Από την παραμονή μια χιόνιζε και μια έριχνε χιονόνερο. Ανησύχησα μήπως τα σχολεία θα ήταν την επόμενη μέρα κλειστά, οπότε και θα έπρεπε να κάνω τηλεκπαίδευση που μου «σπάει» τα νεύρα.
Την είχα ξανακάνει και για δυο χρόνια στην Αθήνα – στον καιρό του covid – κλεισμένος σε μια άθλια «τρύπα» που την ονόμαζαν γκαρσονιέρα και είχε τόσο θόρυβο που για να μιλήσεις δεν μπορούσες με ένα απλό μικρόφωνο, αλλά με τηλεβόα – δυστυχώς δεν ήμουν φανατικός οπαδός γηπέδου ποδοσφαίρου ούτε ήμουν ο ντελάλης του χωριού, οπότε … δεν είχα τηλεβόα –! Επιπλέον όσα παιδάκια ξυπνούσαν σχετικά νωρίς, παρακολουθούσαν το «μάθημα» συνοδεία μουσικής ραπ στο youtube – όπως με πείραζαν αργότερα ξεκαρδισμένα. Ήταν και το διαδίκτυο που έκανε διακοπές… όποτε βαριόταν … Και τι να κάνεις σε ένα μισάωρο που ήταν το σχολικό διάστημα τηλεκπαίδευσης ανά μάθημα ; Ένα τέταρτο της ώρας περνούσε μέχρι να μαζευτούν τα παιδιά και, όταν είχα άλλο τμήμα την επόμενη «ώρα», έπρεπε να «βγω» πέντε λεπτά νωρίτερα, για να δουν πως είμαι «μέσα» και να μη φύγουν … λυπημένα (!) … άρον άρον ... Άρα είχα στη διάθεσή μου 10 – 15 λεπτά για το «μάθημα» …
Για να ξαναγυρίσω στην αρχή, το επόμενο πρωί το έδαφος έμοιαζε με παραψημένο κουραμπιέ που ήταν πασπαλισμένος με λίγη άχνη – «κουραμπιές για διαβητικούς», σκέφτηκα. Χάρηκα πολύ και ετοιμάστηκα να πάω στο σχολείο μου. Γύρω στις εφτά και μισή χτύπησε το τηλέφωνο – τη στιγμή που ξεκλείδωνα ντυμένος, έτοιμος να φύγω, την πόρτα του σπιτιού – όταν και με πληροφόρησε η Υπηρεσία μου πως θα γίνει τηλεκπαίδευση, λόγω πιθανής επικείμενης χιονοθύελλας … «Φτουου!» φώναξα – αφού είχα κλείσει το τηλέφωνο. Ξεντύθηκα, έβαλα τις καφέ χειμωνιάτικες πιτζάμες μου, ετοίμασα καφέ και στρώθηκα στον υπολογιστή. Θα έκανα το σχολικό πρόγραμμα της ημέρας.
Μπήκα στην εφαρμογή, ανέβασα τις σχετικές σελίδες των μαθημάτων που θα έκανα περιμένοντας σε 10 – 15 λεπτά να αρχίσουν να «μπαίνουν» τα παιδιά. Σε λίγο «μπήκε» η «παράλληλη στήριξη» της Τάξης μου, η Χριστίνα :
-Καλημέρα, Θανάση. Τι κάνεις ; Τι θα κάνουμε σήμερα ;
-Καλώς την πριγκίπισσα! Τι λες να παίζαμε βιολί ;
-Χα! χα! χα!
-Μου κάνει εντύπωση πως οι λεβέντες και οι λεβέντισσες της Υπηρεσίας δε σκέφτηκαν – τουλάχιστον όπου είναι δυνατό – να αξιοποιήσουμε τη μέρα για να μελετήσουν και να καταλάβουν καλύτερα τα παιδιά τον «Κύκλο του Νερού». Τι θα έλεγες να στείλω μήνυμα στους γονείς με κάποιες απλές οδηγίες για τον σκοπό αυτό ;
-Συμφωνώ απολύτως! Εξάλλου ο «Κύκλος του Νερού» αναφέρεται στη Φυσική, στη Γεωγραφία, στο «Εμείς και ο Κόσμος» … Και είναι και κάτι πολύ σημαντικό. Έπειτα εδώ δεν είναι Καναδάς ούτε βόρεια Ευρώπη που χιονίζει συχνά. Μόνο, ίσως, πρέπει να τους γράψεις πως αυτό θα γίνει μόνο για σήμερα και πως από αύριο, αν χρειαστεί ξανά, θα γίνει κανονικά η τηλεκπαίδευση και σύμφωνα με το πρόγραμμά της.
-Χριστίνα, σκίζεις! Πολύ καλή η ιδέα σου, ώστε αύριο τα παιδιά να είναι έτοιμα. Θα τους το γράψω. Δώσε μου δέκα λεπτά να τους στείλω ένα ομαδικό μήνυμα.
-Οκ …
Έστειλα το μήνυμα και σε λιγάκι μού τηλεφώνησαν 4 – 5 γονείς. Όλοι μου είπαν, πάνω κάτω, τα ίδια : «Πολλά παιδιά μαζεύτηκαν στο σπίτι της κ. Άννας, της μαμάς της Ελισάβετ, που μαζί με τη φίλη και συμμαθήτριά της, τη Μόρφω, είχαν κολλημένα τα γλυκά προσωπάκια τους στα παράθυρα προσδοκώντας με αγωνία να το στρώσει για να κάνουν χιονάνθρωπο και να παίξουν χιονοπόλεμο».
Συμφώνησα με χαρά, αφού τους διαβεβαίωσα πως η Χριστίνα κι εγώ θα είμαστε στην εφαρμογή μέχρι τη λήξη του διδακτικού ωραρίου ως οφείλουμε.
Όταν ξαναμπήκα στην εφαρμογή είχε μπει μόνο ο Άγγελος. Συζητούσε ευχάριστα με τη Χριστίνα. Του λύσαμε κάποιες απορίες για καμιά ώρα. Μετά κι αυτός μάς «την έκανε» μια και αποφάσισε να παρακολουθήσει το θέαμα της φύσης.
Συζητήσαμε μέχρι το μεσημέρι με τη Χριστίνα και είπαμε ένα σωρό χρήσιμα για τα βιβλία, τη συνεργασία μας … Εγώ πάντως πέρασα ευχάριστα. Εύχομαι και στα παιδιά να ενθουσιάστηκαν παίζοντας, έστω και με το ελάχιστο χιονάκι που μέχρι το απόγευμα εξαφανίστηκε κι αυτό, αφού εμφανίστηκε ο μεγάλος στρογγυλός κίτρινος ζαχαροπλάστης που αποφάσισε να εξαφανίσει όλη την άχνη.
Πάντως, και, επειδή είμαι μεγάλο πειραχτήρι, έστειλα μήνυμα στη Μόρφω δίνοντάς της συγχαρητήρια (;!) για τον υπέροχο χιονάνθρωπο που κάνανε. Για απάντηση πήρα καμιά πενηνταριά κατακόκκινες θυμωμένες φατσούλες! – μου έλεγε παλιότερα, και πολύ συχνά, πως περίμενε ανυπόμονα να χιονίσει για να κάνει χιονάνθρωπο και να παίξει χιονοπόλεμο!
Στο κάτω κάτω ο Πλάτωνας είχε πει πως μαθαίνει κανείς περισσότερα σε μια ώρα παιχνιδιού παρά σε έναν χρόνο συζήτησης!
ΥΓ. : (;!) στο σκάκι σημαίνει κίνηση αμφίβολης αξίας …
