Στα Μονόσπιτα για την εορτή των Αγίων Τιμοθέου και Μαύρας ο κ. Παντελεήμων

Την Τρίτη της Διακαινησίμου 7 Μαΐου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου Μονοσπίτων για την εορτή των Αγίων Μεγαλομαρτύρων Τιμοθέου και Μαύρας, η μνήμη των οποίων εορτάζεται ιδιαιτέρως στην ενορία.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων: «Ἥπλωσε Χριστός χεῖ­ρας ἐν Σταυρῷ πά­λαι, ἥπλωσε καί νῦν Μαύρα σύν Τιμοθέῳ».

Πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες εἴδαμε τόν Χριστό κρεμά­μενο ἐπί τοῦ Σταυροῦ γιά τή σωτηρία μας καί τόν ἀκού­σαμε νά λέγει στούς μαθη­τές του ὅτι, ὅποιοι ἐπιθυ­μοῦν νά καθίσουν ἐκ δεξιῶν καί ἐξ ἀρι­στε­ρῶν τοῦ θρό­νου τῆς δό­ξης του, θά πρέπει νά τόν ἀκολουθήσουν στόν δρό­μο τοῦ μαρ­τυ­ρίου καί τῆς θυσίας.

Kαί σήμερα ἡ Ἐκκλη­σία μας τιμᾶ τή μνήμη δύο ἁγίων συζύγων πού ἀκολούθησαν τήν προ­τροπή τοῦ Χρι­στοῦ καί μιμήθηκαν τό πάθος του, προκειμένου νά μήν ἀρνη­θοῦν τήν πί­στη καί τήν ἀγάπη τους στόν σωτήρα καί λυ­τρω­τή τῶν ψυ­χῶν μας.

Τιμᾶ τούς ἁγίους Τιμόθεο καί Μαύρα, οἱ ὁποῖοι ἔζησαν στά χρόνια τῶν διωγ­μῶν, ἀλλά γνώ­ρι­σαν τό εὐαγγέλιο καί ἑλκύσθη­καν ἀπό τόν Χριστό, τόν πίστευσαν καί τόν ἀγάπησαν καί ἀγωνίσθη­καν γιά νά ἀνταποκριθοῦν στήν πρόσ­κλη­ση τῆς ἁγιότητος πού ἀπευθύ­νει ὁ Χριστός σέ ὅ­λους τούς ἀνθρώ­πους.

Καί αὐτή τήν ἁγιότητα ἔβαλαν ὡς στόχο καί σκοπό τῆς ζωῆς τους, ἔτσι ὥστε τίποτε δέν στάθηκε ἱκα­νό νά τούς ἀπομακρύνει ἀπό αὐ­τήν: οὔτε ὁ γάμος, οὔ­τε ἡ συζυγία, οὔτε οἱ πειρασμοί τοῦ κόσμου, οὔτε οἱ ἀπειλές, οὔτε οἱ ἐκφοβισμοί, οὔτε ὁ θά­να­τος, γιατί συμμερι­ζό­ταν τήν πίστη τοῦ πρω­τοκορυ­φαίου ἀποστό­λου Παύλου, πού δια­­­κήρυττε ὅτι τίποτε δέν μπορεῖ νά τόν χωρίσει ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Χρι­στοῦ.

Ἔτσι ἔφθασαν μέχρι τό μαρ­τύ­­ριο καί ἀξιώθηκαν νά ὑποστοῦν τόν διά σταυ­ροῦ θάνατο καί νά λά­βουν ἀπό τά χέρια τοῦ ἀθλοθέτου καί ἀγω­νο­θέτου Θεοῦ τόν στέφα­νο τοῦ μαρτυρίου.

Ἡ ἐμμονή τῶν δύο ἑορταζομένων ἁγίων στήν πίστη τοῦ Χριστοῦ μέ­χρις αἵματος ἀπαντᾶ σέ ὅλους ἐμᾶς πού νομίζουμε ὅτι ἡ ἁ­γιότητα εἶναι ἕνας στό­χος πού δέν μποροῦμε νά ἐπιτύχουμε εὔκολα. Σέ ὅ­λους ἐμᾶς πού νομί­ζου­με ὅτι ἡ ἁγιότητα εἶναι μόνο γιά ἐκείνους πού ἀφιε­ρώνο­νται στόν Θεό, πού γίνονται κληρι­κοί καί μοναχοί, καί ὄχι γιά αὐτούς πού ζοῦν στόν κό­σμο, πού ἔχουν οἰκογένεια καί παι­διά, πού ἔχουν ἐπάγγελμα καί ἐρ­γάζο­νται.

Ὅμως ἡ ἁγιότητα δέν εἶναι τίποτε ἄλλο παρά ἡ φανέρωση τοῦ Χρι­στοῦ μέσα μας, εἶναι ἡ φα­νέ­ρω­ση τοῦ Χριστοῦ μέ­σα ἀπό τή ζωή μας στόν κόσμο.

