Προεξάρχοντος του Μητροπολίτη το ετήσιο μνημόσυνο του μακαριστού Βασιλείου Φωτιάδη, Πρωτοψάλτου της Παναγίας Σουμελάς

Το Σάββατο 12 Ιουλίου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στο Πανελλήνιο Ιερό Προσκύνημα της Παναγίας Σουμελά Βερμίου.

Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Ποιμενάρχης μας τέλεσε το ετήσιο μνημόσυνο του μακαριστού Βασιλείου Φωτιάδη, Πρωτοψάλτου του Ιερού Προσκυνήματος της Παναγίας Σουμελά.

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων κηρύττοντας τον θείο λόγο ανέφερε χαρακτηριστικά: «Μεθ᾽ ὧν νῦν χορεύων ἐν οὐρα­νίοις σκηνώμασι, μή παύσῃ … πρε­σβεύ­ων ὑπέρ πάντων τῶν τιμών­των σε, πάτερ Παΐσιε».

Στόν περικαλλῆ ναό τῆς Ὑπερα­γίας Θεοτόκου, τῆς Παναγίας τῆς Σουμελᾶ, τῆς μητέρας τοῦ Ποντια­κοῦ Ἑλληνισμοῦ καί τῶν προσφύ­γων, τιμοῦμε σήμερα τή μνήμη ἑνός συγχρόνου ἁγίου τῆς Ἐκκλη­σίας, τοῦ ὁσίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιο­ρείτου. Ἀποτελεῖ μάλιστα ἀγαθή συγκυρία τό γεγονός ὅτι τιμοῦμε τόν νέο αὐτό ἅγιο τῆς Ἐκκλησίας μας, τό ὄνομα τοῦ ὁποίου συγκα­ταριθμήθηκε πρίν ἀπό δέκα μόλις χρόνια μέ Πατριαρχική καί Συνο­δική Πράξη τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου μεταξύ τῶν ἁγίων, στόν ἱερό αὐτό ναό.

Καί αὐτό, διότι ὁ σύγχρονος αὐ­τός ὅσιος καταγόταν ἀπό τήν πλη­σιόχωρη πρός τόν Πόντο Καπ­παδοκία, ἀπό τά Φάρασα, ἀπό ὅπου ἦλθε καί ὁ ἴδιος πρόσφυγας μαζί μέ τούς ἄλλους Ποντίους καί Μικρασιάτες μετά τή Μικρασια­τική καταστροφή καί τή γενοκτο­νία τῶν Ποντίων.

Εἶναι ὅμως ἀγαθή συγκυρία ὁ ἑορ­τασμός τῆς μνήμης τοῦ ὁσίου Παϊσίου στό Ἱερό Προσκύνημα τῆς Παναγίας Σουμελᾶ, διότι ὁ ὅσιος Παΐσιος ἔτρεφε μεγάλη ἀγάπη καί σεβασμό πρός τήν Ὑπεραγία Θεο­τόκο, τήν προστάτιδα ὅλων τῶν μο­ναχῶν, τήν ὁποία μάλιστα ἀξιώ­­­θηκε νά δεῖ, ὅταν ἀσκήτευε στό ὄρος Σινᾶ καί ὄχι μόνο, καί μάλιστα νά τήν ἀκούσει νά τόν στηρίζει καί νά τόν παρηγορεῖ. Ἀλλά καί στή συνέχεια ἡ Παναγία τόν ἀξίωσε νά μονάσει γιά πολλά χρόνια στό Περιβόλι της, τόν ἱερό Ἄθωνα, σέ μία Κα­λύβη πού ἦταν ἀφιερωμένη στή χάρη της.

Ὑπό τή σκέπη τῆς Κυρίας Θεο­τόκου καί μέ τή συνεχῆ ἐπίκληση τῆς προστασίας καί τῆς βοηθείας της ἔζησε ὁ ὅσιος Παΐσιος, καί μέ τή χάρη της ἀντιμετώπισε τίς δυσκολίες καί τούς πειρασμούς τῆς ἀσκητικῆς ζωῆς καί ἁγιάσθη­κε. Ἔζησε ταπεινός ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους, τόν δόξασε ὅμως ὁ Θεός καί τόν χαρί­τωσε μέ θεῖα χαρίσματα, ὥστε νά ἐνισχύει, νά στηρίζει καί νά καθο­δηγεῖ τούς ἀνθρώπους πού τόν πλησίαζαν καί ζητοῦσαν τή γνώμη καί τή συμ­βουλή του στά προβλή­μα­τα πού τούς ἀπασχολοῦσαν.

