Στην προσπάθεια να κατανοήσει κανείς το πρόβλημα της χώρας και να είναι σε θέση να δώσει λύσεις θα πρέπει τελικά να μελετήσει πολλούς παράγοντες οι οποίοι δεσμεύουνε τη χώρα και λειτουργούνε σαν βαρίδια.
Το ερώτημα είναι υπάρχει Ελλάδα? Ναι, θα πούμε. Σαν επικράτεια, ως Έθνος, ως Νομικό πρόσωπο αναγνωρισμένο από τρίτες χώρες.
Το δεύτερο ερώτημα είναι υπάρχουν Έλληνες και πόσοι είναι? Ναι, θα απαντήσουμε. Είμαστε 10 εκατομμύρια Έλληνες. Είμαστε? Στην ουσία είμαστε 100 ομάδες των 100 χιλιάδων, σύνολο 10 εκατομμύρια. Αγρότες, δικηγόροι, φαρμακοποιοί, συμβολαιογράφοι, οδηγοί, ταξιτζήδες, ΔΕΗτζήδες, ΟΤΕτζήδες ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας, λιμενικοί, αστυνομικοί, εφοπλιστές, βιομήχανοι, ξενοδόχοι, ΓΕΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΠΑΜΕ...
Αν αθροίσει κανείς όλες αυτές τις ομάδες το σύνολο είναι 10 εκατομμύρια. Οι ομάδες αυτές λειτούργησαν και συνεχίζουνε να λειτουργούνε συντεχνιακά, προσπαθώντας ακόμη και τώρα, που το πτώμα της χώρας αρχίσει να σαπίζει, να διεκδικούνε μέρισμα από τον εθνικό πλούτο, που δεν υπάρχει.
1,2 εκατομμύρια άνεργοι στον ιδιωτικό τομέα. 350 χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις με κατεβασμένα ρολά, 10 χιλιάδες αυτοκτονίες σε 5 χρόνια.
Αλλά οι συντεχνίες, οι οποίες έχουνε επιβιώσει μέχρι σήμερα έχουνε πέσει ως όρνεα στο πτώμα της Ελλάδας και τρώνε ότι έχει απομείνει από αυτό. Αν αύριο ή στο τέλος του μήνα η χρηματοδότηση σταματήσει τότε θα μιλάμε για αναρχία και χάος.
Ακόμη και στην περίπτωση που βρεθεί ένα επιτελείο με σωστές προτάσεις και αγαθές προθέσεις το αποτέλεσμα θα είναι μία από τα ίδια αφού θα συγκρουστεί με ομάδες συμφερόντων που δεν είναι διευθετημένες να υποχωρήσουνε ούτε ένα εκατοστό από τα κεκτημένα τους. Καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι δεν πρόκειται να υπάρχει ανάπτυξη στο κοντινό μέλλον γιατί πλέον ως κοινωνία δεν έχουμε δεσμούς μεταξύ μας. Οικογενειοκρατία, αναξιοκρατία, πατερναλισμός, συντεχνίες και συνδικάτα είναι συμπτώματα της ίδιας ασθένειας.
Άνθρωποι του πνεύματος μιλάνε πλέον ανοικτά για την Νεο-Ελληνική νοοτροπία που μόλυνε οριζόντια και κάθετα όλο τον ιστό της χώρας και που δυστυχώς είναι αδύνατο να απαλλαγούμε. Το «σπίτι» μας, το «επάγγελμά» μας, το «συμφέρον» μας...
Και τότε τι κάνουμε? Αυτό ήταν δηλαδή? Σβήσαμε ως χώρα? Τέρμα η Ελλάδα όπως την ξέραμε ή όπως την είχαμε δημιουργήσει μέσα στο συλλογικό φαντασιακό μας επίπεδο?
ΤΕΛΟΣ?
Οι παρακάτω προτάσεις κατατίθενται με σκοπό να αποτελέσουνε τη βάση για μια νέα αρχή, για το στήσιμο μιας νέας χώρας.
Η στρατηγική ανασυγκρότησης αποτελείται από δύο επίπεδα τα οποία θα λειτουργήσουνε παράλληλα και στον ίδιο χρόνο.
Α. Κοινωνική αναδιάρθρωση της Επικράτειας
Β) Οικονομική ανάταξη της Επικράτειας.
