Με μεγάλη επιτυχία η Χριστουγεννιάτικη Σύναξη Κατηχητών και Κυκλαρχών του Γραφείου Ποιμαντικής Διακονίας

Το απόγευμα της Κυριακής, 28ης Δεκεμβρίου 2025, στον Ιερό Ναό των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης και Οσίου Νικοδήμου Βεροίας πραγματοποιήθηκε η Σύναξη Κατηχητών και Κυκλαρχών του Γραφείου Ποιμαντικής Διακονίας της Ιεράς μας Μητροπόλεως.

Στην αρχή ο Υπεύθυνος των Κύκλων Μελέτης Αγίας Γραφής της Ιεράς μας Μητροπόλεως Πρωτοπρ. Νεκτάριος Σαββίδης καλωσόρισε τους συμμετέχοντες στην καθιερωμένη Σύναξη του Αγίου Δωδεκαημέρου και κάλεσε τον Ποιμενάρχη μας, Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμονα να απευθύνει χαιρετισμό.

Κεντρικός ομιλητής ήταν ο θεολόγος – συγγραφεύς και Διευθυντής της Βιβλιοθήκης της ιερές Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος κ. Εμμανουήλ Μελινός, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα: «Η προσδοκία των Εθνών».

Μετά το πέρας της Συνάξεως στο πνευματικό κέντρο της ενορίας προσφέρθηκε εόρτιο κέρασμα σε όλους τους συμμετέχοντες και ο Ποιμενάρχης μας κ. Παντελεήμων προσέφερε σε όλους ένα μικρό ενθύμιο. 

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων εξέφρασε τις ευχαριστίες του προς τον εκλεκτό ομιλητή, ενώ έκανε ιδιαίτερη αναφορά στις τέσσερις χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις που διοργάνωσε με μεγάλη επιτυχία προ ημερών το Γραφείο Ποιμαντικής Διακονίας, αναφέροντας μεταξύ πολλών άλλων: Γιά ἄλλη μία φορά ὁ ἱερός ναός τῶν ἁγίων ἰσαποστόλων Κωνστα­ντίνου καί Ἑλένης καί τοῦ ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Βεροιέως φιλοξε­νεῖ τήν ἑόρτια σύναξη τῶν κατη­χη­τῶν,κατηχητριῶν, κυ­κλαρ­χῶν καί κυκλαρχισσῶν, τῶν συνεργα­τῶν τῆς Ἱερᾶς μας Μη­τροπόλεως στό πνευματικό της ἔργο, στήν ὁποία καί σᾶς καλωσο­ρίζω, ἐκ­φρά­ζοντας συγχρόνως πρός ὅλους σας ἑόρτιες πατρικές εὐχές καθώς καί τίς εὐχαριστίες μου πρός τόν ἱερατικῶς προϊστάμενο τῆς ἐνο­ρίας, τόν π. Ἱερεμία καί τόν συνεργάτη του, τόν π. Θεοδόσιο, γιά τήν προ­θυ­μία καί τήν καλωσύνη μέ τήν ὁποία ἀνέλαβαν τή φιλοξενία καί αὐτῆς τῆς ἐκδηλώσεως.

Τόν χρόνο πού κλείνει ὁλόκλη­ρος ὁ χριστιανικός κόσμος τίμησε μία πολύ μεγάλη ἐπέτειο στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἕναν σημαντικό σταθμό στήν ἑδραί­ωση τῆς ὀρθοδόξου πίστεως.

