-Και επιτέλους,
σταμάτα να διαβάζεις τους ΤΙΜΕS!
Την ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ διάβαζε…
Έτσι μού γραφε.
-Τα ραβασάκια του ΧΡΟΝΟΥ μελέτα…
Μια λέξη μούρθε τότε στο μυαλό.
Μακροθυμία…
Δηλαδή, ένας χώρος που στεγάζει
εύφλεκτα αισθήματα,
βιαστικές καθημερινές επαναλήψεις,
μετανοιωμένες συγνώμες,
απροσδόκητες χαρές,
σκέψεις που μονάζουν στο κίτρινο
βουνό,
στόχους που αστόχησαν,
ανώφελα ραντεβού,
ιστορικές ανακρίβειες,
ξεχασμένα φιλιά,
εφευρέσεις που πάλιωσαν,
νιάτα που νοιώσανε ΜΕΣΑΝΥΧΤΑ…
Όμως εγώ ζήτησα τα ρέστα
απ` τον χρόνο.
Τον ρώτησα που πας; τι σκέφτεσαι;
για τί είσαι προετοιμασμένος;
τι ξέρεις για την δικαιοσύνη του
Σύμπαντος;
Σκέφτομαι!
Να δεχθώ ή ν` αρνηθώ να πάρω
στα χέρια μου το μέλλον;
Αν ξέρεις ν` αποστηθίζεις τα
κελαϊδίσματα των πουλιών,
αν ξέρεις να διαβάζεις το ΑΣΑΛΕΥΤΟ,
έχεις τύχη.
Αν όχι,
συνέχιζε να διαβάζεις την λογοτεχνία
των κοχυλιών
που γνωρίζουν πολλά περισσότερα
απ` τα Windows για τ` Άστρα.
Γιάννης Ναζλίδης
17 Φεβρουαρίου 2024
