Μπήκαμε στο δάσος με
τις οξιές, φωνές πουλιών μας
καλωσορίζουν….
Η πόλη αναφέρεται από τον Θουκιδίδη
( 460 –397 π.Χ.) και τον Στράβωνα ( 63-23 π.Χ.).
Χαράζει … οι σκιές βάφονται με ένα ξεθωριασμένο μολυβί χρώμα που απλώνεται στις γύρω
οικοδομές. Οι άνθρωποι στις πόλεις δεν βλέπουν ορίζοντα. Όλα είναι απέναντι
τους, είναι δίπλα τους. Χάσαμε την ικανότητα να παρατηρούμε τα πράγματα που
είναι γύρω μας.
Στην διαδρομή προς
την Νάουσα προσπερνάμε εκτάσεις με άριστα καλλιεργημένη γη, με οπωροφόρα δένδρα, ροδακινιές, κερασιές
και μηλιές.
Εκτεταμένα ερείπια στην περιοχή ενισχύουν την εκδοχή ότι εδώ
στο χώρο αναπτύχθηκε μια σημαντική πόλη της αρχαιότητας, σύμφωνα με τους
αρχαιολόγους ήταν η Μίεζα.
Τα τρία παιδιά του μυθικού βασιλιά Βέρη έδωσαν τα ονόματα τους
στις δυο σημαντικές πόλεις της Ημαθίας, Βέροια και Μίεζα ενώ ο γιός του Όλγανος
μεταμορφώθηκε σε ποτάμιο θεό. Η προτομή του ανακαλύφθηκε τυχαία στην περιοχή
του Κοπανού και χρονολογείται στο 2ο αιώνα π. Χ.
Περάσαμε την πόλη της Νάουσας, η πόλη πολύχρωμη, ολόφωτη από τον πρωινό ήλιο
τοποθετημένη σοφά στο μέρος που είναι κτισμένη όλο και απομακρύνεται από το
οπτικό μας πεδίο.
Από το 1955
χαρακτηρίζεται ηρωική πόλη ( πλάι στο Μεσολόγγι, το Σούλι και το Αρκάδι ) για
τους αγώνες και τις θυσίες στην περίοδο
των απελευθερωτικών αγώνων από τον τουρκικό ζυγό το 1822.
Το Φεβρουάριο του 1822 η περιοχή βρίσκεται στο επίκεντρο μιας
μεγάλης εξέγερσης στα πλαίσια της ελληνικής επανάστασης με αρχηγούς τους Ζαφειράκη
Θεοδόσιο και Τάσο Καρατάσο.
Η πόλη πολιορκείται από τα στρατεύματα του διοικητή της
Θεσσαλονίκης Εμπού Λουμπούτ και πέφτει
τελικά στις πολυπληθέστερες δυνάμεις του εχθρού, στις 12 Απριλίου την Κυριακή του Θωμά.
Λεηλασίες, βανδαλισμοί, σφαγές, διωγμοί, αρκετές γυναίκες
προτιμούν να σκοτωθούν πέφτοντας με τα παιδιά τους στα αφρισμένα νερά του
καταρράκτη της Αράπιτσας στη θέση , ΄΄Στουμπάνοι΄΄ παρά να πέσουν στα χέρια των
Τούρκων.
Ανεβαίνουμε της στροφές του δρόμου, μια φρεσκάδα και μια
ερημιά μας υποδέχεται, τριγύρω δάσος έρημο αλλά καταπράσινο.
Ξαφνικά στη μέση του
δρόμου κάθετα μας προσπέρασε ένα μικρό
ζαρκάδι, με το γρήγορο βήμα της ανέμελης ζωής.
Φθάσαμε στο χιονοδρομικό κέντρο 3- 5 Πηγάδια.
Σαν από σκηνικό θεάτρου το χιονοδρομικό μας υποδέχεται με αρκετή
κίνηση από επισκέπτες. Εμείς και πάρα πολύ φίλοι Ναουσαίοι από τον ΕΟΣ Νάουσας
που θα τιμήσουν την ημέρα του Αγίου Πνεύματος.
Το θέαμα είναι γαλήνιο και η εμπειρία να αντικρίζεις δάση
αρχέγονα σε ένα ήρεμο πρωινό είναι πάντα ξεχωριστή. Θαυμάζουμε για μερικά λεπτά
της ώρας την ομορφιά του τοπίου.
Διασχίσαμε το χιονοδρομικό και πήραμε το μονοπάτι, με πορεία ανατολικά. Στην πλάτη μας κουβαλάμε
τα απολύτως απαραίτητα για να είμαστε όσο το δυνατόν πιο ανεξάρτητοι, αυτάρκεις
και οικολογικά συνεπείς.
Πρωινό ακόμη και είναι η ώρα που τρέφονται τα περισσότερα
άγρια ζώα και οι θάμνοι γεμίζουν από
θορύβους και ήχους.