Ὅπως ὅλοι γνωρίζουμε τό ἔτος 2025 ἦταν ἀφιε­ρωμένο στήν Α´ Οἰκουμενική Σύνοδο, ἡ ὁποία συνεκλήθη πρίν ἀπό 1700 χρόνια στή Νίκαια τῆς Βιθυνίας, γιά νά ἀντιμετωπίσει τίς κακοδοξίες τοῦ Ἀρείου, πρεσβυτέ­ρου τῆς Ἐκκλη­σίας τῆς Ἀλεξαν­δρεί­ας, ὁ ὁποῖος δίδασκε ὅτι ὁ Χριστός, τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Παναγίας Τριάδος, δέν εἶναι ὁμο­ού­σιος μέ τόν Θεό­­­-Πατέρα, δέν εἶναι δηλαδή Θεός, ἀλλά εἶναι κτίσμα τοῦ Θεοῦ καί κατά συνέ­πεια ὑποδεέστερος καί κατώτερος ἀπό αὐτόν. Ἑπομένως, μέ τή γέννηση τοῦ Χριστοῦ στή γῆ δέν ἐνανθρώ­πησε ὁ Θεός ἀλλά ἕνα κτίσμα τοῦ Θεοῦ, ἀνώτερο βέβαια ἀπό τόν ἄνθρωπο, ὄχι ὅμως Θεός. Μέ τήν ἐσφαλμένη αὐτή ἄποψη καί πίστη του ἀρνεῖτο ὁ Ἄρειος τή δυνατό­τητα τοῦ ἀνθρώπου νά γίνει θεός κατά χάριν «διά τῆς πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ».

Μία τέτοια αἱρετική διδασκαλία δέν κλόνιζε ὅμως μόνο τά θεμέλια τῆς χριστιανικῆς πίστεως, κλόνιζε καί κλονίζει καί τά θεμέλια τῆς σωτηρίας μας, κλόνιζε καί τίς ἐλπί­δες τῶν ἀνθρώπων πού ἐπί αἰῶνες ἀνέμεναν τόν Μεσσία, τήν «προσδοκία τῶν ἐθνῶν», πού ἔλα­βε ὑπόσταση, ἔλαβε σάρκα καί ὀστᾶ μέ τήν ἐνανθρώπηση καί τή γέννηση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο.

Καθώς, λοιπόν, ζοῦμε αὐτές τίς ἡμέρες στήν ἀτμόσφαιρα τῶν Χρι­στου­γέννων, ὄχι μόνο στήν ἀτμό­σφαιρα τῆς ἐξωτερικῆς χαρᾶς καί τῶν δώρων, ἀλλά καί τῆς οὐσια­στι­κῆς καί πνευματικῆς χαρᾶς πού μετέδωσε ὁ ἄγγελος στούς ποιμέ­νες τῆς Βηθλεέμ λέγοντας: «ἰδού εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγά­λην ἥτις ἔσται παντί τῷ λαῷ ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ», τῆς χαρᾶς δηλαδή γιά τήν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ ὡς σωτῆρος τῶν ἀνθρώ­πων, ἔχουμε καί τή χαρά νά εἶναι κοντά μας ὁ διευθυντής τῆς Βιβλιο­­θήκης τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, θεο­λόγος καί πολυγραφώτατος συγ­γρα­­φέας, ὁ κ. Μανώλης Μελινός, ὁ ὁποῖος θά μᾶς ὁμιλήσει μέ θέμα «Προσδοκία τῶν ἐθνῶν».

Τό θέμα εἶναι ἐπίκαιρο καί συγ­χρόνως δια­χρονικό, γιατί ὁ Χρι­στός δέν ἀποτε­λοῦσε τήν προσδο­κία τῶν ἐθνῶν, ὅλων τῶν λαῶν, ἀνεξαρ­τή­τως φυλῆς καί θρησκεί­ας, ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπό τίς γραπτές μαρτυρίες ἀλλά καί ἀπό τίς προ­φορικές παραδόσεις πολ­λῶν πολι­τισμῶν τῆς προχριστια­νι­κῆς ἐπο­χῆς, ἀλλά συνεχίζει νά ἀποτελεῖ προσδοκία τῶν ἐθνῶν καί τῶν ἀνθρώπων καί στίς ἡμέ­ρες μας, εἴκοσι αἰῶνες μετά τή γέν­νησή του, καί θά συνεχίσει νά ἀποτελεῖ προσδοκία τῆς κάθε ψυ­χῆς μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων.

Αὐτό ἰσχύει γιά δύο λόγους.

