Του ιερέως Παναγιώτη Σ. Χαλκιά
Ο άνθρωπος στην επίγεια πορεία της ζωής του, φίλοι αναγνώστες, παίρνοντας συνείδηση της υπαρξιακής του οντότητας, βρέθηκε κάτω από την επιρροή μιας λύδιάς λίθου, που έκρινε τον ανθρωπισμό και την αξία του. Η μεταβολή του περιβάλλοντος και του εαυτού του, που αποτελεί ένα αξεπέραστο βιολογικό νόμο, τον έφερε αντιμέτωπο με την αίσθηση της φθοράς.
Πολλά φιλοσοφικά συστήματα και ιδιαίτερα ο Πλατωνισμός, πάσχισαν να συμφιλιώσουν τον άνθρωπο με τη μεταβλητότητά του. Αλλά ο άνθρωπος, δοκιμάζοντας τη γεύση του θανάτου, έχασε την αίσθηση της οντότητάς του και οδηγήθηκε στο μηδέν. Ο χρόνος έγινε μεγάλη απειλή για την πεπερασμένη ύπαρξή του, γιατί τον έφερε σε επαφή με το κακό και το τέλος. Αντίκρισε τότε τη ζωή κάτω από το πρίσμα της πίκρας, που προερχόταν από την αχρήστευση της προμηθεϊκής φλόγας μέσα του.
Έτσι, η ζωή του δέθηκε σφιχτά με το άγχος και την απογοήτευση, με ένα αίσθημα απώλειας και απόγνωσης. Σωστά ο Μ. Μπερδιάεφ ισχυρίζεται πως η προχριστιανική τραγωδία, ήταν μια οδύνη και μια δυστυχία χωρίς αξία και δίχως αδιέξοδο. Η δουλεία στη ματαιότητα και η έλλειψη προσανατολισμού οδήγησαν στην κυριαρχία του κακού μέσα στον κόσμο, που πότε με τη μορφή μαζοποίησης των ανθρώπων και πότε με τη μηχανοποίηση της ζωής, αφαίρεσαν κάθε βαθύτερο νόημα απ’ αυτήν.
Μέσα από έναν τέτοιο κόσμο, όπου δεσπόζει το τραγικό στοιχείο, η Ανάσταση του Χριστού, φέρνει το μήνυμα της νίκης εκ του μηδενός. Ο Αναστάς Κύριος είναι η ζωή και η Ανάσταση του κόσμου. Ο Παύλος βλέπει και το θάνατο και την Ανάσταση του Χριστού με παγκόσμιες διαστάσεις. Γι’ αυτό και με το θάνατό του είναι σαν να πέθανε όλος ο κόσμος, και με την ανάστασή του σαν να αναστηθήκαμε όλοι μας.
«Εις υπέρ πάντων απέθανεν, άρα οι πάντες απέθανον…», και « ώσπερ γαρ εν τω Αδάμ πάντες αποθνήσκουν ούτως και εν τω Χριστώ πάντες ζωοποιηθήσονται». Αυτή η ζωή είναι κάτι σαν συνισταμένη όλων των θετικών δυνάμεων που με ελπίδα συντροφεύουν τον άνθρωπο στην πόλη του για καταξίωση και αξιοπρέπεια, για λύτρωση και σωτηρία.
Σήμερα, όμως, πολλοί άνθρωποι μένουν ξένοι προς το μήνυμα αυτό της Ανάστασης. Γι’ αυτό και εξακολουθούν να υποτάσσονται στις αντίθετες δυνάμεις και να φοβούνται τη φθορά και το θάνατο. Ο κόσμος του λογικού και των αισθήσεων, που δεν μπορεί να δει την Ανάσταση, μένει θλιμμένος, νευρωτικός, κλεισμένος στα τείχη της πλήξης και μόνιμα έντρομος μπροστά στο βιολογικό του τέρμα. Γιατί η μη παραδοχή της Ανάστασης είναι προσδιοριστική του αποτελέσματος της πάλης ανάμεσα στο καλό και στο κακό. Χωρίς την Ανάσταση ο άνθρωπος είναι χωρίς ελπίδα, χωρίς πίστη, χωρίς προσδοκία.
Η Ανάσταση υπάρχει σαν αρραβώνας μέσα στο παρόν και το μέλλον, σαν αρχή κατάλυσης του σκότους και ανατολής μιας αυγής όπου ο θρίαμβός της «καινής κτίσεως», της νέας εν Χριστώ δημιουργίας πρόκειται να καταξιώσει τον αρχικό μαζί και τελικό σκοπό της ύπαρξης του ανθρώπου. Από τότε που ο άνθρωπος μπήκε στον αγώνα κατά του κακού, οραματίζεται την τελική του νίκη.
Η Ανάσταση είναι η τελική νίκη, είναι η αρχή του τέλους, ενός τέλους όμως χωρίς τέλος, όπως θα έλεγε ο ιερός Αυγουστίνος.
Γιατί, όμως, τόσοι άνθρωποι μένουν σήμερα ξένοι προς στην Ανάσταση; Γιατί την αντικρίζουν άλλοι με δυσπιστία και άλλοι με άρνηση; Την απάντηση μας δίνει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός. Προϋπόθεση για να δούμε τον Αναστημένο Κύριο και να αποκτήσουμε συμμετοχή στα αγαθά της Ανάστασής Του είναι να καθαρίσουμε τις αισθήσεις μας. Χωρίς αυτή την κάθαρση ούτε ο Εσταυρωμένος, ούτε ο Αναστημένος Χριστός είναι ορατός. Με το βαρύ προπέτασμα της υπερηφάνειας, με τα φτωχά κριτήρια του στενού μας κόσμου, με το κενό στην καρδιά μας, με την υποταγή μας στην αμαρτωλή ζωή μας, δεν γίνεται να δούμε την Ανάσταση, που είναι αναγέννηση και νέο ξεκίνημα για την ανθρωπότητα.
Αλήθεια, πόσο θεϊκό, για το υπερφυσικό θαύμα, μα και πόσο ανθρώπινο για νέα δημιουργία, είναι το ιστορικό και ηθικό γεγονός της Αναστάσεως! Σημαίνει ήδη την υπερνίκηση του κόσμου, την κατάφαση στην ελευθερία, την κατάκτηση της ανθρωπιάς. Είναι η εγγύηση της νίκης, ο θρίαμβος της ελπίδας.