Αν ασχοληθούμε μόνο με το οικονομικό πρόβλημα της χώρας και προσπαθήσουμε να βάλουμε μπροστά την οικονομία της χώρας, είμαστε καταδικασμένοι να αποτύχουμε. Θα βρεθούμε αντιμέτωποι με όλες τις παραπάνω ομάδες και συμφέροντα και το αποτέλεσμα θα είναι μηδέν.
Αν προσπαθήσουμε να αναδιαρθρώσουμε τη χώρα διοικητικά, είμαστε πάλι καταδικασμένοι να αποτύχουμε γιατί θα βρεθούμε πάλι αντιμέτωποι με συμφέροντα δυνατά.
Ο μόνος τρόπος είναι να δημιουργήσουμε νέες κοινωνικές ομάδες που θα είναι δομημένες σε άλλη-διαφορετική κοινωνική βάση και θα υπερκεράσουν τις προηγούμενες συντεχνίες ως απαρχαιωμένες και ελαττωματικές.
Πώς μπορεί να γίνει αυτό? Ακολουθείστε το συλλογισμό μου και σκεφτείτε το για ένα λεπτό...
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗ-ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ
ΕΛΒΕΤΙΑ-ΕΛΛΑΔΑ
Τι κοινό μπορεί να έχουν αυτές οι δύο χώρες? Τίποτα, είναι μια απάντηση. Είναι ίδιες ή μοιάζουνε πολύ μεταξύ τους, είναι η δεύτερη απάντηση.
Ακολουθήστε τον συλλογισμό...
ΕΛΒΕΤΙΑ:
Όταν ο Ναπολέων με τις τότε λοιπές ευρωπαϊκές δυνάμεις δημιούργησαν το σύγχρονο Ελβετικό κράτος, ανάθεσαν στον Καποδίστρια το «στήσιμο» της νέας χώρας. Τι είδε ο Καποδίστριας όταν πήγε εκεί? Γρανίτες 6000 μέτρων να χωρίζουνε τη μια επαρχία από την άλλη. Τους καλοκαιρινούς μήνες ήταν δυνατή η προσπέλαση των Άλπεων αλλά το χειμώνα? Πως είναι δυνατό η επαρχεία της Ζυρίχης να επικοινωνεί με τη κεντρική πρωτεύουσα Βέρνη, όταν πάγος και γρανίτης καθιστούνε την επαφή όχι απλά δύσκολη αλλά ανέφικτη? Πως θα μπορούσε να ενώσει κάτω από μια σημαία, φέουδα «Γαλλικά, Γερμανικά, Ιταλικά, Αυστριακά», με διαφορετικά γλώσσα, κουλτούρα, συμφέροντα, που κατά τους θερινούς μήνες μάχονταν μεταξύ τους? Μην ξεχνάμε ότι η απόλυτη φτώχια που συνόδευε πάντα αυτή την ορεινή περιοχή της Ευρώπης, είχε ως αποτέλεσμα τη παραγωγή μισθοφόρων Ελβετών, που κατατάσσονταν στους διάφορους ευρωπαϊκούς στρατούς, υπηρετώντας τους. Το αφιλόξενο τοπίο των Ελβετικών Άλπεων, σε συνδυασμό με τη συνεχιζόμενη φτώχια και τους συνεχείς εμφυλίους είχε κάνει διάσημους τους Ελβετούς μισθοφόρους για την αντοχή και την αγριότητά τους. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον έπρεπε να στηθεί ένα νέο κράτος.
Αυτό που είδε ο Καποδίστριας ήταν ότι για να λειτουργήσει αυτό ως μια κρατική οντότητα, ως «όλον», έπρεπε να στήσει ένα τέτοιο διοικητικό μηχανισμό, που από τη μία η κάθε τοπική κοινωνία να μπορεί να αυτοεξυπηρετηθεί στο δύσκολο οκτάμηνο του χειμώνα και από την άλλη η ίδια κοινωνία να αισθάνεται ότι είναι μέρος ενός μεγαλύτερου εθνικού συνόλου που το πιστεύουνε και το ακολουθούνε. Ήταν δύσκολο ως και αδύνατο η ασφαλής και συνεχής αποστολή ή ανταλλαγή αγαθών και υπηρεσιών στη διάρκεια του μεγάλου χειμώνα. Το μόνο που μπορούσε να επιτευχθεί ήταν η δημιουργία δυνατών «τοπικών κοινωνιών-οικονομιών».
Έτσι δημιουργήθηκαν τα «Καντόνια».