Ὁ πρῶτος λόγος εἶναι ὅτι ἡ ἐναν­θρώπηση τοῦ Χριστοῦ καί ἡ σωτη­ρία πού προκύπτει ἀπό αὐτήν, ἱκα­νοποιώντας τό γενικό αἴτημα τῶν ἀνθρώπων γιά λύτρωση ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας, ἐξειδικεύ­εται καί βιώνεται ἀπό κάθε ἄν­θρω­πο πού ἀποζητᾶ καί ἐπιδιώκει τή λύτρωση ξεχωριστά, καθώς κάθε ἕνας ἀπό ἐμᾶς καλεῖται νά ἀξιο­ποιήσει τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Χρι­στοῦ καί τή σωτηρία πού μᾶς προσέφερε μέ τή δική του κατάφα­ση σέ αὐτήν, μέ τόν δικό του ἀγώ­να, μέ τή δική του προσπάθεια νά οἰκειοποιηθεῖ τή σωτηρία.

Μέ τόν τρόπο αὐτό καί κατά τή διάρ­κεια αὐτῆς τῆς προσπαθείας, ἡ ὁποία, ἄς μήν ξεχνοῦμε ὅτι εἶναι ἕνας διά βίου ἀγώνας, ὁ Χριστός ἀποτελεῖ τή διαρκῆ προσδοκία τοῦ κάθε πιστοῦ, ὁ ὁποῖος τόν ἀναζητᾶ στήν ψυχή του, ἐπιποθεῖ τήν ἕνω­ση μαζί του μέ τά ἱερά μυστήρια, μέ τήν προσευχή καί τή μελέτη τοῦ λόγου του, μέ τήν ἐν Χριστῷ ζωή, καί εἶναι ἀνάλογη μέ τήν τελευταία ἐπίκληση τοῦ βιβλίου τῆς Ἀποκαλύψεως: «ναί, ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ».

Ὁ δεύτερος λόγος εἶναι μία πιό χειροπιαστή, θά ἔλεγα, πραγμα­τικό­τητα. Καί αὐτή δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τό γεγονός ὅτι, ἄν καί τό εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ κηρύττεται καθημερινά ἀπό χιλιάδες ἀνθρώ­πους πού συνεχίζουν ἐπί εἴκοσι αἰῶνες τό ἔργο τῶν ἀποστόλων, ὑπάρχουν ἑκατομμύρια συναν­θρώ­πων μας πού δέν ἔχουν ἀκού­σει ἀκόμη τό χαρμόσυνο μήνυμα τοῦ εὐαγγελίου, ἑκατομμύρια ἀν­θρώ­πων γιά τούς ὁποίους ἡ προσ­δοκία τοῦ Σωτῆρος παραμένει καί δέν ἔχει ἐκπληρωθεῖ καί γιά αὐτούς. Εἶναι οἱ ἄνθρωποι γιά τούς ὁποί­ους ἰσχύει ἀκόμη καί σήμερα ὁ λόγος τοῦ πρωτοκορυφαίου ἀπο­στό­λου Παύλου στήν πρός Ρωμαί­ους ἐπιστολή του: «Πῶς οὖν ἐπι­κα­λέσωνται εἰς ὃν οὐκ ἐπίστευ­σαν; πῶς δέ πιστεύσωσιν οὗ οὐκ ἤκουσαν; πῶς δέ ἀκούσωσιν χωρίς κηρύσσοντος; πῶς δέ κηρύξωσιν ἐάν μή ἀποσταλῶσιν; καθώς γέ­γρα­πται· ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες τῶν εὐαγγελιζομένων τήν εἰρήνην, τῶν εὐαγγελιζομένων τά ἀγαθά».

