Γράφει η Νανά
Παπαϊωάννου
φιλόλογος-
λογοτέχνις
Για μια ακόμη φορά το φάσμα μιας χαοτικής και απροσδιόριστα ολέθριας καταστροφής καλύπτει τον ορίζοντα της πατρίδας μας και όχι μόνον. Μηχανισμοί από τον χώρο της εξουσίας, μας αφήνουν αναπάντητα ερωτηματικά, σχετικά με τους χειρισμούς τους σ’ ένα σοβαρό πρόβλημα, που μας ταλανίζει εδώ και πολλούς μήνες. Η έννοια και το περιεχόμενο της λ. “άνθρωπος”, με τα στοιχεία της ανεξάρτητης βούλησης, της ελεύθερης έκφρασης, της αυτενέργειας στην προσωπική ζωή και της διαμόρφωσης ελεύθερης προσωπικότητας έχουν καταργηθεί. Έντονος ο προβληματισμός που πλανάται γύρω μας για το αν διαθέτουν οι νυν κυβερνώντες την πρέπουσα ευθύνη για το τι “ μέλλει γενέσθαι”, με όσα απεργάζονται για το δικό μας αύριο, καθώς αποφασίζουν και επιβάλλουν μέτρα, απειλώντας ή καταργώντας, συγχρόνως, κάθε έννοια δικαίου και δημοκρατι κής αρχής, κάθε έννοια πλουραλιστικής θεώρησης των πραγμάτων που αφορούν το σύνολο των πολιτών.
Οι οργουελικές, προφητικές φωνές αγωνίας για το τι επρόκειτο να συμβεί στο μακρινό μέλλον ωχριούν, μπρος σ’ αυτά που ολόκληρη η ανθρωπότητα, άφωνη, παρακολουθεί και βιώνει, ως κομπάρσος σε ταινία θρίλερ. Άνθρωποι σαν ξεκουρδισμένα ρολόγια, χεροπόδαρα δεμένοι, άφωνοι, έχουν αδρανοποιηθεί, κάτω από τις επιταγές μιας πρωτοφανούς τρομοκρατίας. Οι σώες φρένες έχουν μπλοκαριστεί, έχουν μεταλλαχθεί σε μηχανές που λειτουργούν χωρίς συναισθήματα, χωρίς πνευματική διαύγεια, έγιναν αλλόφρονες, οδηγούμενοι σε φοβερά αδιέξοδα.
“Το ασφαλέστερο τείχος είναι η φρόνηση, γιατί ούτε γκρεμίζεται ούτε προδίδεται” (Αντισθένης). Το ηλεκτροφόρο, κοινωνικό πεδίο έχει κατακλυστεί από μια ανησυχητική εσωστρέφεια και απάθεια, μια επικίνδυνη νοσηρότητα. Γύρω μας κυκλοφορούν απρόσωπα όντα, με φοβικά σύνδρομα, αγέλαστα, απόμακρα από κάθε έννοια που να θυμίζει το “κατ’ εικόνα” πλάσμα του πάνσοφου Δημιουργού. Δρόμοι άδειοι, καταστήματα βυθισμένα στην απόλυτη σιωπή της απόγνωσης, άνθρωποι-κινούμενες σκιες, με ασταθή βήματα, αργοσέρνουν την ανία και την κατάθλιψη, αντιμέτωποι μ’ έναν αόρατο εχθρό.
Υποχρεωτικός εγκλωβισμός, ασύδοτος και ανίερος βομβαρδισμός από άθλια κέντρα παραπληροφόρησης, ψυχικό λοκ-ντάουν και πνευματική οπισθοδρόμηση παραλύουν κάθε δυνατότητα εγρήγορσης και αντίδρασης. Χάθηκε το προνόμιο διάκρισης σωστού-λάθους, υπεύθυνου-ανεύθυνου, έντιμου-ανέντιμου. Μέσα στο σκοτεινό πλέγμα της επίταξης των κατοχυρωμένων, συνταγματικά, ελευθεριών, που ο κάθε πολίτης ευνομούμενης, υποτίθεται, κοινωνίας δικαιούται, τα πάντα ολισθαίνουν προς χαώδη κατάσταση. Η αυθαίρετη καταστρατήγηση της ελεύθερης διακίνησης ιδεών, η χειραγώγηση κι αυτής της ιατρικής επιστήμης από κέντρα εξουσίας- πόσο λυπηρό το φαινόμενο της αθέτησης του όρκου του Ιπποκράτη από μερίδα ιατρών, προς εξυπηρέτηση ποικίλων σκοπιμοτή των...- προκαλούν σοβαρό έλλειμμα στην υπεύθυνη και αποτελεσματική αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων ή κρίσεων. Εν πολλοίς γίνεται ωμή παραβίαση του αξιακού κώδικα της ανθρώπινης κοινωνίας.
