Τριγύρω εικόνες
ποτισμένες με μια γεύση ρομαντισμού και
αθωότητας.
Το μονοπάτι τριγυρισμένο από σύννεφα υγρασίας μέσα σε οργιώδη βλάστηση να υψώνει
ένα τείχος αδιαπέραστο για ανθρώπους και ζώα.
Χάνονται για λίγο
στα ονειροπολήματα τους……………
Κάτω από ένα ζεστό ουρανό έφυγαν
για τον μυθικό Όλυμπο , 6 φίλοι ορειβάτες από την Βέροια .
Άφησαν πίσω την πόλη τους με τις παλιές εκκλησίες και τα αρχοντικά
σπίτια.
Η Βέροια κόρη του Ωκεανού
και της Θέτιδας, λέγεται ότι κτίσθηκε από τον Θράκα στρατηγό Φέρωνα ενώ σύμφωνα με τη μακεδονική μυθολογία κτίσθηκε
από τον βασιλιά Βέρητα προς τιμή της κόρης του
Βέροιας.
Η πόλη συνεχίζει να υπάρχει
με τι ίδιο όνομα και στην ίδια θέση εδώ και 2500 χρόνια.
Διαδρομή Βέροια – Κατερίνη – Λιτόχωρο.
Άφησαν δεξιά τους το Δίον,
ιερή πόλη των Μακεδόνων αφιερωμένη στον Δία και στους 12 θεούς.
Φθάσανε στο Λιτόχωρο ΄΄ πέτρινο χωριό ΄΄
( λίθος και πέτρα).
Το Λιτόχωρο τους υποδέχθηκε
με όλη του την αρχοντική του μεγαλοπρέπεια.
Τα σπίτια απλώνονται στις
παρυφές του αγέραστου βουνού σε τούτη την αιώνια τραχιά γη. Ημερεύουν την αγριάδα του τοπίου και γίνονται
σημεία αναφοράς για την διατήρηση της φυσιογνωμίας της περιοχής.
Η πρώτη καταγεγραμμένη αναφορά γίνεται από τον Άγιο Διονύσιο που επισκέφθηκε το χωριό όπου και μόνασε στην περιοχή στις αρχές του 16ου αιώνα.
Χαρισματικός και πολυντάλαντος.
Έζησε ταπεινά με άσκηση, προσευχή και νηστεία.
Στο Λιτόχωρο κατέφυγε και ο
Ρήγας Φεραίος μετά το φόνο του Τούρκου πρόκριτου στο Βελεστίνο.
Το 1878 συντελέστηκε η
αποτυχημένη αλλά ηρωική επανάσταση του Λιτοχώρου.
Περάσανε το χωριό και πήραν
τον επαρχιακό δρόμο που οδηγεί στην τοποθεσία Πριόνια.
Βρίσκονται στον Όλυμπο. Ο
συμπαγής ορεινός του όγκος δεσπόζει
επιβλητικά στα όρια Μακεδονίας και Θεσσαλίας.
Το 1938 ανακηρύχθηκε ως
πρώτος Εθνικός δρυμός της Ελλάδος.
Άφησαν το Λιτόχωρο πίσω τους
,φθάσανε στα Πριόνια.
Πυκνή βλάστηση τους υποδέχεται.
Πουρνάρια, κουμαριές,
δάφνες, κέδροι, σφενδάμια,, κουτσουπιές,
οξιές και πεύκα ψηλότερα.
Η ιστορία στάθηκε
πολυτάραχη στον Όλυμπο, πέρα από ιερό προσκύνημα απετέλεσε και πεδίο μαχών για
την πρόσβαση από τη Θεσσαλία στη Μακεδονία από τα αρχαία χρόνια.
Στη Τουρκοκρατία υπήρξε
κρησφύγετο και ορμητήριο διάσημων κλεφτών και αρματολών.
Πρωινό, με την συμφωνική μουσική κάποιων πουλιών και
με την ομίχλη να αναδύεται σε ρυθμούς ανάσας, πήραν το ανηφορικό μονοπάτι που τους
οδηγεί ψηλότερα.
Μια αίσθηση ειρήνης πλανάται γύρω τους. Το μονοπάτι ανηφορικό, σε
πολλά σημεία στην αρχή τους δυσκολεύει.
Τα δένδρα ξεπροβάλλουν μέσα
στην ομίχλη σαν ξωτικά παραμυθιού, μαζί
με την απαλή βροχή που πέφτει αβίαστα κάνουν το τοπίο υγρό και ονειρεμένο.
Η πορεία στο δάσος αρχίζει,
τώρα ακούγονται μόνο τα βήματα τους πάνω στο υγρό μονοπάτι και το τραγούδι του
κούκου να τους ακολουθεί και να τους συντροφεύει.
Γεμίζουν τη ματιά τους με
άπειρες εικόνες.
Απολαμβάνουν την ερημιά και
την ησυχία του δάσους. Νοιώθουν δέος και θαυμασμό για όλη αυτή την ομορφιά.
Οι κορυφές τυλιγμένες σε ένα πέπλο υγρασίας τους
χαλάνε τη διάθεση.