Ἄν, λοι­πόν, ἐμεῖς θέλουμε νά ζοῦ­με ὅπως ὁ Χρι­στός, ἄν θέλουμε νά ζοῦμε σύμ­φω­να μέ τίς ἐντο­λές του, ἄν θέλουμε νά τόν ἔ­χουμε μέσα στήν ψυχή μας καί τήν καρ­διά μας, τότε τίποτε δέν μᾶς ἐνο­χλεῖ καί τίποτε δέν μᾶς ἐμποδίζει νά τό ἐπι­τύχουμε, ὅπου καί ὅπως καί ἄν ζοῦμε. Καί αὐτό ἐ­ξαρ­τᾶται ἀπο­κλει­­­στι­κά ἀπό ἐμᾶς καί ἀπό τή θέ­λη­σή μας.

Ἀρκεῖ νά μήν ξε­χνοῦ­με ὅτι ἡ ἁγιό­τητα δέν εἶναι ἕνα ἰδανικό, δέν εἶναι ἕνας κανόνας ἤ ἕνας νό­μος, ἀλλά εἶναι μία πρόσκληση γιά ὅλους μας. Εἶναι μία πρόσ­κληση γιά νά ζή­σου­με τήν ἐν Χριστῷ ζωῇ καί νά κοινωνή­σου­με μέ τούς ἁγί­ους τῆς Ἐκκλησίας μας, νά κοι­νω­νήσουμε μέ αὐτές τίς ἱερές μορφές πού τιμοῦμε καί ἑορτάζου­με, πού ἀσπαζόμαστε τήν εἰκόνα τους καί προσκυνοῦμε τά τίμια λείψανά τους, αὐτούς πού ἀνάβουμε κερί ἐνώ­πιόν τους καί ἐπι­καλούμεθα τή μεσιτεία τους.

Ὁ Θεός καλώντας ὅ­λους μας νά μετά­σχου­με στήν ἁγιότητα, μᾶς ἔδω­σε τή δυνατό­τητα νά γίνουμε καί ἐμεῖς φί­λοι τῶν ἁγίων καί οἰκεῖοι του. Καί ἄν μᾶς τιμᾶ καί μᾶς κολακεύει ἡ φιλία καί ἡ οἰκειό­τη­τα μέ ὑψηλά ἱστάμε­να πρόσωπα, πολύ περισσότερο μᾶς τιμᾶ ἡ φιλία καί ἡ οἰκειότητά μας μέ τόν Θεό καί τούς ἁγί­ους.

Καί ἄν θελήσουμε νά ἀπο­δε­χθοῦ­με αὐτή τήν κλή­ση τῆς ἁγιότητος πού μᾶς ἀπευθύνει ὁ Θεός, ἄν θε­λή­σουμε νά ἀγωνι­σθοῦμε γιά νά ζή­σουμε σύμφωνα μέ τό θέλημά του, τότε θά ἔχουμε βοηθούς καί συμπαρα­στάτες τούς ἁγίους μας, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ὁλο­κλη­ρώσει τή δική τους προσπάθεια καί γνω­ρί­ζουν τόν τρό­πο καί τίς δυ­σκολίες τίς ὁποῖες ἀντιμετωπίζει ὁ χρι­στια­νός πού ἀγωνί­ζεται μέσα στόν κόσμο, μέσα στίς δυσκολίες καί τούς πει­ρασμούς καί τῆς δι­κῆς μας ἐποχῆς, πού δέν εἶναι περισσότερες ἀπό τίς δυσκολίες πού ἀντιμετώπιζαν ἐκεῖ­­νοι, γιατί ἀπό ἐμᾶς δέν ζητᾶ κανείς νά ἀρνηθοῦμε τήν πίστη ἤ νά μαρτυ­ρή­σουμε γι᾽αὐτήν.

Θά πρέπει ὅμως νά μήν τήν ἀρ­νού­μεθα μόνοι μας, νά μήν τήν ἀπε­μ­πολοῦμε ἀπό ἀμέλεια καί ρα­θυμία, ἀλλά νά μέ­νουμε ἑδραῖοι καί ἀμε­τα­κίνητοι σ᾽ αὐτήν, καί ἀκο­λουθώντας τό πα­ρά­δειγμα τῶν ἁγίων πού ἔχει θέσει ἡ Ἐκ­κλησία μας κάθε ἡμέρα ὡς ὁδοδεῖκτες στή ζωή μας, νά βαδίζουμε τόν δρόμο τῆς ἁγιότητος πού βά­δι­σαν καί οἱ ἅγιοι τούς ὁποίους τιμοῦμε σήμε­ρα, ἰδιαίτερα ἐδῶ στόν ναό σας, ὁ ἅγιος Τιμόθεος καί ἡ ἁγία Μαύρα, ἡ χά­ρη τῶν ὁποίων εὔ­χομαι νά μᾶς σκέπει ὅλους πάντοτε καί νά μᾶς καθοδηγεῖ στή ζωή μας.