Πενήντα χρόνια «ΛΑΟΣ»!
Πενήντα χρόνια και η δική μας παρουσία στις στήλες της εφημερίδας.
Μια ιστορία ζωής και συνεργασίας με αγαπημένους φίλους. Με θέματα προσφιλή και αγαπημένα. Με ανθρώπινα αισθήματα και στόχους ανθρώπινους.
Εκδότης και διευθυντής ο δημιουργικός Χρήστος. Και από κοντά, καλοπροαίρετος και μειλίχιος ο συνεκδότης, ο Μιχάλης. Για να ακολουθήσει με το δικό του ρυθμό ο τρίτος της οικογένειας, ο Τάσος.
Με διευθυντή σύνταξης το Γιώργο Χιονίδη που ήδη κατείχε πανελλήνια την αναγνώριση ως ιστορικός της ιδιαίτερης πατρίδας του και με την υπόλοιπη συντροφιά, η εφημερίδα «πετάει».
Ψυχή όμως ο Ζήσης Πατσίκας. Αφού έκανε το δημοσιογραφικό του ντεμπούτο με την «Αλεξάνδρεια» στη γειτονική μας πόλη, εμφύσησε στα παιδιά του την αγάπη προς την μαχόμενη δημοσιογραφία και ξεκίνησε τον αγώνα του επιλέγοντας τους συνεργάτες της νέας εφημερίδας.
«Ξεκινούμε καινούργια εφημερίδα» μου ανήγγειλε το χειμωνιάτικο εκείνο πρωινό. Και χωρίς περιστροφές, ζήτησε να αναλάβω τη στήλη του χρονογραφήματος.
«Θα σου διαθέσουμε στήλη στην πρώτη σελίδα. Μια φορά την εβδομάδα θα γράφεις. Είναι κάτι το εφικτό για τη δική σου πένα. Κι όταν μπορείς και έχεις χρόνο…».
«Και χρόνο και έμπνευση» συμπλήρωσα εγώ.
Έτσι μπήκα στο «ΛΑΟ». Χρονογράφος και συνεργάτης.
Αλλά και φίλος με τους ηλικιακά νεώτερούς μου εκδότες.
Η μυρωδιά του αντιμόνιου με έθελγε από την εποχή του «Θαρραλέου» και ιδίως από τότε που ο αείμνηστος Νίκος Λιόλιος εμπιστεύθηκε στις γραμματολογικές μου γνώσεις την «Εφημερίδα των Πολυτέκνων». (Μια συμπαθητική δεκαπενθήμερη εφημερίδα που προωθούσε στα δύσκολα χρόνια του εμφυλίου, τα προβλήματα της πολυτεκνικής οικογένειας). Έτσι, τις ελεύθερες ώρες μου τις αφιέρωνα δίπλα στο τυπογραφείο της εφημερίδας, στο «γραφείο διευθυντού» όπου ο Χρήστος ανέλυε τους σχεδιασμούς του και κάπου-κάπου ζητούσε διακριτικά την άποψή μου.
Εκεί σκάρωνα το χρονογράφημά μου. Τον πρώτο καιρό υπογράφοντας με το πραγματικό μου όνομα. Αργότερα, σχολιάζοντας την επικαιρότητα, εμφανιζόμουν με την υπογραφή «Επίκαιρος». Και με την ενθαρρυντική παρότρυνση του Ζήση, που είχε πάντα κάποια καλή κουβέντα για τα γραπτά μου. Κι όταν κάποτε του μίλησα κι εγώ εγκωμιαστικά για τη δουλειά του, η απάντησή του ήλθε λακωνική: «Θέλω οι συνεργάτες μου να αισθάνονται περήφανοι για την εφημερίδα στην οποία γράφουν».
Πενήντα χρόνια «Επίκαιρος»! Πενήντα χρόνια «ΛΑΟΣ». Πενήντα χρόνια ευδόκιμη και ανεξάρτητη δημοσιογραφία.
Αργά-γρήγορα, σιμώνει και η δική μας ημερομηνία λήξεως. Νομοτελειακά.
Όμως για το «ΛΑΟ» οι ευχές μας προβλέπουν κάτι διαφορετικό: Να συνεχίσει την πορεία του αδιάκοπα, αταλάντευτα, ανεπηρέαστα. Και για τους αναγνώστες της εφημερίδας: Να απολαμβάνουν κάθε εβδομάδα το χρονογράφημά τους, που θα το υπογράφει πάντα κάποιος…
Επίκαιρος
