Του Τάσου Βασιάδη
Με αφορμή
της Εορτής του Αγίου Φανουρίου τηρήθηκε και πάλι στο Ξηρολίβαδο το έθιμο της
«φανουρόπιτας»
Η πίτα του Αγίου Φανουρίου, γνωστή ως «φανουρόπιτα» έχει καθιερωθεί ως παράδοση που αναβιώνει σε πολλά μέρη της πατρίδας μας και τηρείται κυρίως από τις γυναίκες κάθε τόπου, οι οποίες παρασκευάζουν νηστίσιμες πίτες-γλυκίσματα που αφιερώνονται στην μνήμη του Αγίου που εορτάζει στις 27 Αυγούστου και αφού ευλογηθούν από τους ιερείς στις εκκλησίες, είτε κατά την ημέρα της Εορτής είτε κατά τον Εσπερινό της παραμονής, προσφέρονται στους πιστούς ως ευλογία.
Η Φανουρόπιτα, πέρα από ένα απλό γλύκισμα, είναι μια
πράξη πίστης και αφοσίωσης, που συνδέει τους πιστούς με την παράδοση και την
πνευματική κληρονομιά της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Η παράδοση της «φανουρόπιτας» αποτελεί ευλαβική εκδήλωση των πιστών και η ονομασία
της υποδηλώνει την προσδοκία ανεύρεσης απολεσθέντων αντικειμένων αλλά και
προσώπων.
Η σύνδεση του Αγίου Φανουρίου με την «φανουρόπιτα» είναι παρετυμολογική και προκύπτει από το ρήμα «φαίνω» που σημαίνει «φωτίζω» και «φανερώνω».
Έτσι
αναβιώνοντας την παράδοση της «φανουρόπιτας» οι Ξηρολιβαδιώτισες ετοίμασαν με
κατάνυξη και μεράκι τα παραδοσιακά νηστίσιμα γλυκίσματα, τα οποία προσκόμισαν στην εκκλησία του Αγίου Προφήτη
Ηλία, κατά την διάρκεια Τέλεσης του Εσπερινού, την παραμονή της Εορτής του
Αγίου Φανουρίου.
Ο ιερέας του
χωριού π. Ιωάννης Κιουλές ευλόγησε τις «φανουρόπιτες» ενώ οι
ψαλμωδίες του Εσπερινού από τον ιεροψάλτη Ιορδάνη Κουτσιμανή πλημύριζαν
τον χώρο και γλύκαιναν τις καρδιές.
Μετά την
Απόλυση οι φανουρόπιτες μοιράστηκαν
στους παρευρεθέντες και στα σπίτια του χωριού, ενώ οι ανταλλαγές των ευχών με
την προτροπή «…και του χρόνου!» κυριαρχούσαν.