Αν επισκεφτεί κάποιος και μείνει στη Ζυρίχη θα δει τα εξής απλά πράγματα. ΦΠΑ, φορολογία εισοδήματος, ακίνητης περιουσίας, εταιρική φορολόγηση, καθορίζονται από το καντόνι της Ζυρίχης. Το μεγαλύτερο ποσοστό φόρου, το κρατά η τοπική κοινωνία, αποδίδοντας ένα ποσοστό στην Βέρνη. Νοσοκομεία, σχολεία, πανεπιστήμια, πυροσβεστική, αστυνομία, δικαστήρια και όλες οι λοιπές υπηρεσίες ανήκουνε και διοικούνται από τον κυβερνήτη της Ζυρίχης. Η φορολογία μένει στο τόπο και αναδιανέμεται στον τόπο.
Η Βέρνη σαν πρωτεύουσα είναι υπεύθυνη για: την εξωτερική πολιτική, την κεντρική οικονομική πολιτική, την ασφάλεια και άμυνα της χώρας. Οχτώ ή εννιά υπουργεία και δέκα χιλιάδες κρατικοί υπάλληλοι. Όλα τα υπόλοιπα αφορούνε τα Καντόνια.
ΕΛΛΑΔΑ:
Μια χώρα σαν την Ελλάδα μοιάζει πολύ με την Ελβετία. Άλπεις τόσο ψηλές δεν έχουμε αλλά τα χιλιάδες νησιά και βραχονησίδες μέσα στη θάλασσα, να τα δει κανείς σαν κοιλάδες ανάμεσα στα όρη. Με το χειμώνα να καθιστά πολλές φορές δύσκολη την επικοινωνία σε πολλά νησιά και όχι μόνο, οι κοινωνίες αυτές είναι αποκομμένες από το κεντρικό κράτος. Η μέχρι τώρα υδροκέφαλη πολιτική του κράτους των Αθηνών είχε ως αποτέλεσμα την οικονομική αφαίμαξη των τοπικών οικονομιών και την κοινωνική εξαθλίωση αυτών. Αν προσθέσει κανείς και την δημογραφική αιμορραγία τότε μιλάμε για μια μολυσμένο πολιτικό σύστημα που συνεχίζουμε και τώρα να το εφαρμόζουμε.
Κρήτη, Δωδεκάνησα, Κυκλάδες, Ιόνιο, Χαλκιδική. Οι αιμοδότες του Αθηναϊκού Κράτους.
Ας το δούμε αντίστροφα με ένα παράδειγμα. Κως. Πενήντα χιλιόμετρα μήκος, πληθυσμός 35 χιλιάδες κάτοικοι. Αυτό το μικρό νησί φιλοξενεί μέχρι και 1.700.000 τουρίστες. Το φπα, η φορολογία εισοδήματος, ακίνητης περιουσίας κτλ, καταλήγουν στο κέντρο για να σπαταληθούνε στη συντήρηση των αγαπημένων αναγκαστικών συντεχνιών. Ο δήμος εισπράττει ένα ποσοστό 0.5% στον κύκλο εργασιών της κάθε επιχείρησης. Δηλαδή όλη η υπεραξία φεύγει από τον τόπο και αναδιανέμεται ένα ποσοστό σαν επιστροφή που είναι μηδαμινό.
Αν ο δήμος της Κω, ως καντόνι πλέον αποφασίζει το ίδιο για το ποσοστό της συνολικής φορολόγησης και κρατεί το 70% στα ταμεία του, αποδίδοντας το υπόλοιπο 30% στην κεντρική κυβέρνηση, έχουμε τα εξής αποτελέσματα.
Μπορεί και χαράσσει αυτόνομη οικονομική πολιτική με άμεση αναδιανομή του εισοδήματος. ‘Έχοντας υπό την κυριότητά του όλες τις υπηρεσίες, - Νοσοκομεία, σχολεία, διάφορες σχολές, δικαστήρια, πυροσβεστική, αστυνομία, κτλ- επανεπενδύει στον τόπο του χαράζοντας πάντα μια πολιτική που θα αφορά τη ανάπτυξη και βελτίωση της οικονομίας και της κοινωνίας του. Το χρήμα μένει στον τόπο. Και οι υποχρεώσεις όμως μένουνε στον τόπο. Οι τοπικές πλέον κυβερνήσεις είναι άμεσα υπόλογες στους πολίτες και καθημερινά θα κρίνονται. Τώρα πλέον είμαστε εμείς. Δεν υπάρχουνε άλλοι. Η κεντρική κυβέρνηση οφείλει να περνά από κόκκινο έλεγχο κάθε τρίμηνο τα οικονομικά του κάθε Καντονιού με ορκωτούς ελεγκτές, ώστε να αποφεύγονται έγκαιρα αποκλίσεις από τον προϋπολογισμό. Σε περίπτωση κατάχρησης χρήματος ή δημιουργίας «μαύρης τρύπας», αυτόματη καθαίρεση των τοπικών αρχόντων και παράδοση αυτών στη δικαιοσύνη.
