Την Τετάρτη 9 Ιουλίου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Αγίου Αθανασίου και των Οσίων Διονυσίου του Ρήτορος και Μητροφάνους στη Φυτειά Ημαθίας.
Στο τέλος ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελέημων τέλεσε μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως της ψυχής του μακαριστού γέροντος του, Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κυρού Παντελεήμονος του Β΄, με την ευκαιρία της συμπληρώσεως 22 ετών από την κοίμηση του (9 Ιουλίου 2003).
Παράλληλα, με την ευκαιρία της εορτής των Οσίων Διονυσίου και Μητροφάνους, ο Ποιμενάρχης μας κ. Παντελέημων δεν λησμόνησε να τελέσει μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των Μικραγιαννανιτών Νικηφόρου Αρχιερέως, Διονυσίου και Μητροφάνους των Ιερομονάχων και Αβιμέλεχ, Σπυρίδωνος και Παντελεήμονος των μοναχών.
Ο Σεβασμιώτατος κηρύττοντας τον θείο λόγο ανέφερε χαρακτηριστικά: «Καί νῦν ἐν τῇ ἀΰλῳ τελετουργίᾳ τῶν ὑπερκοσμίων κοινωνοῦντες μυήσεων τόν Θεόν ἡμῖν ἱλεώσασθε, Διονύσιε ἱερώτατε καί Μητρόφανες θεόφρον, πρός σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἡμῶν».
Ἑορτάζoυμε σήμερα τήν κοινή ἑορτή δύο ὁσίων καί θεοφόρων πατέρων πού ἔζησαν μαζί στήν ἔρημο τοῦ ἁγίου Ὄρους, στή Σκήτη τῆς Μικρᾶς Ἁγίας Ἄννης, πού ἀσκήτευσαν μαζί, πού προσευχήθηκαν μαζί, πού ἀνέβηκαν μέ τόν πνευματικό τους ἀγώνα τήν κλίμακα τῆς ἁγιότητος καί ἔφθασαν μέχρι τόν οὐρανό, ὅπου τώρα ἀπολαμβάνουν τή χαρά τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί τή διαρκῆ κοινωνία μέ τόν Θεό.
Καί οἱ δύο αὐτοί ἅγιοι δέν εἶναι ἄλλοι ἀπό τόν ὅσιο Διονύσιο τόν ρήτορα καί τόν μαθητή του, τόν ὅσιο Μητροφάνη, τούς ὁποίους τιμᾶ ἰδιαιτέρως ἡ ἐνορία σας.
Πῶς ὅμως κατόρθωσαν οἱ δύο αὐτοί ὅσιοι καί θεοφόροι πατέρες νά κατακτήσουν τήν ἁγιότητα, ὥστε νά τιμῶνται καί νά δοξάζονται καί ἀπό τόν Θεό καί ἀπό τούς ἀνθρώπους;
Τό κατόρθωσαν μέ τήν προσπάθειά τους νά ὁμοιάσουν στόν Θεό. Νά ἀπελευθερωθοῦν, δηλαδή, ἀπό ὅ,τι τούς χώριζε ἀπό Ἐκεῖνον, καί νά τόν προσεγγίσουν, ὥστε νά γίνουν ἀποδέκτες τῆς χάριτός του καί ἔμψυχα σκηνώματα τῆς παρουσίας του.
Καί καθώς αὐτό πού χωρίζει τόν ἄνθρωπο ἀπό τόν Θεό εἶναι ἡ ἁμαρτία καί ὅ,τι σχετίζεται μέ τήν ἁμαρτία, οἱ δύο ὅσιοι ἀγωνίσθηκαν νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τόν «παλαιό ἄνθρωπο», νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό κάθε πράξη, ἐπιθυμία καί σκέψη πού δέν ἦταν ἀπόλυτα σύμφωνες μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά ζήσουν μία ζωή ἐναρμονισμένη μέ τίς ἐντολές του, μία ζωή ἀφιερωμένη σ᾽ Αὐτόν, μία ζωή τῆς ὁποίας κύριος καί πρωταρχικός στόχος ἦταν ἡ προσέγγιση τοῦ Θεοῦ.
Κάποιοι ἐνδεχομένως σκέπτονται ὅτι αὐτή ἡ προσπάθεια καί ὁ ἀγώνας τῶν ἁγίων εἶναι κάτι πού δέν ἀφορᾶ τούς ἀνθρώπους πού ζοῦν μέσα στόν κόσμο, ἀλλά μόνο τούς μοναχούς καί τούς ἀσκητές.
Κάποιοι ἴσως πιστεύουν ὅτι ἡ προσέγγιση τοῦ Θεοῦ εἶναι κάτι ἀδύνατο καί ἀνέφικτο γιά τούς ἀνθρώπους στόν κόσμο.
Ὅσοι ὅμως συμμερίζονται αὐτές τίς ἀπόψεις πλανῶνται, διότι ἡ ἀρετή καί ἡ ἁγιότητα δέν εἶναι προνόμιο τῶν μοναχῶν οὔτε ὑποχρέωση μόνον ἐκείνων, ἀπό τήν ὁποία ἀπαλλάσσονται οἱ λοιποί χριστιανοί.
