Δεκατέσσερα χρόνια πριν.... Τέτοιες μέρες χαράς, διάλεξες να φύγεις .... Παράξενο .... κανείς δεν ήταν λυπημένος ...Και εσύ είχες μία , ηρεμία ...Το ημερολόγιο έγραφε, εικοσιπέντε Δεκεμβρίου ... Όχι δεν ξεχνιούνται τέτοιες ώρες .
Αφήνουν πίσω τους σημάδια που καθορίζουν την πορεία σου .
Άδειασε η θέση ,στο κρεβάτι ,το πιάτο σου , έμεινε στον νεροχύτη το μαξιλάρι είχε ακόμη την μυρωδιά σου ...
Έρχονται Χριστούγεννα .... Αλλά εσύ λείπεις,σαν παρουσία .
Τείνουν να ξεθωριάσουν οι αναμνήσεις... Ακόμη και η μορφή σου... Αναρωτιέμαι φορές, φορές αν ήσουν αληθινός αν υπήρξες, πραγματικά αν ζήσαμε μαζί τόσα χρόνια.
Τι παράξενο αίσθημα αυτό! Κοιτώ φωτογραφίες, και θαρρώ πως κάποιος άλλος έζησε μαζί σου και όχι εγώ.Οχι δεν χαίρομαι τα Χριστούγεννα.
Για μένα σταμάτησαν εκείνη την χρονιά που πέρασες στην άλλη όχθη.Τιποτε δεν με χαροποιει απόλυτα.Ναι γυρίζω στην αγορά, κοιτάζω τίς κούκλες που μου αρέσουν , ψωνίζω δώρα για τούς δικούς μου, όμως εκείνη την ημέρα νοιώθω λύπη γιατί σφραγίστηκε με την δική σου απώλεια
Ετσι κάθε φορά που έρχεται η μέρα αυτή, γίνεται τόσο έντονη,η απουσία σου,που μελαγχολώ και χάνω την διάθεση μου.Φυσικα όλα γίνονται.Θα φάμε θα πιούμε,θα θυμηθούμε,θα αναπολησουμε...
Περνώντας τα χρόνια, μαλακώνει η ψυχή.Μενει ο νους στα καλά ξεχνά τα δύσκολα και τα άσχημα . Δεν ξεχνάει, κανείς,τον άνθρωπο του, όπως και να ήταν η ζωή του ,μαζί του.Με γλυκύτητα σε σκέπτομαι πλέον,μην σου πω, ότι σε μακαριζω κιόλας,που έφυγες νωρίς...
Δεν νομίζω να αντεχες αυτά, που συνέβησαν και συμβαίνουν τα χρόνια που ζούμε.
Η ελπίδα όμως τής γέννησης τού Χριστού μας γεμίζει, αισιοδοξία προσμονή και ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.Το πιστεύω αυτό.Πιστευω σε έναν θεό,που δεν θα εγκαταλείψει το πλάσμα του.
Αρκει και εμείς να του ,το δείξουμε,με έργα. Όσο ο καθένας μας, μπορεί.Δεν ξεχνώ όχι! Έμαθα απλά να ζω, χωρίς αυτούς που είχα, κοντά μου, όπως θα μάθουν να συνεχίσουν τής ζωές τούς και οι δικοί μου,όταν φύγω εγώ.
Καλά Χριστούγεννα σε όλους μας καλή χρονιά καλή μετάνοια.
Όλγα Κουτμηριδου -Μεταξα
