Μπορεί μέσες –άκρες
να βλέπεις τις ετεροθαλείς
φωτογραφίες των νιάτων σου,
όπως βλέπεις το μυστήριο
της ΜΗ γήρανσης της Τζοκόντα.
Να βλέπεις τους γελωτοποιούς,
τις πλύστρες,
την ευστάθεια των καρεκλών,
τον σφοδρό αέρα
που «ξεσκονίζει» τον κόσμο,
τα ανυπόμονα βράδια
των ερωτευμένων
και τις κουτσομπόλες συσκευές
των τηλεφώνων
με τις πολυώροφες καθημερινότητες.
Δυο κυπαρίσσια όμως!
Δυο ευκάλυπτοι!
Δενδροστοιχίες που φυλάγουν
το ύψος τ` ουρανού
και τις ξενιτεμένες ελπίδες.
Θυμάμαι τότε
τα μυστικά που είχαν κουλουριαστεί
σε κάτι ανεξήγητες συνέχειες,
ώσπου οι πολιούχοι της μνήμης
έψαλαν τροπάρια
για να περισώσουν
τα ποιήματα
με τις ακριβές στιγμές
των ΑΝΘΡΩΠΩΝ.
Γιάννης Ναζλίδης
30/ 4/ 2022