Ἡ ὁμοίωση μέ τόν Θεό εἶναι κοινός στόχος ὅλων τῶν ἀνθρώπων, εἶναι ἐντολή τοῦ Θεοῦ σύμφυτη μέ τήν ὕπαρξή μας καί ἰσχύει γιά ὅλους μας ἀνεξαιρέτως, καθώς ὁ Θεός μᾶς ἔπλασε «κατ᾽εἰκόνα καί καθ᾽ ὁμοίωσίν» του.
Καί σ᾽ αὐτόν τόν ἀγώνα γιά νά ὁμοιάσουμε μέ τόν Θεό σημαντική βοήθεια μᾶς προσφέρουν οἱ ἅγιοί μας, ἀφενός μέ τίς πρεσβεῖες τους καί ἀφετέρου μέ τό παράδειγμα τῆς ζωῆς τους. Γι᾽ αὐτό καί ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει καθιερώσει τήν τιμή τῶν ἁγίων, γιά νά μᾶς θυμίζει ποιός εἶναι ὁ τελικός προορισμός μας, καί νά μᾶς δείχνει τόν δρόμο πού ὁδηγεῖ σ᾽ αὐτόν.
Αὐτά μᾶς ὑπενθυμίζει καί μᾶς διδάσκει σήμερα καί μέ τό παράδειγμα τῆς ζωῆς τῶν δύο ἑορταζομένων ὁσίων, τοῦ ὁσίου Διονυσίου τοῦ ρήτορος καί τοῦ ὁσίου Μητροφάνους, οἱ ὁποῖοι δέν ἀποτελοῦν πρότυπο μόνο γιά τούς μοναχούς καί τούς ἀσκητές, ἀλλά καί γιά ὅλους ἐμᾶς πού ζοῦμε στόν κόσμο, ἀλλά ἐπιδιώκουμε τόν ἴδιο στόχο μέ ἐκείνους, δηλαδή τόν ἁγιασμό καί τή σωτηρία τῶν ψυχῶν μας.
Δέν ἔχει σημασία ἄν ἐμεῖς ζοῦμε στόν κόσμο. Ἔχουμε χρέος νά ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό τήν κοσμική νοοτροπία, ἀπό τίς ἐπιθυμίες τοῦ κόσμου καί ἀπό τίς συνήθειες τοῦ κόσμου πού μᾶς ἐμποδίζουν νά πλησιάσουμε τόν Θεό.
Ἔχουμε χρέος νά ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό τόν κόσμο, διότι ὁ κόσμος εἶναι τό ἕρμα ἐκεῖνο, τό ὁποῖο δυσκολεύει τήν ἀνάβασή μας πρός τόν Θεό. Νά ἀπομακρυνθοῦμε ἀπό τόν κόσμο, διότι τά φῶτα τοῦ κόσμου, ἄν καί τεχνητά καί παροδικά, συσκοτίζουν τόν ὁρίζοντα τῆς ψυχῆς μας καί ἀπομακρύνουν τό φῶς τοῦ Θεοῦ ἀπό αὐτήν.
Γιά νά τό ἐπιτύχουμε ὅμως αὐτό χρειάζεται διαρκής προσπάθεια· χρειάζεται συνεχής ἀγώνας γιά νά μήν μᾶς ἀπασχολεῖ ὁ κόσμος, ὅπως καί ἐάν ἐμφανίζεται στόν καθένα μας. Νά μήν ἀποσπᾶ τήν προσοχή μας ἀπό τά νοήματα τοῦ Χριστοῦ. Νά μήν διεκδικεῖ τήν ἀγάπη μας ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.
Χρειάζεται ὅμως καί κάτι ἀκόμη: χρειάζεται ἀγώνας γιά νά πλησιάσουμε τόν Θεό. Γιά νά μετατρέψουμε τήν ἀπομάκρυνσή μας ἀπό τόν κόσμο σέ προσέγγιση τοῦ Θεοῦ, προσέγγιση πού ἐπιτυγχάνεται μέ τή μελέτη καί τήν ἐφαρμογή τῶν ἐντολῶν του, μέ τήν ἐπικοινωνία διά τῆς προσευχῆς, μέ τήν ἑνότητα διά τῆς μετοχῆς μας στή χάρη τῶν μυστηρίων.
Ἄς ἀποφασίσουμε, λοιπόν, νά κάνουμε αὐτή τήν προσπάθεια, καί εὔχομαι διά πρεσβειῶν τῶν ἑορταζομένων ἁγίων, τῶν ὁσίων Διονυσίου τοῦ ρήτορος καί Μητροφάνους, νά ἐπιτύχουμε τόν στόχο μας καί νά φθάσουμε καί ἐμεῖς, ἐκεῖ ὅπου οἱ δύο ὅσιοι μᾶς περιμένουν, στή βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
