Σανίδα σωτηρίας στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό μοιάζει η ακραία προκλητικότητα της Τουρκίας στο Αιγαίο. Σε μια περίοδο που η ένταση μεταξύ των πολιτικών κομμάτων κορυφωνόταν εν μέσω μαζικών συλλαλητηρίων και κορυφαίων σκανδάλων, η ανάγκη της στροφής του ενδιαφέροντος προς Ανατολάς και μιας επιτέλους κοινής γραμμής, δίνει την ευκαιρία στον Ελληνισμό να αφουγκραστεί τα μεγάλα και να απαξιώσει τα μικρά.
Η Ελλάδα της μεταπολίτευσης πέτυχε όχι εύκολα τη συμμετοχή της στον σκληρό πυρήνα της Ε.Ε., πυλώνα σταθερότητας και ασφάλειας σε μια αποσταθεροποιημένη περιοχή (που ήταν και αυτό, ένα από τα επιχειρήματα της ένταξης). Με τα κόμματα να εντάσσονται σταδιακά στη συντριπτική τους πλειοψηφία σ’ αυτή την πολιτική, ακόμη και εκείνα που φωνασκούσαν για ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο. Και καλώς έπραξαν. Η Ελλάδα ήταν στο γκρουπ των ισχυρών της πανίσχυρης Ευρώπης.
Στη συνέχεια, η ίδια Ελλάδα κατάφερε να υπονομεύσει με τις κακές πολιτικές της την παρουσία της σ’ αυτόν τον ισχυρό πυρήνα. Φτάνοντας ακόμη και κοντά στο Grexit.
Μέγιστη ήττα όλων μας η καλπάζουσα πορεία προς την καταστροφή. Στην οποία μοναδική απάντηση ήταν η σύμπνοια των πολιτικών κομμάτων και η συμφωνία σε αναγκαίες πολιτικές που θα απέδιδαν τα μέγιστα σε σύντομο χρόνο. Όπως έγινε και σε άλλες χώρες που μπήκαν μετά από εμάς και βγήκαν πριν από εμάς από τα μνημόνια.
Ο λαϊκισμός όμως περισσεύει στα χρόνια της κρίσης στον πολιτικό κόσμο. Με ευήκοα δυστυχώς τα ώτα των πολιτών. Και φανατισμό δεκαετίας 80. Τα πολιτικά μας κόμματα δεν μπόρεσαν ούτε αυτό να κάνουν: να περιμένουν ένα μικρό ιστορικά διάστημα για τη σωτηρία της χώρας. Και να διαγκωνίζονται για το ποιος θα διαχειριστεί τα αποτελέσματα της μέγιστης ήττας του έθνους. Αγνοώντας επιδεικτικά τους κινδύνους μη παραμονής στην ασφάλεια της Ε.Ε.
Μόνη μας ελπίδα, δυστυχώς, οι πραγματικοί εξωτερικοί κίνδυνοι, ακόμη κι αν προέρχονται στη βάση ενός επίσης λαϊκιστικού υπόβαθρου, όπως οι τακτικές του Ερντογάν. Λέτε να μας σώσει ο λαϊκισμός του γείτονα;