Μια μουσική συνάντηση στη σκηνή το βράδυ της αυριανής Κυριακής 6 Δεκεμβρίου, θα έχει την ευκαιρία να απολαύσει το κοινό της Βέροιας και όχι μόνο, μεταξύ του Νίκου Ξυδάκη και του Γιώργου Ανδρέου που αποτελούν ένα ενεργό κομμάτι του μουσικού μας πολιτισμού.
Μια σύντομη κουβέντα είχαμε με τον συνθέτη και τραγουδιστή Νίκο Ξυδάκη (για τον «Λαό») κάτι σαν πρόλογο για την αυριανή συναυλία που συνδιοργανώνει η ΚΕΠΑ Δήμου Βέροιας με τον Σύνδεσμο Φιλολόγων Ν. Ημαθίας.
Τον ρωτήσαμε για τους μεγάλους σταθμούς της μουσικής του πορείας μέχρι σήμερα, έτσι όπως ο ίδιος θα τους όριζε…
«… Καταρχήν η εκδίκηση της γυφτιάς εκεί γύρω στο 1978 που γράψαμε τα πρώτα λαϊκά τραγούδια με τον Μανώλη Ρασούλη. Στη συνέχεια κυκλοφόρησε άλλος ένας δίσκος με τίτλο «Τα δήθεν» και μετά μια σημαντική στιγμή ήταν ο δίσκος «Το πρώτο βράδυ στην Αθήνα». Ήρθε ακριβώς τη στιγμή που υπήρχε και ένας άλλος μουσικός κόσμος τον οποίο ακόμα δεν είχα ανιχνεύσει. Είχα ένα κενό, ας πούμε γύρω στα 1983… «Το πρώτο βράδυ στην Αθήνα» ήρθε να περιγράψει και ένα μουσικό τοπίο ευρύτερο από τα λαϊκά τραγούδια, αυτά που στηριζόντουσαν κυρίως στο κλίμα των τραγουδιών του ’50-’60 του Καζαντζίδη και των άλλων λαϊκών τραγουδιστών. Αυτό ήταν και μια αναφορά στις εντυπώσεις τις λίγο πιο εξωτικές, των παιδικών μου χρόνων που έζησα στο Κάϊρο της Αιγύπτου. Από εκεί αρχίζει πλέον μια πορεία και μια διαδρομή αναζήτησης. Αυτοί μπορούμε να πούμε ότι ήταν οι τρεις καίριοι σταθμοί της αρχής. Ένα άλλο σημείο σημαντικό, είναι το 1986 που εμφανίζομαι στη σκηνή για πρώτη φορά να τραγουδάω μουσική του Μάνου Χατζηδάκι στο Σείριο. Εκεί λοιπόν εμφανίζομαι με μια άλλη ιδιότητα, αυτή του τραγουδιστή, υποστηρίζοντας βέβαια το πιο καινούργιο μου ρεπερτόριο όπου άρχισα πλέον να το αντιπροσωπεύω και ο ίδιος. Μετά, σημαντικό ρόλο θα παίξει στα τραγούδια μου και ο λόγος. Οι συνεργασίες μου αρχίζουν να γίνονται με ανθρώπους που οι μισοί ανήκουν στην ποίηση και οι μισοί στο τραγούδι κατά κάποιον τρόπο. Θα αρχίσει η συνεργασία μου και η μακρόχρονη φιλία μου με τον Μιχάλη Γκανά που κρατάει μέχρι σήμερα, με ένα σημαδιακό τραγούδι για μένα που ήταν το «σουμιτζού». Κατόπιν θα μπουν και άλλα πρόσωπα μέσα σ’ αυτήν την ιστορία όπως ο Θοδωρής Γκώνης με ένα σημαντικό μέρος για κάποια χρόνια της δισκογραφίας μου, ο Διονύσης Καψάλης αργότερα, που και εκείνος είναι ένας ποιητής αλλά που έχει κάποιες πτυχές ανάμεσα στον προφορικό και τον γραπτό λόγο. Αυτό χαρακτηρίζει και τις επιλογές μου στην ποίηση… Οσες φορές δηλαδή έχω μελοποιήσει ποιητές πιο πολύ κλίνω προς την προφορικότητά τους. Ένας λόγος δηλαδή που είναι κοντά στο τραγούδι. Αυτό χαρακτηρίζει την ποίηση και του Σολωμού που έχω κάνει ένα δίσκο με τίτλο «Προς τον κύριον Γεώργιο Δε Ρώσση» ή άλλοτε σποραδικά του Λαπαθιώτη ή του Καρυωτάκη ή του Βιζυηνού, επίσης του οποίου τα ποιήματα είναι πιο κοντά στο τραγούδι παρά σ’ αυτό που λέμε ποίηση».
Ένας ενδιαφέρον συνδυασμός μουσικής και λόγου ήταν επίσης αυτά που έγραψε ο Νίκος Ξυδάκης για το θέατρο. «Άλλωστε το θέατρο και ο κινηματογράφος σου δίνει μια ελευθερία να κάνεις πράγματα που ενδεχομένως δεν θα τα κάνεις στα τραγούδια» λέει ο ίδιος.
Το ενδιαφέρον της συνάντησης σας με τον Γιώργο Ανδρέου στην συναυλία που θα δούμε την Κυριακή στη Βέροια που βρίσκεται;
-Κατ’ αρχήν βρίσκεται στο γεγονός ότι δύο συνθέτες και μόνο, συνομιλούν. Αλλά δεν είναι η κρίση του επαγγέλματος που κάνει αυτές τις συμμαχίες, όπως θα έλεγαν κάποιοι, διότι με τον Γιώργο Ανδρέου γνωριζόμαστε από το 1986 όταν εκείνος ήταν πιανίστας του Νίκου Παπάζογλου και εκεί μου έκανε εντύπωση. Μετά συνεργαστήκαμε αρκετά στους επόμενους δίσκους και ανακάλυψα ότι και ο Γιώργος είναι ένας σημαντικός συνθέτης, αλλά δεν είχαμε βρεθεί ποτέ μαζί στην σκηνή. Η συγκεκριμένη μουσική μας συνάντηση έχει ένα ενδιαφέρον ακριβώς γι’ αυτό. Γιατί αναπτύσσεται ένας διάλογος μεταξύ δύο μουσικών που έχουν ένα ρεπερτόριο και που συμπληρώνει ο ένας τον άλλον. Είναι δηλαδή σκηνές από την πορεία μας όλα αυτά τα χρόνια. Ο κόσμος θα ακούσει γνωστά τραγούδια και των δυο μας αλλά και κάποια ανέκδοτα ακόμα.
Πιστεύετε ότι η ζωή μας σήμερα είναι… τρελή και αδέσποτη;
-Κοιτάξτε, αν ήταν μόνο τρελή και αδέσποτη θα ήταν και παρήγορο. Νομίζω πως είναι και λίγο παρανοϊκή και μας έχει ξεπεράσει. Στο συγκεκριμένο τραγούδι τουλάχιστον είχε μια μορφή… Σήμερα το τρελό και αδέσποτο δεν έχει ούτε καν μορφή και νομίζω ότι εκεί τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα.
Η αυριανή μουσική συναυλία στην οποία συμμετέχουν η Κορίνα Λεγάκη, η Βάσω Δημητρίου (κιθάρες, μαντολίνο, τζουράς) και ο Δημήτρης Χουντής (σαξόφωνο) ξεκινάει στις 9.00 μ.μ. στο Χώρο Τεχνών.
Σοφία Γκαγκούση