Μια τέτοια οικονομία-κοινωνία θα μπορέσει πάντα να καταθέτει πλεονασματικούς προϋπολογισμούς και να τους εφαρμόζει. Αυτό θα έχει και ως αποτέλεσμα την επιστροφή πολλών Κώων που αναγκάστηκαν να αναζητήσουνε την τύχη τους στα μεγάλα αστικά κέντρα –Αθήνα, Θεσσαλονίκη. Η αποκέντρωση θα επέλθει στη χώρα και θα εφαρμοστεί επιτυχημένα μόνο αν αποτελέσει για τον καθένα ως συμφέρουσα και σωστή λύση. Με διοικητικές πράξεις και νόμους δεν εφαρμόζεται.
Κρήτες, Μακεδόνες, Ηπειρώτες, Νησιώτες, Πελοπονήσιοι. Αντί να μαλώνουμε μεταξύ μας, θα ανταγωνιζόμαστε μεταξύ μας. Εδω δημιουργείται η ειδοποιός ποιοτική διαφορά στη δημιουργία αυτών των νέων κοινωνιών που στο σύνολό τους θα αποτελούνε τη χώρα που λέγεται Ελλάδα.
Σε μια τέτοια κοινωνία, ο ιδιοκτήτης καφετέριας που δεν κόβει απόδειξη, αυτόματα κρίνεται από τη τοπική κοινωνία. Ο υπάλληλος μιας υπηρεσίας, ο γιατρός, ο δάσκαλος, ο αστυνομικός, κρίνονται όλοι. Σε περίπτωση στάσης των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας, το αεροδρόμιο της Κω κλείνει. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την οικονομική καταστροφή του νησιού. Σε μια «Καντονική» μορφή διοίκησης, οι ελεγκτές αναφέρονται στην τοπική κυβέρνηση και κοινωνία. Οι υπάλληλοι των λιμανιών το ίδιο. Θα θεωρείται αδιανόητο 100 άτομα με σημαίες να έχουνε τη δύναμη να κλείνουνε λιμάνια. Θα έχουν να αντιμετωπίσουνε ολόκληρη την τοπική κοινωνία. Απεργίες, στάσεις, συλλαλητήρια, αποκτούνε άλλη βαρύτητα σε ένα τέτοιο διοικητικό σύστημα. Ένα σύστημα που πλέον ο κάθε πολίτης παίζει ενεργό ρόλο στη σωστή λειτουργία της τοπικής κοινωνίας και οι πράξεις του έχουν άμεσο αντίκτυπο – θετικό ή αρνητικό. Πράξεις οι οποίες κρίνονται από τους συμπολίτες τους. Κυρίες και κύριοι δημιουργήθηκαν οι νέες ομάδες τοπικών συμφερόντων που από μόνες τους θα σταματήσουνε τη δύναμη των υπαρχουσών συντεχνιών. Το κάθε μικρό κρατίδιο, μέρος μιας ομόσπονδης κυβέρνησης, θα προστατεύει με νύχια και με δόντια την προσπάθεια για μια συνεχή εξέλιξη και ανάπτυξη. Οι νέες αυτές ομάδες θα δώσουνε το μεγάλο χτύπημα στην ασυδοσία που κατέστρεψε το κράτος τις τελευταίες δεκαετίες.
Η κεντρική κυβέρνηση θα ελέγχει όπως αναφέραμε με περιοδικούς ελέγχους τη λειτουργία των Καντονιών. Θα κατατίθενται προϋπολογισμοί οι οποίοι θα εγκρίνονται από το υπουργείο οικονομικών. Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση δεν θα χρειάζεται περισσότερους από 10.000 κρατικούς υπαλλήλους. Οι υπάλληλοι αυτοί θα συντονίζουν τη ομαλή και εύρυθμη λειτουργία του ομοσπονδιακού κράτους.
