του Ιερέως Παναγιώτου Σ. Χαλκιά
Θυμάστε, φίλοι αναγνώστες, τι είπε ο κουμπάρος μας ο Ερντογάν; «Η συνθήκη της Λωζάνης αδίκησε την Τουρκία». Κι ένας Ευρωπαίος υπουργός παρατήρησε «Καζάνι που βράζει στο Αιγαίο». Οι Τούρκοι βολεύονται να τα ανακατεύουν. Το έκαναν.
Τι Λωζάνη, τι καζάνι!
Είπε και κάτι άλλο ο κουμπάρος μας ο Ερντογάν. «Οι Τούρκοι, όταν φωνάξουν από τα παράλια της Τουρκίας, ακούγονται στα νησιά που βρίσκονται απέναντί τους».
Και τι δηλώνουν. Τενόροι ή ντελάληδες; Με άλλα λόγια, ο Ταγίπ διεκδικεί το Αιγαίο.
Κι εγώ που νόμιζα που υπάρχουν και σοβαροί Τούρκοι!
Οι Τούρκοι, ως γνωστόν, είναι Μογγόλοι της φυλής Του-Κιού. Το «Του-Κιού» έγινε «Τουρκιού» και το «Τουρκιού» κατέληξε Τουρκία.
Όμως άλλο Τουρκία και άλλο Τουρκιά. Η Τουρκιά είναι κράτος και η Τουρκία λαός που φανατίζεται εύκολα. Ασφαλώς Τούρκος δεν νοείται πάντα ο κάτοικος της Τουρκίας ή ο προερχόμενος απ’ αυτήν.
Τούρκος, για πολλούς αιώνες, εθεωρείται από τους Ευρωπαίους ένας μανιακός, ένας βάρβαρος, ένας δολοφόνος, ένας αιμοσταγής. Στη γλώσσα μας παραμένει σε χρήση η ομολογία «Έγινα Τούρκος», που σημαίνει άγριος, επιθετικός και επικίνδυνος. Άρα και την καταστροφή της Σμύρνης.
Όπως βλέπετε, καταγγελτικό είναι το ύφος μου και το λεξιλόγιο. Και πώς αλλιώς να ακριβολογήσεις;
Όλο μνήμες και μνημόσυνα η δική μας ιστορία. Κάτω από διαρκείς απειλές η εθνική μας υπόσταση.
Υπό αμφισβήτηση τα σύνορά μας και η γεωγραφική μας θέση. Είδατε πείσμα η Τουρκία; «Γιορτάζουμε φέτος τα 100 χρόνια από την καταστροφή της Σμύρνης», έλεγαν οι τηλεοράσεις.
Όχι, δεν γιορτάζουμε. Θρηνολογούμε και μοιρολογούμε. Η Σμύρνη και η Μικρά Ασία ήταν για τους φονιάδες μια μεγάλη ευκαιρία.
Να σφάξουν, να πνίξουν, να κάψουν, να καταστρέψουν. Να σβήσουν από το χάρτη την ύπαρξη των άλλων Εθνοτήτων. Να αλλοιώσουν τη Μικρά Ασία, που οι Έλληνες την είχαν κάνει πολύ μεγάλη.
Όμως, πυρπολώντας τη Σμύρνη, έκαψαν και εξαφάνισαν την ευαισθησία. Ανέβασαν την μοχθηρία σε χρέος και αρετή. Ουσιαστικά, δεν πρόκειται για Μικρασιατική καταστροφή, αλλά και εθνική συμφορά. Ήταν μαζί και λεηλασία της ιστορικής μας πορείας. Έκαψαν, βίασαν, σκότωσαν χριστιανούς. Πάλι καλά θα μου πείτε. Αλλού τους σούβλισαν. Πέρασαν εκατό χρόνια και η στάχτη δεν έφυγε. Ούτε θα φύγει.
Θα τη σηκώνει και θα τις στροβιλίζει ο άνεμος της αγανάκτησης. Η Σμύρνη έγινε η Ισμίρ και πονάει. Η ανάμνησή της ρέει αίμα.
Αυτή η «Μικρά» Η Μικρά Ασία, πόσο μεγάλη πατρίδα υπήρξε. Αν πάμε πιο πίσω, θα βρούμε πως στη Σμύρνη, τις Κυκλάδες και την Αττική γεννήθηκαν και αναπτύχθηκαν τα ευγενέστερα προϊόντα της ανθρώπινης σκέψης. Εκεί φυτευτήκαν και άνθησαν τα δέντρα του παγκόσμιου πολιτισμού.
