Η κ. Ζωή Βουτσικίδου, έχοντας συμπληρώσει έναν ολόκληρο αιώνα ζωής συν 7 χρόνια, κατοικεί στη Βέροια και μας μίλησε για τις μνήμες της, το ταξίδι της μεταφοράς από την πατρίδα (Μικρά Ασία),τις δυσκολίες και της εμπειρίες της και φυσικά το μυστικό της μακροζωίας της.
Όταν γεννήθηκε η κυρία Ζωή δεν υπήρχε ληξιαρχείο και έτσι, η ίδια ξέρει μονάχα ότι γεννήθηκε 31 Δεκεμβρίου του 1912. Ο μοναδικός τρόπος για να γνωρίζει την γενέθλια ημερομηνία της είναι το γεγονός ότι μια συνομήλικη της είπε ότι «είμαστε μαζί εμείς, γεννήθηκες ανήμερα του Αϊ Βασίλη, σαν εμένα».
Πώς ήρθατε στη Βέροια;
«Έφυγα από την Μ. Ασία σε ηλικία 10 ετών. Τα θυμάμαι όλα. Ο τρόπος που φύγαμε από την Μ. Ασία είναι η χειρότερη ανάμνηση μου. Ήρθαν οι Τούρκοι και μας έδιωξαν.Περιμέναμε στην ακρογυαλιά όλα τα κορίτσια μαζί. Δεν μπορούσαμε να φύγουμε για αρκετές ώρες και περιμέναμε ελπίζοντας κάτι να γίνει. Ήρθε ένα πλοίο, στην ουσία δεν ήταν πλοίο, ήταν βάρκα. Αν έπεφτες στη θάλασσα έτσι όπως έσπρωχνε ο ένας τον άλλον, θα πέθαινες. Προσπαθούσαμε να συνεννοηθούμε χωρίς να μαλώνουμε ,ποιος θα καθίσει και σε ποια βάρκα. Οι Τούρκοι ζητούσαν λεφτά από τις μανάδες μας και αυτές δεν είχαν. «Παρά-παρά» έτσι τους έλεγαν. Μας έβαλαν σε μια βάρκα και πήγαμε πολύ μακριά .Δεν είχαμε κάπου να καθίσουμε. Η μάνα μου ήταν έτοιμη να γεννήσει. Μας πήραν δύο ναύτες, γιατί δεν ήταν σταθερή και γερή η βάρκα.Το αντίθετο. Έτσι βγήκαμε στο Ροδοστό. Εκεί, ήρθαν οι Τούρκοι και μας παρέλαβαν με αυτοκίνητα. Μας πήγαν σε ένα χωριό Τσουτσούκ Κιουλούμ, το μικρό χωριό.Ήρθαν κι άλλοι.Είμασταν κάτοικοι από δύο χωριά.Ντεμί Μπειλί, έτσι λεγόταν εκείνο το χωριό.Το δικό μου στα τούρκικα ονομάζονταν Γκιουρούκλει.»
Οι Τούρκοι κάθε βράδυ μας έφερναν ένα ταψί με φαγητά και 4 πιάτα, κάθε βράδυ. Καθόμασταν εμείς μικρές όλα τα τρώγαμε γιατί είμασταν πολλά αδέρφια και ευτυχώς που μας έφερναν και αυτό το φαγητό.3 αδερφές και 3 αγόρια.Το ένα γεννήθηκε στον δρόμο, μόλις βγήκαμε από το πλοίο.Ήρθαμε 60 αμάξια.Νύχτα.Δεν ξέραμε που πηγαίναμε και βγήκαμε στην Κομοτηνή. Μετά εδώ πως φτάσαμε;Ευτυχώς, ήταν ένας φαντάρος από εδώ και ήρθε στης θείας μου το σπίτι και είπε καμιά φορά αν φύγετε από το χωριό σας να ρωτήσετε που είναι η Κοζάνη, γιατί η Κοζάνη έχει καλό αέρα.Και έτσι κατεβήκαμε στην Κοζάνη, μας έδωσαν χωράφια και μείναμε εκεί. Μετά μεγαλώσαμε και ο γιός μου ήρθε στην Βέροια,το 1967.
Πώς ήταν η ζωή στη Βέροια τότε;
Ήρθα στην Βέροια το 1967. Εδώ ήταν καλά. Στην Κοζάνη κάναμε γεωργικές δουλειές. Θερίζαμε και αλωνίζαμε. Σκάβαμε. Τσαπίζαμε. Βαριές δουλειές.Και όλοι τότε έκαναν το ίδιο. Εκεί αρρώστησα και ευτυχώς ήρθα εδώ.Δεν διασκεδάζαμε όπως τώρα.Eίχαμε αυλές και μαζευόμασταν εκεί. Ο καθένας έκανε την δουλειά του, αλλά το βράδυ φροντίζαμε να βρισκόμαστε όλοι μαζί για να φάμε.Στο σπίτι βέβαια.
Τώρα φτάσατε στα 107, ποια στιγμή νιώσατε πιο χαρούμενη από όλες;
Τώρα είμαι πιο χαρούμενη από ποτέ και δεν θα πω ότι είχαμε φτώχεια, γιατί η φτώχεια πάντα θα υπάρχει. Το θέμα είναι ότι τώρα βλέπω χαρούμενα πράγματα.Έρχονται τα εγγόνια μου και η οικογένεια μου και βλέπω αυτούς. Αυτοί είναι η χαρά του κάθε ανθρώπου. Η οικογένεια.Αυτή διώχνει την στεναχώρια.
Στα εγγόνια σας τι συμβουλεύετε;
Να παίζουν για να τα βλέπω και να γελάω.
Τότε ποιος έκανε κουμάντο στο σπίτι; Οι γυναίκες ή οι άνδρες;
Και τις δουλειές και το κουμάντο.Όλα οι γυναίκες τα κάνουν.
Τελικά ποιο είναι το μυστικό της μακροζωίας;
Ζω ακόμα. Μου το ρώτησε κάποια αυτό.Είχα πάει στο παζάρι πριν χρόνια και με ρώτησε πως τα καταφέρνω… Η απάντηση είναι ότι τα χρόνια αυτά,μου τα έδωσε ο Θεός. Μην νομίζεις ότι καταλαβαίνεις πως περνούν τα χρόνια. Όμως, να γελάτε. Να έχετε καθαρή καρδιά. Εγώ δεν μάλωσα ποτέ. Έκανα αδέρφια όχι φίλες. Οικογένεια. Ψάχναμε με τις φίλες μου η μία την άλλη. Γελούσαμε με την καρδιά μας καθημερινά. Το μυστικό δεν είναι όπως λένε, να κάνεις σωστή διατροφή. Όταν έχει φαγητό στο πιάτο θα φας.Το μυστικό είναι να έχεις καλή καρδιά.
Γιώτα Ασλάνογλου