Θα περιμένει κανείς να δει πάλι ένα εκατομμύριο λαό να διαδηλώνει στη βουλή για δουλειά και λεφτά? Το παιχνίδι παίζεται σε άλλο γήπεδο πλέον. Στην τοπική του κοινωνία. Το υδροκέφαλο κράτος που έχει ήδη καταρρεύσει θα είναι και τυπικά παρελθόν.
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΑΣΥΚΡΟΤΗΣΗ-ΑΝΑΠΤΥΞΗ
Πού βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή? Σε ένα φαύλο κύκλο. Τα δάνεια που παρακαλάμε ως πένητες να μας δοθούνε αφορούνε την πληρωμή και μόνο τοκοχρεολυσίων προς τρίτους. Ούτε ένα σεντ δεν καταλήγει στην παραγωγική μηχανή της χώρας. Σε συνδυασμό με την όλο και περισσότερο βύθιση του ΑΕΠ βιώνουμε μια κατάσταση που δεν οδηγεί πουθενά. Καμία από τις κυβερνήσεις που πήραν το τιμόνι της χώρας τα τελευταία 30 χρόνια δεν κατέβηκε με ένα σχέδιο χειροπιαστό, κατανοητό, ρεαλιστικό και άμεσα εφαρμόσιμο. Οι κυβερνήσεις των τελευταίων 5 ετών, δηλαδή στην περίοδο της κρίσης, διαχειρίστηκαν το όλο θέμα με κανένα ίχνος σοβαρότητας και επαγγελματισμού. Αυτό αφορά και την τωρινή κυβέρνηση που ευθύνεται για τις ζωές δέκα εκατομμυρίων Ελλήνων. Δεν έχει κανένα σχέδιο.
Αν είχε θα το εφάρμοζε...
Σε μια τέτοια δίνη που έχει μπει η χώρα πως μπορεί να ανακάμψει η χώρα? Το έλλειμμα στο δημόσιο ετήσιο χρέος συνεχίζει να υφίσταται. Χρηματοδότηση άμεση στον ιδιωτικό τομέα θεωρείται όνειρο. Το πλοίο έχει αράξει στα βράχια και χάνει από παντού νερά. Και τώρα τι?
Μείναμε μόνοι μας και μόνοι μας θα αρχίσουμε. Λεφτά δεν υπάρχουν. Υπομονή και αυτή χάθηκε. Από που θα αρχίσουμε? Κάτι πρέπει να γίνει. Και αυτό θα το κάνουμε μόνοι μας χωρίς λεφτά. Ακολουθήστε το συλλογισμό...
Η ατμομηχανή της Ελληνικής οικονομίας είναι ο τουρισμός. Αποτελεί περίπου το 18-20% ποσοστό του ΑΕΠ. Τι είναι όμως ο τουρισμός? Εμφανίζεται ως ξεχωριστό κονδύλιο στους Εθνικούς Λογαριασμούς της Χώρας? Η απάντηση είναι όχι. Ο τουρισμός αποτελεί ένα σύνολο δραστηριοτήτων όπως: μεταφορές, σίτιση και πόση, υποδομή, ανωδομή, διαμονή, διασκέδαση, πολιτισμικά δρώμενα, κτλ, κτλ.
Ξεκινούμε από τα ξενοδοχεία. Με τα προγράμματα logistics που εφαρμόζουνε εδώ και χρόνια έχουμε μια πλήρη εικόνα για όλο τον αριθμό αναλωσίμων που διαχειρίζονται. Οι κωδικοί αυτοί κυμαίνονται ανά περίσταση από 1500-2000. Αν κάνει κάποιος μια ανάλυση ποσοτική και ποιοτική θα καταλήξει στο εξής συμπέρασμα. Το 80% είναι εισαγόμενα προϊόντα. Το υπόλοιπο 20% αφορά την τοπική παραγωγή. Αρνί Νέας Ζηλανδίας, βοδινό Βραζιλίας και Αργεντινής, χοιρινό Γαλλίας και Πολωνίας, κοτόπουλα Αγγλίας, χημικά-καθαριστικά Γερμανίας, τομάτες Τουρκίας, μήλα Χιλής, πατάτες και σκόρδα Αιγύπτου, κτλ... Η οικονομική αφαίμαξη που υφίσταται η χώρα για να συντηρήσει τη διαμονή των επισκεπτών της είναι τεράστια. Το εμπορικό ισοζύγιο στην κατηγορία μόνο τουρισμός και στη υποκατηγορία ξενοδοχεία είναι αρνητικό.
