Τι θέλεις; Τι θες να μου πεις;
Τώρα
που είμαι ανακατεμένος με τα πλήθη
της
πρωτομαγιάς
και
έχουν κατά νουν
πως
τα ΤΙ και τα ΔΙΟΤΙ γίναν σκιές
και
δεν νοιάζονται πια για την λάμψη,
εκεί
ψάχνω τις απώλειες
στην
ασθενή περίφραξη της μνήμης μου.
Τι
θέλεις όμως; Τι ποθείς;
Εσύ
που έψαχνες την Πανσέληνο,
στις
σκιές των αγαλμάτων,
που
αγγίζεις τη νύφη που έχασε το νυφικό,
τον
κόσμο που έχασε την αθωότητά
και
αναζητά τώρα την υγρασία του μέλλοντος.
Τι
θέλεις; Τι θες να μου πεις;
Πως,
ξέρεις
ποιοι κλέψαν τις μέρες που φυγαδεύτηκαν
με
τα καΐκια του άλλου κόσμου,
πως
είμαι αχθοφόρος ματαιωμένων πόθων;
Τι
εννοείς;
Πως
αυτοί που φορούσαν τα άσπρα πουκάμισα,
που
στέκονταν στις Ιωνικές κολώνες
και
μίλαγαν τις λέξεις με τις ρωγμές
που
λέγαν το… άφες` αυτοίς…
πως
ήταν
Αυτοί,
ΟΙ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ;
Τι
θέλεις πες μου;
Να
καταφύγω στο προπατορικό αμάρτημα,
να
προκαλέσω τα ξεχασμένα όνειρα,
να
κάνω μια μικρή αταξία,
να
δίνω στίχους του Ελύτη για προικιά,
να
δωρίζω ακριβά αισθήματα στις Κυριακές;
Τι
θέλεις;
Να
σου δώσω το νηπενθές βότανο
τώρα
που γύρισες απ` τα θάλασσα
κι`
έχεις ακόμα το ερώτημα…
Τι
ειν` αυτό που το λένε Αγάπη; τι είν` αυτό;
Γιάννης
Ναζλίδης
17
Ιουλίου 2021