Καί οἱ συνάνθρωποί μας αὐτοί θά ἦταν πολύ περισσότεροι, ἐάν λίγο μετά τά μέσα τοῦ περασμένου αἰῶνος ἕνας σεμνός καί ταπεινός κλη­ρι­κός, ἡ ψυχή τοῦ ὁποίου ὅμως φλεγόταν ἀπό ἀγάπη γιά τόν Χρι­στό καί τούς ἀδελφούς του, δέν τολμοῦσε νά κάνει ἕνα μεγάλο βῆμα, νά συνεχίσει μία παράδοση πού εἶχε διακοπεῖ γιά πολλούς αἰῶνες, τήν παράδοση τῆς ὀρθο­δόξου ἱεραποστολῆς, καί νά ἀνα­ζη­τήσει στή μαύρη ἤπειρο, στήν Ἀφρική, τά ἄλλα πρόβατα τοῦ Κυ­ρίου, πού ἀναζητοῦσαν νομάς σω­τηρίους καί ἀνέμεναν ἀκόμη τήν «προσδοκία τῶν Ἐθνῶν».

Ὁ κληρικός αὐτός εἶναι ὁ νέος ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ ὁποίου τή μνήμη ἑορτάζουμε γιά πρώτη φορά αὔριο, 29 Δεκεμβρίου, ἡμέρα τῆς κοιμήσεώς του κατά τό ἔτος 1972, καί ὁ ὁποῖος ἀνεγράφη στίς ἁγιολογικές δέλτους τῆς κατ᾽ Ἀνατολάς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας μέ ἀπόφαση τοῦ Πατριαρχείου Ἀλε­ξανδρείας τόν περασμένο Ὀκτώ­­βριο. Εἶναι ὁ ἅγιος Χρυσό­στο­μος Παπασαραντόπουλος.

Ἡ ζωή του ἦταν ἐξ ἀρχῆς δύσκο­λη καί σκληρή. Γεννήθηκε τό 1903 σέ ἕνα χωριό τῆς Μεσσηνίας, τό Βασιλίτσι, ἕβδομο παιδί μιᾶς πτω­χῆς οἰκογενείας κτηνοτρόφων. Ὁ πατέρας του πέθανε, ὅταν ἦταν μόλις δέκα χρονῶν, καί ἐκεῖνος ἀναγκάστηκε νά διακόψει τό σχο­λεῖο γιά νά ἐργασθεῖ.

Δεκαέξι χρονῶν ἡ ἐπιθυμία του γιά μελέτη καί ἡ ἀγάπη του γιά τόν Θεό τόν ὁδηγοῦν στή γειτο­νική μονή τῆς Κορώνης. Οἱ συγγε­νεῖς του ὅμως τόν ἐπισκέπτονται πολύ συχνά καί τοῦ διακόπτουν τήν ἡσυχία, λέγοντάς του νά τά ἐγκαταλείψει καί νά ἐπιστρέψει κοντά τους. Ἔτσι ἀποφασίζει νά μετακομίσει στήν Καλαμάτα καί νά ἐγκαταβιώσει σέ ἕνα μοναστήρι τοῦ ὁποίου ὁ ἡγού­μενος ἦταν ἐξαι­ρετικά αὐ­στη­ρός, ἐπιβάλλο­ντας καί τόν ἑαυτό του καί τούς συμμοναστές του σέ ὑπερβο­λικά σκληρή ἄσκηση. Ἡ ἀσκητική αὐτή ζωή ἔφθειρε ἀνεπανόρθωτα τή ζωή του.

Μετά τήν ἀπόλυσή του ἀπό τόν στρατό, χειροτονήθηκε ἱερέας καί διορίσθηκε ἡγούμενος τῆς Μονῆς Γαρδικίου Μεσσηνίας. Ἡ μονή δέν εἶχε μοναχούς καί ὁ π. Χρυσό­στο­μος ἐξυπηρετοῦσε ὡς ἐφημέριος τά γύρω χωριά, ἐνῶ στόν ἐλεύ­θερο χρόνο του μάθαινε τή γαλλι­κή γλώσσα.