Ζητάμε από τα ξενοδοχειακά επιμελητήρια και τις ενώσεις ξενοδόχων σε όλη την επικράτεια τις επίσημες απογραφές των θεωρημένων αποθηκών που διαχειρίζονται. Τα στοιχεία αυτά είναι πολύ εύκολο να βρεθούνε. Υπάρχουν και τώρα θα χρησιμοποιηθούνε. Με μοχλό το υπουργείο Ανάπτυξης στήνουμε μια ψηφιακή πλατφόρμα που μας δείχνει σε κάθε νομό, σε κάθε νησί, και σε συγκεκριμένη χρονική στιγμή τη ζήτηση των αναλωσίμων. Ήδη έχουμε μια πανελλαδική εικόνα τι ακριβώς προϊόντα και υπηρεσίες χρειαζόμαστε για την επόμενη σαιζόν και σε τι χρόνο.
Πλέον ξέρουμε τη ζήτηση.
Το πρώτο βήμα έχει ήδη γίνει. Σε μια αγορά που έχει σαφή εικόνα των αναλωσίμων που θα χρειαστεί, το μόνο που μένει είναι να δημιουργηθεί η προσφορά. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΠΑΣΕΓΕΣ, η ελληνική επικράτεια μπορεί να καλύψει το 110% των αναγκών της. Όμως η ελληνική γη κοιμάται. Η ψηφιακή πλατφόρμα του υπουργείου Ανάπτυξης θα λειτουργεί ως εξής: κάθε ενδιαφερόμενος θα έχει τον κωδικό του. Κάποιος θα ζητά, κάποιος θα προσφέρει. Αν εγώ σαν αγρότης ή κτηνοτρόφος μπορώ να διαθέσω και να κλείσω μια πώληση των προϊόντων μου ήδη από τον χειμώνα, σε χονδρέμπορους, ξενοδόχους, τότε διασφαλίζω την παραγωγή μου. Δημιουργούμε προσφορά. Αν σε αυτό το χρηματιστήριο αγαθών μπορώ πλέον να κερδίσω και όχι να χάσω, ξεκινώ και παράγω. Ξέρω τι ακριβώς θέλει η αγορά, πότε το θέλει και ποια η τιμή του προϊόντος. Είναι η στιγμή που πατέρας και γιός θα πάνε μαζί στο χωράφι να το σπείρουνε γιατί την παραγωγή την έχουνε ήδη προ-πωλήσει. Το κάθε καντόνι θα διασφαλίζει με εντατικούς ελέγχους τη δυνατότητα παραγωγής του κάθε παραγωγού. Ο κάθε πωλητής-αγοραστής, μετά την πρώτη χρήση θα αποκτά βαθμό πιστότητας. Εάν η συναλλαγή δεν ήταν τίμια τότε ο κωδικός του θα έχει μικρό βαθμό. Όλοι θα δημιουργήσουμε το επαγγελματικό μας προφίλ που θα αντανακλάται από τη βαθμολογία μας. Η χέρσα γη θα καλλιεργηθεί. Τα βουνά θα γεμίσουνε πάλι με αιγοπρόβατα. Θα καλύπτουμε σε κάθε νέα χρήση όλο και μεγαλύτερο μέρος από το εμπορικό μας έλλειμμα. Στοχευμένα με πρόγραμμα. Στη δεύτερη χρήση προσδοκούμε το 80-20, να το δούμε 60-40. Στην τρίτη χρήση 40-60. Στην τέταρτη χρήση 20-80.
Αναλώσιμα, επαγγελματικοί εξοπλισμοί, πάγια. Θα έχουμε πλέον εικόνα για όλους τους κωδικούς. Ποια η ζήτηση, ποιά η προσφορά. Σε περίπτωση που χρειάζεται χρηματοδότηση, μπορεί να ακολουθηθεί η εξής τεχνική. Το κάθε καντόνι μετά από διαφανείς διαδικασίες να χρηματοδοτεί τον κάθε παραγωγό για αύξηση παραγωγής. Τα στοιχεία δείχνουνε πλέον αν το προϊόν θα πουληθεί ή έχει ήδη πουληθεί. Η μεταχρονολογημένη πώληση, θεωρείται παράγωγη πώληση σε θεμιτό χρόνο. Την είσπραξη των προϊόντων ή μέρος της είσπραξης την κρατά η τοπική κυβέρνηση, ως αποπληρωμή της επένδυσης. Δηλαδή με εγγυητική τον δήμο-καντόνι έγινε τοπική επένδυση παραγωγής χωρίς λεφτά, άμεσα. Η παράγωγη πώληση δημιούργησε χρήμα. Το χρήμα δημιούργησε υπεραξία.