Καί τό θαυμαστό, ἐκτός τῶν ἄλ­λων, εἶναι ὅτι ὁ ὅσιος Παΐσιος, παρά τίς ἀσθένειες πού ὁ ἴδιος ἀντι­μετώπιζε καί τούς σωματι­κούς πόνους ἀπό τούς ὁποίους ὑπέφερε, δέν ἔπαυε ποτέ νά προσ­φέρει τήν ἀγάπη του στούς ἀν­θρώπους, ἀλλά καί ποτέ δέν παρα­μελοῦσε τά πνευ­ματικά του καθή­κοντα, ἀποτελώ­ντας παράδειγμα ὑπομονῆς, ἀσκή­σεως καί ἀγάπης σέ ὅσους τόν συνα­ντοῦσαν καί πολύ περισσό­τερο σέ ὅσους τόν γνώ­ριζαν καί τόν συναναστρε­φόταν.

Στόν βίο τοῦ ὁσίου Παϊσίου ἐπι­βεβαιώνεται ἡ ὑπόσχεση τοῦ Χρι­στοῦ πρός τόν πρωτοκορυφαῖο ἀπό­στολο Παῦλο, τόν ἱδρυτή τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας, στόν ὁποῖο εἶπε, ὅταν τόν παρακάλεσε νά τόν ἀπαλλάξει ἀπό κάποια σω­μα­τική ἀσθένεια, ὅτι «ἡ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται».

Μέ τήν ὑπομονή, τήν ταπείνωση καί τήν ἀγάπη του πρός τόν Θεό ἁγιάσθηκε, χαριτώθηκε καί ἀνα­δείχθηκε ἅγιος ὁ ὅσιος Παΐσιος καί ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων. Καί παρότι ἔχουν περάσει τριανταένα χρόνια ἀπό τήν κοίμησή του πλῆθος ἀνθρώ­πων προστρέχουν καθημερινά στόν τάφο του, καί ἰδιαιτέρως κατά τήν ἡμέρα τῆς μνήμης του, γιά νά λάβουν τήν εὐλογία καί τή χάρη του, ὅπως ἔκαναν καί ὅταν βρισκόταν ἐν ζωῇ, παρότι ἦταν ἕνας ἁπλός καί ταπεινός μοναχός.

Ὁ Θεός ὅμως «ταπεινοῖς δίδωσι χάριν», καί μέσα σ᾽ αὐτή τήν χάρη ἔζησε ὁ ὅσιος Παΐσιος, ἔχοντας πράγ­ματι συνόμιλό του τήν Ὑπε­ραγία Θεοτόκο καί τούς ἁγίους Ἀγγέλους, μέ τούς ὁποίους πλέον, ὅπως ἔψαλε στόν Ὄρθρο καί ὁ ἱερός ὑμνογράφος, συγχορεύει στόν οὐρανό, πρεσβεύοντας καί γιά ὅσους τόν τιμοῦν καί ἐπικα­λοῦνται τή χάρη καί τή βοήθειά του.

Μέ τούς ἁγίους ἀγγέλους, οἱ ὁποῖοι ὑμνοῦν ἀκαταπαύστως τόν Θεό, εὐχόμεθα καί προσευχόμεθα καί ἐμεῖς σήμερα, τελώντας τό ἐτήσιο μνημόσυνο τοῦ μακαριστοῦ ἀδελφοῦ μας Βασιλείου, πρωτο­ψάλτου τοῦ Ἱεροῦ Προσκυνήμα­τος τῆς Παναγίας Σουμελᾶ, νά ἀναπαύει ὁ Θεός τήν ψυχή του, γιά νά ὑμνεῖ καί ἐκεῖνος μαζί τους τόν Θεό καί τήν Ὑπεραγία Θεο­τόκο, τήν ὁποία μέ τόση εὐλάβεια καί μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ψυχῆς του ὑμνοῦσε καί δοξολογοῦσε ἀπό τό ἱερό ἀναλόγιο τοῦ ναοῦ της καί ἐνώπιον τῆς ἱστορικῆς καί θαυ­ματουργοῦ εἰκόνος τῆς Παναγίας Σουμελᾶ, στά χρόνια πού δια­κό­νησε μέ πιστότητα τήν Κυρία τοῦ Πόντου καί τό Ἱερό αὐτό Προσκύ­νημα.

Ταπεινῶς εὔχομαι καί ἐγώ, ὅπως καί ὅλοι σας, ὁ ἀγαπητός μας Βασίλειος νά εἶναι πλέον ἐνώπιον ὄχι τῆς Εἰκόνος ἀλλά τῆς Κυρίας Θεοτόκου, νά τήν ὑμνεῖ μαζί μέ τόν ὅσιο Παΐσιο καί ὅλους τούς ἁγίους μας καί νά τήν δοξολογεῖ καί νά ἀπολαμβάνει τήν πραγματική οὐράνια χαρά.