Ὅταν ἡ μονή διαλύθηκε, μετέβη σέ διάφορες μονές καί ἔφθασε τελι­κά στήν Ἀθήνα ὡς ἀδελφός τῆς Μονῆς Πετράκη. Στά χρόνια τῆς Κατοχῆς βρίσκεται στή Μακεδονία μας, στήν Ἔδεσ­σα, ὅπου ὑπηρέτησε ὡς Γενι­κός Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος. Ὅταν ἡ πόλη πυρπολεῖται ἀπό τούς Γερ­μα­νούς καίεται καί τό κελί του καί μαζί μέ αὐτό καί ὅλα τά ὑπάρ­χο­ντά του.

Τά ἑπόμενα χρόνια διακονεῖ στήν Κοζάνη καί στή συνέχεια στή Θεσ­σαλονίκη, ὅπου ἀναπτύσσει στε­νούς πνευματικούς δεσμούς, τούς ὁποίους θά διατηρήσει καί στά χρόνια πού θά ἀκολουθήσουν.

Λίγα χρόνια ἀργότερα ἐκπληρώ­νει τόν μεγάλο του πόθο, πού συνέ­­πιπτε ἀσφαλῶς καί μέ τό σχέ­διο τῆς θείας Προνοίας γι᾽ αὐτόν. Εἰσάγεται στή Θεολογική Σχολή τοῦ Πανεπιστη­μίου Ἀθηνῶν τό 1954, σέ ἡλικία 51 ἐτῶν. Ἐκεῖ γνω­ρίζει κάποιους ὑπο­τρόφους τοῦ Πατριαρχείου Ἀλε­ξανδρείας καί ἀκούει γιά τήν ἱεραποστολή στήν Οὐγκάντα.

Ὅταν τό 1958 παίρνει τό πτυχίο του, ἡ σκέψη του εἶναι νά γίνει καί ὁ ἴδιος ἱεραπόστολος στήν Ἀφρι­κή. Ἡ ἡλικία του καί ἡ φιλά­σθενη κράση του, ἐξαιτίας τῆς σκλη­­ρῆς ἀσκήσεως τῶν νεανικῶν του χρόνων, κάνουν πολλούς νά τόν ἀποθαρρύνουν, λέγοντάς του ὅτι δέν θά ἀντέξει τίς συνθῆκες καί τό κλίμα καί σύντομα θά πεθά­νει στήν Ἀφρική, ἐάν πάει.

Ὁ π. Χρυσόστομος πιστεύει ὅτι εἶναι ἡ κλήση τοῦ Θεοῦ πού ἀκούει μέ­σα του, ἀλλά ἀναζητᾶ καί τήν ἐπι­βεβαίωση. Ἐπισκέ­πτε­ται στήν Πάτμο τόν Ἅγιο πλέον, Γέροντα τότε, Ἀμφιλόχιο Μακρῆ, γιά νά τόν συμβουλευθεῖ, καί ἐκεῖνος τόν ἐνθαρρύνει.

Μέ τήν εὐχή του πηγαίνει τό Πάσχα τοῦ 1960 στούς Ἁγίους Τό­πους καί συναντᾶ τόν Πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Χριστοφόρο. Λίγο ἀργότερα καί μέσα ἀπό μεγάλες δυσκολίες φθάνει στήν Οὐγκάντα γιά πρώτη φορά.

Οἱ δυσκολίες πού ἀντιμετωπίζει εἶναι ἀνυπέρβλητες, ἀλλά δέν πτο­εῖται. Δέν ἐνδιαφέρεται γιά τόν ἑαυτό του ἀλλά γιά τό ἔργο τῆς ἱεραποστολῆς καί τούς ἀνθρώ­πους. Ἀρχίζει νά γράφει ἐπιστολές πρός τά πνευματικά του παιδιά καί τούς γνωστούς του στήν Ἑλλά­δα καί στό ἐξωτερικό. Ἡ ἀγάπη πού ξεχυλίζει ἀπό τίς ἐπι­στολές του παρακινεῖ πολλούς νά βοηθήσουν μέ κάθε τρόπο τό ἔργο του καί νά στηρίξουν τήν προσπά­θεια τῆς ἐξωτερικῆς ἱερα­πο­στολῆς μέ τήν ἵδρυση συλλό­γων πού συντονίζουν τή συγκέ­ντρω­ση καί τήν ἀποστολή ὑλικοῦ, τροφίμων καί ὅ,τι ἄλλο εἶναι ἀναγκαῖο στήν Ἀφρική γιά τό ἔργο πού ἐπιτε­λεῖται.

Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ εὐλογεῖ τούς κόπους καί τήν προσπάθειά του καί ἔχει τή χαρά νά δεῖ τό ἔργο νά ἑδραιώνεται καί νά προοδεύει.

Ἀκαταπόνητος, παρά τίς ἀσθέ­νει­ές του, διασχίζει τεράστιες ἀπο­στά­σεις προκειμένου νά λειτουρ­γήσει, νά βαπτίσει, νά κατηχήσει, νά ἐξυπηρετήσει τίς ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων. Ἐπεκτείνει μάλιστα τή δράση του καί σέ γειτονικές χῶρες καί ἐργάζεται ἀκατάπαυστα μέχρι τό τέλος σχεδόν τοῦ 1972. Τότε, ἐπιστρέφοντας ἀπό τήν Κανάγκα, στίς 13 Δεκεμβρίου 1972, ἀντιμε­τω­πίζει μία ἀκατάσχετη ρινορρα­γία. Λίγες ἡμέρες ἀργότερα, τά Χριστούγεννα, λειτουργεῖ γιά τε­λευταία φορά, καί στίς 29 Δεκεμ­βρίου ἀνταποκρίνεται στή νέα κλήση τοῦ Θεοῦ, γιά τήν ἄνω Ἱερουσαλήμ αὐτή τή φορά. «Ναί, ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ», θά μποροῦσαν νά εἶναι τά τελευταῖα του λόγια.

Ἡ προσπάθειά του, ὁ ἀγώνας του εἶναι ἡ ἀρχή μιᾶς μεγάλης ἱεραπο­στολικῆς προσπαθείας πού δέν στα­μάτησε ἔκτοτε. Μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί τίς πρεσβεῖες τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου τό ἔργο συνεχίζεται καί ἀποδίδει πολλούς καρπούς, φέρ­νοντας τήν προσδοκία τῶν ἐθνῶν, τόν Χριστό, κοντά στούς «ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου καθημέ­νους» ἀνθρώπους τῆς Ἀφρικῆς.

Ἡ Ἁγιοκατάταξή του ἀποτελεῖ μία ἐξαιρετική ἀφορμή γιά νά ἐντρυφήσουμε ὅλοι στή ζωή καί τή δράση του καί νά διδαχθοῦμε καί ἐμεῖς οἱ κληρικοί ἀλλά καί οἱ λαϊκοί ἀπό αὐτήν, ὄχι ὁπωσδήποτε γιά νά ἀκολουθήσουμε τό παράδειγμά του, πηγαίνοντας καί ἐμεῖς στήν Ἀφρική, κάτι πού εἶναι ὄντως δύ­σκολο, ἀλλά γιά νά ἐπιτελοῦμε τό ἔργο τῆς κατηχήσεως, τό ὁποῖο μᾶς ἐμπιστεύθηκε ἡ Ἐκκλησία μέ μεγαλύτερο ζῆλο καί μέ περισσό­τερη ἀγάπη γιά τόν Θεό καί τούς ἀδελφούς μας.

Μέ αὐτές τίς εἰσαγωγικές σκέ­ψεις καλωσορίζω τόν ἐκλεκτό ὁμι­­λητή μας κ. Μελινό καί τόν εὐχαριστῶ ἀπό καρδίας γιατί μέ πολλή ἀγάπη ἀνταποκρίθηκε στήν πρόσκλησή μας καί βρίσκεται κο­ντά μας ἀπόψε γιά νά ὁμιλήσει στήν καθιερωμένη Σύναξη τῶν συνεργατῶν τοῦ ποιμαντικοῦ ἔρ­γου τῆς Ἱερᾶς μας Μητρο­πόλε­ως.