Κυρίες και κύριοι, ξεκινήσαμε!
Όπως αναφέραμε πριν, ο τουρισμός αποτελείται από ένα σύνολο δραστηριοτήτων. Η συνεχής ανάλυση των στοιχείων, θα μας δώσει αποτελέσματα και στο δευτερογενή τομέα παραγωγής –μεταποίηση- και στον τριτογενή –υπηρεσίες-, εκεί που πραγματικά υποφέρει η ελληνική οικονομία. Βήμα-βήμα, κωδικό προς κωδικό, θα αναλύσουμε και θα βρούμε έλληνες παραγωγούς έτοιμους να εφοδιάσουνε με προϊόντα και υπηρεσίες. Δηλαδή θα κάνουμε ένα «αναλυτικό εσωτερικό οικονομικό έλεγχο Cost-Controling» και τα στοιχεία θα τα επεξεργαστούμε με ποιοτική και ποσοτική ανάλυση. Η ελαφριά τύπου βιομηχανία θα ξεκινήσει. Οικοτεχνίες και βιοτεχνίες θα δημιουργηθούνε από την αρχή. Κωδικό προς κωδικό θα γεμίσουμε όλα τα κενά του εμπορικού μας ισοζυγίου. Η ανάλυση θα καλύψει το σύνολο των Εθνικών Λογαριασμών. Μπορεί να χρειαστούνε δυο και τρία χρόνια, αλλά τώρα ξέρουμε που βαδίζουμε, τι κάνουμε, που πάμε. Ο τουρισμός θα χρησιμοποιηθεί ως η ατμομηχανή που θα συμπαρασύρει και τις υπόλοιπες δραστηριότητες της ελληνικής οικονομίας. Βαμβακοπαραγωγοί με αδιάθετη παραγωγή δεν θα κλείσουν ξανά τους δρόμους ζητώντας επιδοτήσεις, αποζημιώσεις. Ροδακινοπαραγωγοί θα σταματήσουν τις χωματερές. Η ελληνική γη θα παράγει αυτά που χρειαζόμαστε. Τα στοιχεία θα είναι αναρτημένα στην πλατφόρμα.
Μια άλλη εφαρμογή που θα μας δώσει η ψηφιακή πλατφόρμα είναι η εξής; Σε καθημερινή βάση θα μπορώ να ελέγχω το εμπορικό μου ισοζύγιο. Δεν θα χρειάζεται να κλείσω τρίμηνη χρήση ώστε να περιμένω τα στοιχεία από την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία. Θα έχω επίσης εικόνα για το άμεσο μέλλον. Που πονάμε, που έχουμε έλλειμμα? Διόρθωση. Επαναλαμβάνω, θα κάνουμε Cost-Controling.
Στις δυο πρώτες χρήσεις τα αποτελέσματα θα είναι ήδη απτά. Η ελληνική παραγωγή θα έχει πάρει πάλι μπροστά. Κατόπιν αυτού θα επικεντρώσουμε την προσοχή μας στην ενέργεια. Σε κάθε βραχονησίδα που στέκει στα πελάγη μας και φωνάζει: «εδώ είμαι», σε κάθε κορυφή βουνού, θα εγκαταστήσουμε ανεμογεννήτριες τις οποίες εμείς θα κατασκευάσουμε με τη δική μας υπάρχουσα βιομηχανία που τώρα υπολειτουργεί. Θα χρησιμοποιήσουμε όλη τη γεωθερμία που παράγει η χώρα για ηλεκτροδότηση «π.χ. Νίσυρος». Θα στήσουμε νέα δίκτυα μεταφοράς ενέργειας. Θα απαγκιστρωθούμε από τον λιγνίτη και τα ορυκτά καύσιμα.
Θα καταργήσουμε τα διόδια στις εθνικές οδούς. Διόδια = εμποδίζω τη δίοδο. Θα ελαττώσουμε το κόστος μεταφοράς, θα ελαττώσουμε το χρόνο παράδοσης. Αυτό έχει ως άμεσο αποτέλεσμα τη μείωση του συνολικού κόστους στην εγχώρια παραγωγική διαδικασία. Θα εξαφανίσουμε απ’ όπου μπορούμε τα βαρίδια που υφίστανται ακόμη και τώρα στην παραγωγή μας.
