*του Παναγιώτη Παπαδόπουλου
Από τη συλλογική ευθύνη για την προκοπή της πατρίδας μας ουδείς αποκλείεται από το μερίδιο που του αναλογεί. Είπαμε και στα προηγούμενα σημειώματά μας, ότι οι κρατικοί φορείς που διαχειρίζονται την εξουσία που τους εμπιστεύτηκε ο λαός και περιμένει να αντικρίσει το τη συμπαράστασή του για την προκοπή του. Ο υπογράφων το κείμενο υπηρέτησε στην εκπαίδευση σε σχολεία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, κατά τεκμήριο τουλάχιστον έχει άποψη.
Δε ρώτησε κάποιος από τους αξιωματούχους της πολιτείας το συνδικαλιστικό όργανο μας (ΟΛΜΕ) ,ποια είναι τα βασικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κλάδος μας. Ούτε και εμείς το ζητήσαμε την εποχή που υπηρετούσα, τις δεκαετίες του 60,70,80.90.Οι απεργίες είχαν πάντα την κομματική εξυπηρέτηση. Κάποτε ένα μήνα στον Πειραιά τις μέρες των Χριστουγέννων , με τέσσερα παιδιά, τις πέρασα με δανεικά. Ποιο είναι αυτό το πρόβλημα? Ένας καθηγητής έχει στην τάξη του μαθησιακής βαθμίδας μεγάλο άνοιγμα βαθμολογίας, τουλάχιστον 10 μονάδες. Τι σημαίνει αυτό. Έχει μαθητές αριστούχους με ταχύτητα της βαθμολογίας 17 μέχρι 20. Ακολουθούν οι υπόλοιποι με κατώτερους βαθμούς. Έχει όμως και αυτούς που αρνούνται να διαβάσουν και η απόδοσή τους είναι κάτω της βάσης του 10. Ποιους να παρακολουθήσει και να βοηθήσει? Αν ακολουθήσεις του αρίστους, λένε ότι αδικείς τους αδυνάτους . Αν ασχοληθείς με τους αδυνάτους, έχεις χάσει εκείνους που θα συνεχίσουν στα πανεπιστήμια και στη συνέχεια θα στελεχώσουν τη διοίκηση του κράτους και τους υπόλοιπους ευαίσθητους τομείς κυβερνητικούς, στρατιωτικούς, εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων. Δεν είναι δίλλημα του καθηγητή, αυτός κάνει ότι μπορεί. Απλά αδικούμε πολλούς ευφυείς. Τους οποίους χρειάζονται οι λαοί. Αυτοί είναι ο πλούτος. Για να μη αδικούνται και οι αδύνατοι πρέπει να κάνουν μάθημα με τους αδύνατους. Υπάρχει τρόπος αλλά χρειάζεται πολιτική βούληση και κοινωνική ωριμότητα την οποία πολλές φορές δυσκολευόμαστε να διαχειριστούμε τους κανόνες της δημοκρατίας. Η δημοκρατία απαιτεί πιστή τήρηση των νόμων από τους κυβερνώντες και τους πολίτες χωρίς καμία διάκριση. Πρώτα, και υπεράνω των κομματικών παρατάξεων η πατρίδα, το Έθνος. Για να στηρίζεται ο κοινωνικός ιστός του κράτους χρειάζονται νόμοι διαρκείας. Ένας νόμος να εξυπηρετεί το γενικό καλό και να μη γίνεται εργαλείο κομματικής εκμετάλλευσης
Ένα άλλο σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα είναι οι εξετάσεις για την τριτοβάθμια εκπαίδευσης. Να καταργηθούν οι ψυχοφθόρες Πανελλήνιες (όχι Πανελλαδικές, γιατί αποκλείουμε τους Έλληνες του εξωτερικού) εξετάσει οι οποίες είναι άδικες. (Είναι και διαβλητές. Πηγαίνετε να κάνετε έλεγχο τους δίδυμους-τρίδυμους αδελφούς. Στην Ιωνίδειο είχα τριδυμους στην τάξη μου), Με τη δυνατότητα πολλών επιλογών στερούμε τα παιδιά μας να κάνουν όνειρα. Σκεφτείτε αυτού που απορρίφθηκαν από τη σχολή της πρώτης επιλογής γι 1,2ή 3 μόρια. Απογοήτευση θα είναι το συναίσθημα και μια πληγή που θα τον ακολουθεί. Ο μαθητής από τα χρόνια του Γυμνασίου-Λυκείου πρέπει να διαμορφώσει το κριτήριο του επαγγελματικού προορισμού του. Πολλά παιδιά σχεδιάζουν τη στιγμή της συμπλήρωσης του μηχανογραφικού δελτίου με αποτέλεσμα για άλλο σκεφτόταν και αλλού βρέθηκε, από την οδοντιατρική του Πανεπιστημίου στη Σχολή Ευελπίδων. Στην Ευρώπη αντί των πανελληνίων υπάρχει άλλος τρόπος επιλογής των μαθητών.
Και κάτι ακόμα πολύ σοβαρό. Το Λύκειο κατάντησε προθάλαμος των Πανελληνίων. Τους τελευταίους μήνες, κυρίως στη Γ’ Λυκείου, ελάχιστοι μαθητές έρχονται στο σχολείο. Καλύπτουν τον αριθμό των απουσιών για να μείνουν στο σπίτι, ή να πάνε στο φροντιστήριο και να διαβάσουν. Δηλαδή. Ένας που τελειώνει μόνο το Λύκειο και θα πάει να εργαστεί θα έχει συγκεχυμένες γνώσεις. Χρειαζόμαστε αυτοδύναμα Γυμνάσια και Λύκεια στη Χώρα μας.
Όσο για τα ΕΠΑΛ θα του πού μαζί με τις λεπτομέρειες των παραπάνω θεμάτων, στο επόμενο κείμενό μας.
