Θυμάμαι που ήμουν μόνος
και σκεφτόμουν τους πολλούς
που ρώταγαν που να πήγαν
τα νιάτα τους!!!
Όπως ζητιανεύουν οι πόθοι
δεν ζητιανεύει κανείς… έλεγα.
Τα παιδιά γράφανε στους τοίχους
καινούργιο σύνταγμα ευτυχίας.
Ένα άρθρο του ζήταγε
κατάργηση της περίφραξης των ονείρων.
Πότε
οι Πόλεις θα γίνουν πρωτεύουσες
του εαυτού τους;
γράφανε..
Τα ρολόγια πότε θα δείξουν
την ακριβή ώρα των θαυμάτων;
Πότε
τα ωδεία θα παίξουν
την ΔΙΕΘΝΗ ΤΩΝ ΕΡΩΤΩΝ;
Πότε
οι μοδίστρες θα μάθουν
τα μέτρα του ΑΛΛΟΥ;
Φθηνά λόγια απέναντι
στην ειλικρίνεια του ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ
θα μου πεις…
Κι εσύ; Σε σένα μιλώ.
Πόσο «αλάτι» χρειάζεται ακόμη για να
νοστιμίσει ο ΚΟΣΜΟΣ;
Γιάννης Ναζλίδης
