Μην κλειδώνεις την πόρτα. Κανείς δεν πρόκειται να μπει.
Κανείς δεν νοιάζεται για το σπιτικό σου. Κανείς δεν προσέχει, ποιός κατοικεί εκεί.Ποιος θέλει να πατήσει,το σπασμένο σκαλοπάτι.Ποιος να ασχοληθεί με το ραγισμένο παράθυρο,την πονεμένη καρδιά,το θλιμμένο βλέμμα,το παράπονο.....Τι και αν ήταν μόνος, παγωμένος, τυλιγμένος στην βρώμικη κουβέρτα του,ο αέρας του έφερνε όλα όσα ήθελε να μάθει για τον έξω κόσμο.Δακρυα,κύλησαν στά οστεωμενα μάγουλα του.Ηρθε η ώρα να φύγει.Ηταν έτοιμος,να γυρίσει στο σπίτι του.Εκει όπου,δεν θα κρυώνει,δεν θα πονά και δεν θά είναι μόνος.Τωρα τίποτε δεν έχει σημασία.Γνωρισε τα πάντα.Τους ανθρώπους που τον απέφευγαν, αλλά και αυτούς που τον τάισαν.Αυτους πού τον κοίταζαν , λυπημένοι και του μίλαγαν με τα μάτια τους.Μην κλειδώνεις την πόρτα.... Δεν χρειάζεται πια.... Τώρα ήταν ελεύθερος.
Όλγα Κουτμηριδου
