Γράφει η
Νανά Στ.
Παπαϊωάννου
Φιλόλογος,
λογοτέχνις
Πλησιάζουν οι άγιες μέρες των Χριστουγέννων, με το σημαντικότερο, ανά τους αιώνες, μήνυμα, αυτό της Γέννησης του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ο Κύριός μας, ο Δημιουργός του Σύμπαντος κόσμου, ντύθηκε, ως βρέφος, το ένδυμα της άκρας Ταπείνωσης, σε μια φτωχική φάτνη, εντός σπηλαίου, ανάμεσα στα ζεστά χνώτα κάποιων ζώων, (« και μάθετε απ’ εμού ότι πράος ειμι και ταπεινός τη καρδία», κατά Ματθαίον ια’ 27-30).
Με την Ενανθρώπισή Του και την ουράνια δόξα Του, κατάγαυσε τα Σύμπαντα αλλά έφερε και τη χαρμόσυνη είδηση στο ανθρώπινο γένος. Έδωσε τέλος στην βασανιστική του πορεία, πάνω στη γη, την χωρίς νόημα και πνευματικό περιεχόμενο, όπως του ταίριαζε, (« άνθρωπος <= άνω θρώσκω = σκιρτώ και πετάγομαι, σαν το βέλος, προς τα ύψη, στα επουράνια, επομένως αναζητώ το ιδεώδες και επάξιο της ύπαρξής μου»).
Όμως, η σύγχρονη πραγματικότητα μας λυπεί και σκορπά γύρω μας την αιθάλη της απαισιοδοξίας, καλύπτοντας, με μπόλικη χρυσόσκονη οφθαλμαπάτης την αληθινή έννοια και το ουσιώδες νόημα της ζωής.
Ο σύγχρονος άνθρωπος χάνεται στους διαδρόμους της επικαιρότητας που του «σερβίρουν». Κουρασμένος απ’ τη σκληρή καθημερινότητα, στον αγώνα της επιβίωσης, μπερδεμένος, εσωτερικά, απ’ την παραπληροφόρηση, που άκριτα δέχεται, απ’ τα ποικίλης μορφής και σκοπιμότητας μέσα ενημέρωσης, αφήνεται έρμαιος στο πνευματικό του «άδειασμα». Προτιμά την εύκολη και εύπεπτη τροφή. Δεν ανοίγει, εύκολα, ένα βιβλίο, χάνεται στα επικίνδυνα δολώματα των ακριβών κινητών και του face book, νομίζοντας πως , έτσι, είναι «in», δηλαδή γίνεται αποδεκτός από το σύνολο, δεν είναι «οπισθοδρομικός».
Κυνηγά τους εξωτερικούς τύπους, διαπομπεύοντας την προσωπική του ζωή, καταργώντας την αληθινή επικοινωνία τόσο με τον εαυτό του όσο και με τους άλλους, προπάντων, δε, με τον Θεό. Απαξιώνει παραδοσιακά, εγγενή πρότυπα, καθυβρίζει ιερά και όσια, καταπατά θεσμούς, αφορίζει υγιείς τρόπους ζωής. Χαρακτηριστικό της εποχής η βία και η εγκληματικότητα, που βρίσκονται σε έξαρση. Η ανθρώπινη ύπαρξη λοιδορείται και απαξιώνεται.
Όσο για τους νέους, αντί να εφοδιαστούν με τα όπλα της γνώσης και να αναδυθούν σ’ έναν αγώνα επάξιο του δώρου της ζωής τους, ώστε ν’ ανοίξουν ασφαλείς δρόμους για τη μελλοντική τους πορεία, ζωγραφίζουν τα σώματά τους, με ποικίλες καρικατούρες. Έχουν την ψευδαίσθηση πως, έτσι, γίνονται πιο αρεστοί. Οικτρή αυταπάτη! Το ότι λείπουν τα σωστά πρότυπα, αυτό δεν τους δικαιολογεί. Καλό είναι να ορθώσουν το ανάστημά τους σ’ αυτήν την ισοπέδωση που, σκόπιμα, τους επιβάλλεται. Ας πάρουν στα χέρια τους τα ηνία, για το θεμέλιωμα μιας υγιειούς και αληθινά προοδευτικής κοινωνίας.
«Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής!/ Κι αν έρθουν χρόνια δίσεχτα, πέσουν καιροί οργισμένοι,/ ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε, το περιβόλι κόφτο/ και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα/ για πάλεμα για μάτωμα για την καινούρια γέννα.»
(Κωστής Παλαμάς « Ο Γκρεμιστής», 1907).
Οι μεγάλοι ηγέτες, που ρυθμίζουν τις τύχες των λαών, αδιαφορώντας, ουσιαστικά, για την ομαλή και ειρηνική συνύπαρξή τους, αδιαφορούν για την κατάντια, τη φτώχεια και την εξαθλίωση εκατομμυρίων ανθρώπων. Δεν μας πείθουν, πια, για το καλοπροαίρετο των σκοπών τους ούτε και για την ειλικρίνεια τους. Αμφιβάλουμε για τα ανθρωπιστικά τους ιδεώδη, επειδή είναι πολλά τα δείγματα καιροσκοπισμού από μέρους τους. Αμφισβητούμε και την ακεραιότητα του χαρακτήρα τους, την ηθική τους υπόσταση, την πνευματική τους καθαρότητα. «Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας.»
Πώς να τους θεωρήσουμε ειρηνοποιούς, όταν απουσιάζει από τους ίδιους η εσωτερική ειρήνη; Όταν συνάπτουν στρατηγικές συμμαχίες, με άξονα, δήθεν, την ειρήνη, ενώ στο παρασκήνιο διαβουλεύονται απροκάλυπτες επεμβάσεις και διάλυση κρατών; Όταν καταργούν διεθνείς συνθήκες, παραχαράσσουν την ιστορική αλήθεια ή καταπατούν πανανθρώπινα δικαιώματα; Όταν προκαλούν μετακινήσεις χιλιάδων προσφύγων, διασαλεύοντας την εσωτερική λειτουργία και τους κοινωνικούς ιστούς των κρατών; Όταν πολύ εύκολα αλλάζουν προσωπεία, ανάλογα με τα γεωστρατηγικά τους συμφέροντα;
Βέβαια, ουδείς τέλειος, αλλά, τουλάχιστον, ας επωμισθούν το βάρος των ευθυνών τους, αντί να παίζουν βρώμικα «παιχνίδια», κινούμενοι από άπληστη κενοδοξία και αμοραλιστικές τάσεις.
«και επί γης Ειρήνη..!.» Τότε μόνον θα είναι εφικτή η πολυπόθητη ειρήνη, όταν αλλάξει ρότα η ανθρώπινη δυναμική, αξιολογώντας με σωστά κριτήρια, τη σημασία της παρουσίας του ανθρώπου πάνω στη γη. Όταν βιώσουμε το αληθινό και μέγιστο μήνυμα των Χριστουγέννων, ξεχωρίζοντας το γνήσιο από το κίβδηλο. Όταν θέσουμε θεμέλιο της Παιδείας και γενικότερα της κοινωνίας, τις ηθικές αξίες, την πνευματική αναδόμηση, τον σεβασμό της ανθρώπινης προσωπικότητας, την αλληλεγγύη, τη δικαιοσύνη, την ειρηνική συνύπαρξη των λαών. Γιατί αυτές οι αξίες προσδιορίζουν τη μοναδικότητα και ανωτερότητα του ανθρώπινου γένους, μέσα στο στερέωμα της Δημιουργίας του Θεού. Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι ά-λογο ζώο!