Κοίτα όμως πώς ήρθαν τα πράγματα! Οι Τούρκοι να πουλάνε τουριστικά πακέτα εμπορευόμενοι τα μνημεία του αρχαίου ελληνισμού. Δεν ένιωσαν ποτέ φιλικές διαθέσεις.
Φόρτωσαν μάλιστα τη μανία τους στον Αλάχ. Τον θέλουν να επεξεργάζεται «φωτιά και τσεκούρι». Οι Τουρκόπαιδες, από νεαρή ηλικία, μάθαιναν ποιήματα και τραγούδια που καλλιεργούσαν το μίσος και τον όλεθρο. Απολαύστε δείγμα.
Με τόση εμπάθεια πώς να προσδοκάς ειρήνη και φιλία; Τον όρισα κάποτε έναν Κιοπέκ- μπουνταλά και μίλησα μαζί του. Ήξερα αρκετά καλά τα ελληνικά. Πώς μπορείτε και μας προκαλείτε συνεχώς; Τι οραματίζεστε;
Τι περιμένετε στο μέλλον; Τη δύναμη του Αλάχ. Την ευλογία του προφήτη.
Κοίταξε τη σημαία μας. Δεν είναι μόνο μισοφέγγαρο. Είναι και γιαταγάνι.
Θα κόψει τα κεφάλια των άπιστων. Με τέτοια όνειρα και τέτοια μυαλά άντε να βρεις στην καρδιά τους διάθεση για ειρήνη! Άντε να βρεις στην καρδιά τους συναισθήματα για μελλοντικές αποδοχές και συνεργασίες.
Εδώ και πολλούς αιώνες οι Τούρκοι εξαγγέλλουν ειρήνη ενώ προετοιμάζουν πόλεμο. Αναφέρουν σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά τα καταπατούν. Προβάλλουν καλές διαθέσεις και επαληθεύουν τη γνωστή μας παροιμία: «Απ’ έξω κούκλα και από μέσα πανούκλα».
Οργάνωναν παιδομαζώματα και μετέτρεπαν τα αρπαγμένα αγόρια σε άγριους γενίτσαρους. Παρηγορούσαν τις μανάδες τους πως θα γίνουν παιδιά του σουλτάνου.
Και τους ερωτώ: Γείτονες, ύπουλοι και ψεύτες, γιατί συνεχίζετε τη βρώμικη συμπεριφορά σας; Γιατί αυτό το νταϊλίκι; Γιατί τόσο πείσμα; Προς τί αυτή η αρπακτική διάθεση όταν ξέρετε πως τώρα ζούμε σε άλλες εποχές; Γιατί βάζετε στα επιχειρήματά σας τόση ανοησία, Θέμα νοοτροπίας, συνήθειας ή διδαχής;
Διαλύσατε τον ελληνισμό της πόλης. Ρημάξατε την Κύπρο. Πώς να βρούμε καλά λόγια και καλά συναισθήματα για εσάς; Πώς να σας έχουμε εμπιστοσύνη; Τώρα τελευταία, πιπιλάτε συνεχώς για την γαλάζια πατρίδα. Μα δεν μου λέτε; Αχρωματοψία έχετε;
Με τη σφαγή της Χίου, των Ψαρών και της Σμύρνης την έχετε βάψει κόκκινη...
Μόνιμη προσδοκία σας να τουρκέψουν οι όμοροι λαοί. Το αποδεικνύουν οι πράξεις σας.
Πού βρίσκονται οι Ασσύριοι, οι Παφλαγόνες, οι Καππαδόκες, οι Γαλάτες; Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια πόλη που την έλεγαν Σμύρνη. Είχε ωραία σπίτια, είχε σχολεία, γυμνάσια, παρθεναγωγεία. Είχε αθλητικούς χώρους, ωδεία, χορωδίες, φιλαρμονικές, γυμναστήρια. Είχε δοξασμένο παρελθόν και προικισμένο μέλλον. Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια περιοχή που την έλεγαν Ιωνία.
Δεν υπάρχει. Την κατέληξαν Πικράς Ασίας. Ραντισμένη με το δάκρυ του λαού της.
Ποτισμένη με το αίμα των υπερασπιστών της. Με την ευκαιρία ας κάνουμε και μια ιδιαίτερη αναφορά στα γεγονότα. Μπαίνοντας οι Τούρκοι στη Σμύρνη, έσφαξαν 31 ιερείς και 9 επισκόπους. Μπορούσαν να φύγουν ή να κρυφτούν, όμως προτίμησαν να ακολουθήσουν τη μοίρα του ορθόδοξου λαού.
Αιωνία τους η μνήμη.