Σαν φύλλα φθινοπωρινά πέφτουν το ένα μετά το άλλο τα ποικίλα προσωπεία που κυκλοφορούσαν έως τώρα, εντέχνως, κεκαλυμμένα, στην καθημερινότητα του κοινωνικού “γίγνεσθαι”, όπως το προσωπείο του “σωτήρα”, του “πιστού”, του ευσεβιστή, του νάρκισσου του άπληστου, του αμοραλιστή, του κενού και κομφορμιστή. Ήταν αρκετή μια επιδημιακή κρίση για να καταπέσει η ψευδαίσθηση του δήθεν πνευματικά και πολιτιστικά “προοδευμένου” ανθρώπου, να ακυρωθεί το αλαζονικό φρόνημα μερίδας επιστημόνων και συγχρόνως να καταργηθεί η ελεύθερη σκέψη, η ώριμη και σωστή διαχείριση δύσκολων καταστάσεων. Με αποτέλεσμα ολέθρια φοβικά σύνδρομα να καταδυναστεύουν τις ανθρώπινες κοινωνίες, να οδηγούνται στην απόγνωση και την εξαθλίωση οι φτωχότερες, κυρίως, κοινωνικές ομάδες, να καταστρέφονται οικονομίες κρατών, να διαλύεται ο κοινωνικός ιστός, να οδηγείται σε μαρασμό και απόγνωση η νεολαία .
Και γιατί όλα αυτά; Γιατί έλλειψε η αγάπη, που ανθίζει το χαμόγελο στις καρδιές των ανθρώπων, που εξισορροπεί τις ψυχικές αναταράξεις, που εναρμονίζει τις γραμμές επικοινωνίας στα σωστά ντεσιμπέλ, χαρίζοντας πρωτοπόρες δημιουργικές δράσεις, οδηγώντας στην αληθινή πρόοδο. Γιατί η απληστία και η εκμετάλλευση έγινε αυτοσκοπός στους ισχυρούς της γης, που διακατέχονται από καταστροφικά σύνδρομα κι έχουν την ψευδαίσθηση πως αυτοί κινούν τα νήματα της Παγκόσμιας Τάξης Πραγμάτων, πως μπορούν να υποτάξουν όχι μόνον όλη την ανθρωπότητα αλλά και το ίδιο το Σύμπαν. Πόσο αφελείς φαντάζουν! Δικαιολογούνται, όμως, επειδή ο Θεός είναι ο μεγάλος Απών από την άδεια και κατηφή ζωή τους. Το ψυχικό τους κενό απεργάζεται μόνο ανθρωποκτόνα σχέδια.
Από την άλλη, το ξέφρενο κυνήγι συσσώρευσης άχρηστων αγαθών, η μηχανοποίηση των διαπροσωπικών σχέσεων, η απαιδευσία και η αβασάνιστη αποδοχή ξένων προτύπων, όχι πάντα θετικών στα προς ημάς, έφθειραν και διέφθειραν ό, τι πιο όμορφο υπήρχε στον άνθρωπο. Τον κατέστησαν αδύναμο στο να “αφουγκράζεται” την απόλυτη σιωπή του Θεού, να αισθάνεται την απέραντη αγάπη Του, με την οποία αγκαλιάζει τα πλάσματά Του, κάτω από το μεγαλείο της άκρας ταπείνωσής Του. Η κοσμική δόξα, η επιστημοσύνη, ο πλούτος και το κοινωνικό “φαίνεσθαι” έχουν ημερομηνία λήξης. Αλλά και το ξέφρενο κυνηγητό υψηλότερων πεδίων τεχνογνωσίας για το ιδεώδες μιας προοδευτικής κοινωνί ας δεν οδηγεί πάντα στην ευτυχία. Όσοι έχουν το χάρισμα να πετούν στα ψηλόκορφα κάστρα της καρδιάς, να αξιοποιούν τις επιστημονικές τους κατακτήσεις για το καλό της ανθρωπότητας, ίσως, να κατέχουν και τη διαύγεια της σκέψης, ως αετοί του πνεύματος, με αντίτιμο, βέβαια, την απομόνωση από τη μάζα, τη διαγραφή τους από τα μητρώα της σύγχρονης επικαιρότητας.
Άνθρωπος =άνω θρώσκω= είμαι πλασμένος για τα υψηλά, να διασχίζω τους αιθέρες με μοναδικό στόχο την επίτευξη ευγενικών στόχων και όχι να σέρνομαι σε λασπωμένους διαδρόμους αλλοτρίωσης και διαφθοράς.
“Τα άνω ζητείτε, τα άνω φρονείτε, μη τα επί της γης’”(Απ. Παύλος, προς Κολασ.3,1-2).
Ο άνθρωπος κοινωνικό όν, το πολυτιμότερο δημιούργημα, εικόνα του Θεού και όχι θηρίο, που κατατρώει τον συνάνθρωπό του. “Η αγάπη, η έρευνα και η γνώση, στη σωστή τους βάση, έξω βάλλουν τον φόβο”. Αγάπη πρώτιστα προς τον Θεό, γνήσια και απροσμέτρητη, ώστε να έρθει και η κοινωνία με τον συνάνθρωπο. Όποιος αγαπά θερμά τον Θεό, αυτός αγαπά απλά και τους συνανθρώπους του. Όμως, στο παρουσιολόγιο της σύγχρονης κοινωνίας απούσα η αγάπη, απούσα η ελπίδα, απούσα η χαρά, απούσα η ανιδιοτελής προσφορά.. Έτσι, βαρύθυμη η ανθρωπότητα παραπαίει, βυθισμένη στο τέλμα πρωτόγνωρης ηθικής, πνευματικής και πολιτιστικής κρίσης, επειδή σφράγισε τα ώτα της στη γλυκειά φωνή του Λυτρωτή Ιησού μας:
“Εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή. Εγώ ειμί το Φως του κόσμου”.
