Σε ανάμνηση της “Ιπτάμενης
Κατασκήνωσης των Ανιχνευτών Προσκόπων Βέροιας” το 1988, μέλη της ΕΠΠΒ βρέθηκαν
για ένα τριήμερο στο εκπληκτικό Ζαγόρι.
Η περιπέτεια ξεκίνησε δυο μήνες
πριν με συνάντηση προετοιμασίας για το πρόγραμμα και τις λεπτομέρειες του ταξιδιού
όπως κάθε προσκοπική δραστηριότητα και αυτή τη φορά περιλάμβανε βόλτες σε
σημεία με απίστευτη θέα, σε καλντερίμια με μνήμες, σε γεφύρια και ιστορίες, σε
διηγήσεις με απαιτητικές πορείες, σκηνές, μαγειρέματα, βουτιές και… ίσως λίγη κάπνα.
Πρώτη στάση της 12μελούς παρέας, στην πόλη της Κόνιτσας, η οποία γιόρταζε με εκδηλώσεις τιμής προς τον Άγιο Παΐσιο. Αφού τακτοποιήθηκαν οι αποσκευές, αναχωρήσαμε αμέσως για το γεφύρι της Κλειδωνιάς και την Αρίστη, από όπου μετά από ολιγόλεπτη εκπαίδευση, ξεκίνησε η κατάβαση του εκπληκτικής ομορφιάς και καθαρότητας ποταμού Βοϊδομάτη πάνω σε φουσκωτή σχεδία με κουπιά, (κοινώς rafting). Απίθανη εμπειρία μέσα από το ποτάμι με τα ανάλογα σχόλια - πειράγματα, τεχνητή βροχή, ξεδίψασμα από την πηγή που το νερό της ομορφαίνει και βουτιές στο πολύ μα πολύ δροσερό νερό του ποταμιού.
Το απόγευμα η Κόνιτσα μας
περίμενε με τοπικές σπεσιαλιτέ, με εκδηλώσεις, με επίσκεψη στα σημεία
ενδιαφέροντος, στο ξακουστό γεφύρι και κατάληξη για ξεκούραση σε παραποτάμιο
μπαράκι όπου και συναντήσαμε με τους συντελεστές της σειράς «Άγιος Παΐσιος από
τα Φάρασα στον ουρανό» που προβλήθηκε πρόσφατα στην τηλεόραση και θα βραβεύονταν
την επομένη από την τοπική Δημοτική αρχή.
Την επομένη το πρωί, από τον
δρόμο μέσω του βουνού, μετά από αλλεπάλληλες στροφές και εναλλαγές από ανηφόρα
σε κατηφόρα, περάσαμε από το χωριό Αρίστη και ανεβήκαμε στο Πάπιγκο. Ήταν
αδύνατο να μην τιμήσουμε κολυμπώντας τις ξακουστές «οβίρες Ρογκοβού» (μικρές
φυσικές λίμνες-λεκάνες, σκαλισμένες στην πέτρα από τη διάβρωση του ρέματος Ρογκοβού),
που βρίσκονται ανάμεσα στο μικρό και μεγάλο Πάπιγκο. Ανανεωμένοι κατηφορίσαμε
νότια προς τη θέση «Οξυά» όπου εκστατικοί θαυμάσαμε την απαράμιλλη θέα προς το
φαράγγι του Βίκου το οποίο ήταν και το κεντρικό θέμα της ιπτάμενης κατασκήνωσης
του 1988. Στη συνέχεια και αφού φυτέψαμε ένα πέτρινο δένδρο στο παρακείμενο πέτρινο
δάσος, φτάσαμε στο χωριό Μονοδένδρι για ένα πλούσιο γεύμα. Εκεί συναντήσαμε τον
πρόεδρο κοινότητας «Σιδηρόκαστρο Μεσσηνίας», που μας πρότεινε φιλοξενία για την
επόμενη δραστηριότητα της ΕΠΠΒ το καλοκαίρι του 2026. Επισκεφτήκαμε το εγκαταλελειμμένο
μοναστήρι της Αγίας Παρασκευής (1414 μΧ) με την πανοραμική θέα στο φαράγγι του
Βίκου και κάτω από το βλέμμα και τους ήχους αρπακτικών που αντηχούσαν το
φαράγγι, περπατήσαμε στο ιστορικό μονοπάτι που οδηγεί στις σπηλιές που
κατέφευγαν οι διωκόμενοι χριστιανοί κατά τους Οθωμανικούς χρόνους,
Μετά από λίγη ξεκούραση στο
Μονοδένδρι και μια στάση στο περίφημο πέτρινο τοξωτό γεφύρι του Κόκκορου,
κατευθυνθήκαμε στο Τσεπέλοβο, κεφαλοχώρι του Ζαγορίου όπου η παραδοσιακή
πετρόκτιστη αρχιτεκτονική είναι παρούσα σε όλες τις κατοικίες, στα μονοπάτια
και στις εκκλησίες, όπως άλλωστε σε όλα τα χωριά του Ζαγορίου. Αφού
εγκατασταθήκαμε και ξεκουραστήκαμε για λίγο, στην πλατεία του χωριού κάτω από
τον πλάτανο και μέσω τοπικών εδεσμάτων συναντήσαμε δύο φίλους ορειβάτες από τη
Βέροια. Απολαύσαμε την ηρεμία, την δροσιά, την παρέα, ξαναθυμηθήκαμε την
κατασκήνωση του 1988 διαβάζοντας από το ημερολόγιό που είχε καταγραφεί και με
γλυκιά κούραση κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο.
Την επομένη, μετά το πρωϊνό, επίσκεψη στην εκκλησία και
αναχώρηση για το Βραδέτο. Το χωριό με το μεγαλύτερο υψόμετρο, το μπαλκόνι του
Ζαγορίου, που είναι γνωστό και από την περίφημη «σκάλα του Βραδέτο», ένα
καλντερίμι που το ενώνει με το απέναντι Καπέσοβο και κάποτε ήταν ο μοναδικός
δρόμος επικοινωνίας του με το υπόλοιπο Ζαγόρι και τα Ιωάννινα. Σε απόσταση 35
περίπου λεπτών πορείας από το Βραδέτο, βρίσκεται η θέση «Μπελόη» όπου και η
καλύτερη θέαση προς το φαράγγι του Βίκου. Στο δρόμο για την Μπελόη, σε μικρή
απόσταση από το Βραδέτο, συναντήσαμε το «Σπηλαιοβάραθρο της Καλογριάς» με βάθος
80 μέτρων, από τα βαθύτερα στην Ελλάδα.
Η εκδρομή έληξε με γεύμα στον
«Αυγερινό» της κυρά-Λένης στο Βραδέτο, που εκτός του καλού φαγητού, μας
περιποιήθηκε extra με γλυκά κουταλιού, λουκουμάδες, μέχρι που λίγο έλλειψε να
την βαφτίσουμε προσκοπικά, κάτι που κατάφεραν να αποφύγουν μέλη της 12μελούς
μας παρέας, παρά την αδιάλειπτη, εντυπωσιακή και καθηλωτική παρουσία του
υδάτινου στοιχείου σε όλη τη διάρκεια της εκδρομής. Μετά το γεύμα, την κραυγή
της Ένωσης και αφού αποχαιρετίσαμε την κυρά Λένη και τους το ζευγάρι παλαιών
Προσκόπων από το Βέλγιο που συναντήσαμε εκεί, δώσαμε ραντεβού για τη δράση του
2026, επιστρέψαμε στη Βέροια με μια στάση ακόμη στο δρόμο για καφέ. Δεν μας
φεύγεται που λένε…!