Καθώς η πανίδα που φιλοξενεί πουλιά, σκαντζόχοιρους,
αλεπούδες λαγούς και κουνάβια βρίσκονται
σε εγρήγορση και πότε -πότε εμφανίζονται μερικά από αυτά στο μονοπάτι που τώρα
πεζοπορούμε.
Αφήσαμε το δασικό δρόμο μπαίνοντας σε πυκνό δάσος
οξιάς. Η πορεία μόλις άρχισε……
Με το ξεκίνημα το μονοπάτι ανηφορικό, χαμηλή βλάστηση με
υπέροχα αγριολούλουδα και πανύψηλες οξιές.
Μια φύση όμορφη, πλανεύτρα, δροσερή μας υποδέχεται. Αυτή η φύση που επιμένει να μας εκπλήσσει με την ήρεμη και σιωπηλή παρουσία της.
Η φύση δαμάζει το σκοτάδι, φωτίζει τον μαρμαρωμένο χρόνο,
ανασυνθέτει καταστάσεις. Μπήκαμε στο δάσος με τις οξιές…….
Αντικρύζουμε μια μαγευτική ατμόσφαιρα ,μας διαπερνά μια
γλυκιά σιωπή που νομίζεις ότι σου επιβάλλεται από την ίδια την φύση.
Να μιλάς χαμηλόφωνα ή
και καθόλου, γιατί ο θαυμασμός προς τη φύση είναι τόσο έντονος, που σου κόβει
και τη φωνή .
Εξ ’άλλου εδώ δεν χρειάζεται φωνή μόνο καρδιά, να ρουφά τις μαγικές
εικόνες μέσα από το παιχνίδι των αισθήσεων. Ν ΄ακούς γλυκύτατες φωνές πουλιών
και να αισθάνεσαι το δροσερό αεράκι του βουνού.
H υγρασία που υπάρχει ακόμη στα χόρτα και τους θάμνους, κάνουν το μονοπάτι γλιστερό.
Λίγο ψηλότερα το μονοπάτι καταπράσινο πανέμορφο. Πουλιά
φτερουγίζουν δίπλα μας τρομαγμένα από τον δικό μας θόρυβο.
Μετά από μια επίπονη δυνατή ανηφορική ανάβαση ανάμεσα από πυκνό δάσος θεόρατων
οξιών φθάσαμε σε ξέφωτο. Τώρα
ορειβατούμε σε ανηφορικό - γυμνό – από δένδρα μονοπάτι, στην άκρη του δάσους.
Δεξιά μας οι κορυφές Δίδυμες, κάτω χαμηλά η πεδιάδα της Έδεσσας
και μπροστά μας το εκκλησάκι του Αγίου
Πνεύματος.
Φθάσαμε στην κορυφογραμμή ένας δροσερός αέρας μας μας χτυπά
ευχάριστα πρόσωπο και σώμα.
Συνεχίζουμε με ένα δροσερό αέρα να ξεσπά σε δένδρα και πάνω μας.
Ο βραχώδης λόφος πάνω στην οποία βρίσκεται κτισμένο το
εκκλησάκι, ο καταγάλανος ουρανός, ο δροσερός αέρας, δημιουργούν στην ομάδα ανάμικτα αισθήματα.
Η λειτουργία καλά κρατεί,
ανάψαμε ένα κερί, μέρα που είναι.
Μπήκαμε στο ξωκλήσι, η ήρεμη και μοναχική τοποθεσία συμβάλλει
στην ατμόσφαιρα κατάνυξης που γίνεται αμέσως αισθητή, σε όλους εμάς.
Ξεκουραζόμαστε για αρκετά λεπτά της ώρας, η παραμονή μας κύλησε σε αργούς
ρυθμούς.
Πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής από την ίδια διαδρομή, σε
καλή κατάσταση, κατηφορικό.
Τώρα η πορεία μας γίνεται ευχάριστη σε δασικό δρόμο μέσα από
πυκνό δάσος οξιάς.
Μετά από σαράντα λεπτά μιας εύκολης πορείας συνεχίζουμε προς
το συνδετικό της εναέριας καρέκλας των σκιέρ.
Συνεχίζουμε την πορεία μας μέσα από τις εγκαταστάσεις του
χιονοδρομικού. Πήραμε το δασικό δρόμο που είναι και πίστα των σκιέρ.
Χορταστική η μέρα σήμερα με την ανέγγιχτη ομορφιά από τα
γύρω δάση.
Σήμερα ορειβατήσαμε και πάλι στις πλαγιές του βουνού,
ακούσαμε τα μυστικά του ανυπόμονα, ζήσαμε την ομορφιά του, πήραμε κάτι από τη
γοητεία του.
Όλη μια παρέα μια συντροφιά από ορειβάτες που δείχνουν ότι
δεν βιάζονται για την επιστροφή.
Η κατάβαση μέχρι τα
αυτοκίνητα είναι γεμάτη εικόνες, από μια παραμυθένια φύση τριγύρω.
Τσιαμούρας Νικόλαος