Το φπα θα είναι πάντα σε πολύ χαμηλά επίπεδα. 8-14%. Σε αυτή την κλίμακα θα μπορεί το κάθε καντόνι να αποφασίζει από μόνο του το ύψος του φπα που θα υιοθετεί. Σκοπός μας δεν είναι να εισπράξουμε ένα ποσοστό 16-20-23% φπα από κάθε συναλλαγή. Σκοπός μας είναι να αυξήσουμε την κυκλοφορία του χρήματος σε κάθε τοπική κοινωνία περίπου στο 2,2-2,7. Με ένα φπα της τάξης του 10% και με μια κυκλοφορία χρήματος στο επίπεδο 2,3 λαμβάνω ένα ποσοστό που ξεπερνά το 20%.
Στα τιμολόγια θα υπάρχει μόνο ένας φόρος. Οι υπόλοιποι καταργούνται.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ. ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ.
Τα τελευταία 30 χρόνια η σχέση μεταξύ λαού και εξουσίας στηρίχτηκε σε υποσχέσεις, μεγάλα λόγια, και ύποπτες συναλλαγές. Πολιτικοί που τάζανε λεφτά, βόλεμα, καλοπέραση. Αφήσαμε το συναίσθημα να βγει μπροστά από τη λογική και να αποφασίζει αυτό για τη ζωή μας. Οι ακραίες τάσεις που εκφράζονται κοινοβουλευτικά πλέον στο ελληνικό κοινοβούλιο, στηρίζονται στο συναίσθημα και όχι στη λογική. Ιδεολογίες πωλούνται και καταναλώνονται δίχως ένα ίχνος προγράμματος και σχεδιασμού. Το συναισθηματικό νεφέλωμα έχει κρύψει τη λογική και την κρίση μας. Η Ελλάδα έχει ανάγκη να εκφραστεί από τον μεσαίο χώρο που χωρίς κραυγές, μεγαλοστομίες και υποσχέσεις, θα στηριχτεί στη κρίση, τη λογική, το ρεαλισμό.
Αρκετοί σοφοί μιλήσανε έως τώρα και καταθέσανε τις απόψεις τους. Ο ελληνικός λαός έχει χάσει τον βηματισμό του. Αλώθηκε από τον κακό του εαυτό. Πρέπει να βρούμε πάλι τον έλληνα που έχουμε μέσα μας και να στήσουμε την χώρα μας από την αρχή. Χωρίς μεγάλα λόγια αλλά με πολλή δουλειά και σχέδιο. Η νεοελληνική νοοτροπία που κουβαλάμε, έχει μολύνει κάθε κύτταρο της σκέψης μας. Το κλειδί είναι η παιδεία. Όμως πως μπορεί να στήσει κάποιος την επόμενη γενιά ελλήνων ξεκινώντας από την αρχή, όταν το υπόλοιπο τμήμα της κοινωνίας είναι μολυσμένο? Θα έχουμε αποτελέσματα και πότε? Και αν αυτή η επιθυμητή αλλαγή νοοτροπίας αρχίζει να δείχνει σημάδια, μπορεί να περάσουν και 20 έτη. Θα υπάρχει Ελλάδα μέχρι τότε, όπως την ξέρουμε? Ή θα βρεθούμε ενώπιον καταστροφικών καταστάσεων που θα έχουνε βυθίσει τη χώρα στο μηδέν, ανεπιστρεπτί.
Με ρεαλιστική και απλή ανάλυση της κατάστασης. Με την πολιτική του εφικτού. Με τη στρατηγική βήμα-βήμα, θα βάλουμε μπροστά την οικονομία μας. Με τα καντόνια θα γίνουμε ενεργοί πολίτες στη μικροκοινωνία που αναφερόμαστε. Όλοι καθημερινά θα κρινόμαστε και πάνω από όλους οι τοπικοί άρχοντες που πλέον διαχειρίζονται τον τοπικό πλούτο. Επιστροφή στις Πόλεις-Κράτη, με μια σύγχρονη μορφή. Όταν δίπλα στα δικαιώματά μας κολλήσουμε και τις υποχρεώσεις μας θα έχουμε κάνει την αρχή για αυτή την πολυπόθητη αλλαγή της νοοτροπίας μας,
Τη ΝΕΑ-ΤΡΟΠΙΑ.
