Εάν μπορούσε κανείς να δει την αγωνία των γονιών και την αγανάκτησή τους, αλλά και την τρομάρα των αμέριμνων παιδιών, ειδικά των μικρότερων ηλικιών, απέναντι σε αυτό που συμβαίνει κάθε πρωί και κάθε μεσημέρι, μπροστά από το 1ο Δημοτικό σχολείο της Βέροιας που βρίσκεται στον πεζόδρομο, υποτίθεται, της Κοντογεωργάκη, θα είχε λύσει χθες το πρόβλημα. Και ποιο είναι το πρόβλημα; Οτι ο δρόμος μάλλον δεν λειτουργεί ως πεζόδρομος, παρά τα χαρακτηριστικά του και εκτός από τα εκατοντάδες παιδιά που πηγαίνουν στο σχολείο, κυκλοφορούν κανονικά και αυτοκίνητα και μηχανάκια…Την ώρα δε, που τα παιδιά σχολάνε το μεσημέρι γίνεται ένας πανικός. Οι γονείς αναγκάζονται να κάνουν τους «τροχονόμους» για να προφυλάξουν τα παιδιά τους και φτάνουν σε σημείο να σταματούν τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια μαλώνοντας ακόμα και με τους οδηγούς, ενώ πολλές φορές δεν προλαβαίνουν ούτε οι ίδιοι να αντιδράσουν και φωνάζουν το γνωστό παράγγελμα «στην άκρη παιδιά» τα οποία τρέχουν και κολλάνε στον τοίχο του σχολείου, χωρίς να προλάβουν να καταλάβουν το γιατί… Κάποια ατυχήματα δεν έχουν λείψει και όλοι οι γονείς αναρωτιούνται με αγανάκτηση, τι περιμένουν άραγε οι αρμόδιοι για να παρέμβουν με κάποιο τρόπο και να μπει μία τάξη, έξω από το σχολείο, του οποίου ο…πεζόδρομος είναι κάτι σαν προέκταση της αυλής του. Σε σχολεία που έχουν έξοδο σε κανονικούς δρόμους υπάρχουν σχολικοί τροχονόμοι ή μια μέριμνα για την ασφαλή προσέλευση και αποχώρηση των παιδιών. Στο 1ο δημοτικό, γιατί όχι; Και αν όχι σε σχέση με τα παιδιά, μήπως θα πρέπει να υπάρχει μια υπεύθυνη μέριμνα κι ένα ωράριο για την διέλευση οχημάτων;
Από την πλευρά του Σχολείου, μαθαίνουμε ότι έχουν γίνει ουκ ολίγες αναφορές και εκκλήσεις κατά καιρούς, προς όλους τους αρμόδιους, πλην όμως, τίποτα οριστικό… Και μια αλυσίδα ή κάποια πλαστικά κολωνάκια που υπήρχαν κάποτε, έχουν κι αυτά εξαφανιστεί!
Αν παρακολουθήσει κάποιος αρμόδιος, ως παρατηρητής, έστω για μία εβδομάδα και δει πώς λειτουργεί η κατάσταση τις ώρες αιχμής (προσέλευσης και αποχώρησης γονιών και μαθητών) είμαστε βέβαιοι ότι θα κατανοήσει ακριβώς το πρόβλημα και θα ασχοληθεί πραγματικά με τη μακροχρόνια και όχι πρόσκαιρη λύση του, προλαβαίνοντας οποιοδήποτε κακό ενδεχόμενο…
Διαφορετικά η αγανάκτηση των γονιών θα συνεχίζεται και τα αυτονόητα θα γίνουν αυτοδίκαια…