Τώρα ομίχλη τους τυλίγει και τους περιτριγυρίζει.
Ένας κοσμικός χορός ομίχλης
με κινήσεις που σου κόβουν την ανάσα και αυτοί θεατές συνεχίζουν για την κορυφή.
Πάλευε ο ήλιος από το πρωί
να βγει. Έσπρωχνε τα σύννεφα να κάνει χώρο για λόγου του, αλλά αυτά τον
νίκησαν.
Ε! ήταν και περισσότερα, τι
να σε κάνει ένας ήλιος, μόνος.
Το βουνό τους προσκαλεί φιλικά
με κάθε πλαγιά του, με κάθε κορυφή του, οι στιγμές αποκτούν σημασία καθώς
προσπαθούν αχόρταγα να γεμίσουν παραστάσεις με όλες τους τις αισθήσεις.
Συνεχίζουν να ορειβατούν
στο δάσος με τις πανύψηλες οξιές, μια αλεπού με φουντωτό τρίχωμα κοντοστέκεται,
στρέφεται μπρος το μέρος τους, τους
κοιτάζει εξεταστικά και αποσύρεται τεμπέλικα.
Δάσος από πεύκα τους περιτριγυρίζει και στο
βάθος χαμηλά να αχνοφαίνεται η παραλία
της Κατερίνης
Φιγούρες πολύχρωμες
ορειβατούν και συνεχίζουν προς την κορυφή.
Προχωρούν, βυθισμένοι σε μια ονειρική
εμπειρία. Η αργή κίνηση τους φέρνει πιο κοντά στην άλλη διάσταση.
Τέτοιες εμπειρίες χαράζουν
την ψυχή. Ανεβαίνουν ακούραστα προς την κορυφή. Ένα ανάλαφρο αεράκι τους
ακολουθεί. Ένας τετράπαχος λαγός μόλις τους
προσπέρασε τρέχοντας και χάθηκε στις παρακείμενες φτέρες.
Τώρα διασχίζουν το
δυσκολότερο σημείο της πορείας τους ,τοπίο ανηφορικό κάτασπρο τριγύρω από τα τελευταία
χιόνια του χειμώνα, το προσπερνούν και
συνεχίζουν.
Φθάσανε σε ξέφωτο.
Τα πρόσωπα τους έκπληκτα, χαρούμενα,
φωτογραφίζονται έτσι για να έχουν να πουν κάτι στους άλλους. Μα κάποιες
εμπειρίες δεν μοιράζονται παραμένουν μόνες στην μοναξιά της απόπειρας.
Η ανοδική τους πορεία
συνεχίζεται μέσα από ένα καταπράσινο τοπίο. Η βροχή ήρθε ξαφνικά με χοντρές
ψυχρές στάλες μόλις πρόλαβαν και φορέσανε τα αδιάβροχα.
Ευτυχώς σταμάτησε γρήγορα.
Ανεβαίνοντας ψηλότερα το ανηφορικό
μονοπάτι τους δυσκολεύει.
Φθάσανε στην κορυφή, όλη η
βουνοπλαγιά γυμνή από βλάστηση, αλλά τα
γύρω δάση με πολύ πράσινο.
Η κορυφή τους υποδέχεται με
ένα δροσερό αέρα, τριγύρω παντού η ερημιά που ξεχωρίζει.
Ο ήλιος επιτέλους κατάφερε
και νίκησε τα σύννεφα, σκορπά την ομίχλη που κρέμεται στην κυριολεξία κάτω στον κάμπο της Πιερίας.
Και τους χαρίζει το πιο
γλυκό χαμόγελο.
Λίγο πιο πέρα το καταφύγιο ανάγκης που κτίσθηκε το 1955 από το Δασαρχείο. Λίγο ψηλότερα η κορυφή Σημαιοφόρος με υψόμετρο 2382 μέτρα φαντάζει λίγο απόκοσμη έτσι που χάνεται στην ομίχλη.
Επιστροφή από την ίδια διαδρομή.
Η καθαρή ατμόσφαιρα αντανακλά
τα χρώματα του μεσημεριού από όλες τις μεριές.
Ακολουθούν το μονοπάτι της επιστροφής με το βάδισμα που έχουν οι ορειβάτες όταν
δεν βιάζονται να φτάσουν στον προορισμό τους.
Η θέα μαγευτική, κάτω
χαμηλά το Λιτόχωρο μια μικρή πινελιά να συμπληρώνει αρμονικά αυτή την ανεπανάληπτη εικαστική
εικόνα.
Πήραν το μονοπάτι της επιστροφής.
Μετά από μια 8ωρη ορειβατική πορεία έφθασαν επιτέλους
στα αυτοκίνητα. Συγχαρητήρια σε όλους .
Η φύση έχει πολλά δώρα να τους χαρίσει ακόμη.
Ο καφές το απόγευμα στο Λιτόχωρο τους δίνει δυνάμεις για
την επιστροφή στην πόλη της Βέροιας.
Για τους ορειβάτες Βέροιας
Τσιαμούρας Νικόλαος
