Σίγουρα δε γράφω για τις γραμμές που κάνουμε περιμένοντας τη σειρά μας είτε στα ταμεία των super market είτε στις τράπεζες είτε στα αστικά κ.λπ. Γράφω τρία παραδείγματα, για να σας παρουσιάσω τη θέση μου για τις άλλες «γραμμές». Σύντομα θα καταλάβετε ποιες «γραμμές» εννοώ. Ξεκινώ από την πιο «αθώα» και για την οποία συμφωνώ με όσους/ες διαφωνούν μαζί μου σεβόμενος απόλυτα τη γνώμη τους. Όμως για τα τελευταία δυο παραδείγματα επιτρέψτε μου να είμαι «κάθετος» :
Αποφεύγω τις κάθε είδους κατασκηνώσεις «όπως ο διάολος το λιβάνι»! Ούτε απ’ έξω δεν περνάω! Δεν έχω τίποτα με τους ιδιοκτήτες τους. Αντίθετα, πιστεύω πως είναι μια χαρά άνθρωποι και πολύ χρήσιμοι στην κοινωνία επιχειρηματίες, καθώς γνωρίζω πολύ καλά πως εκεί παίζεις, διασκεδάζεις, μαθαίνεις, τρως λιχουδιές, έχεις μόνιμα ιατρική φροντίδα, ξεσκάς … Όμως είναι γεμάτο «γραμμές»: από το φαγητό, μέχρι και τις τουαλέτες … Έχω σχετική εμπειρία όταν ως παιδί, που παρά τις συνεχείς μου ενστάσεις απέναντι στους γονείς μου, πέρασα σε ορεινή κατασκήνωση της Ημαθίας 20 μέρες που μού φάνηκαν 20 βδομάδες!
Αλλά εκείνο που μου έκανε να μην αλλάξω ποτέ άποψη ήταν ένα εξαιρετικά δυσάρεστο γεγονός: έμαθα – πολλά χρόνια μετά και τελείως τυχαία – πως ο μοναδικός φίλος που είχα κάνει εκεί και με τον οποίο έπαιζα όλη μέρα σκάκι – το γήπεδο ποδοσφαίρου το είχαν κάνει «ιδιοκτησία» τους τα μεγαλύτερα παιδιά – περνούσε εκεί το τελευταίο καλοκαίρι της ζωής του…. Μαύρισε η ψυχή μου από αυτό. Ακόμη και σήμερα τής έχει μείνει ένα γκρίζο χειμωνιάτικο σύννεφο.
Ίσως κάποιοι/ες μού πουν: Και τι σχέση έχουν όλα τα παραπάνω με τις χαρούμενες παιδικές κατασκηνώσεις; Καλά θα κάνετε που ίσως μού το πείτε! Εγώ, όμως, δεν έχω να απαντήσω τίποτα. Ούτε που σκέφτηκα ποτέ πως μερικοί κηδεμόνες τα στέλνουν εκεί για να μπορούν να διασκεδάζουν με την ησυχία τους και χωρίς περίεργους παρατηρητές… Ίσως και να μου έχει μείνει παιδικό τραύμα από εκείνον τον φίλο μου που, πια, με δυο φτερά στην πλάτη αλωνίζει στους ουρανούς…
Τις προάλλες έπεσε κατά λάθος στα χέρια μου μια πολύ παλιά, αλλά και επίσημη, φωτογραφία από το δημοτικό μου σχολείο που είχε βγει όταν είχε τελειώσει για μας η παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου – κάπου εκεί που διασταυρώνονται και σήμερα οι οδοί Μητροπόλεως, Βενιζέλου και Ελιάς. Ήμουν στη μέση ως σημαιοφόρος του, πάλε ποτέ, 11ου Δημ. Σχ. Βέροιας (πολύ αργότερα μετονομάστηκε σε 7ο – 11ο και τώρα πια στην ταμπέλα του λείπει ο αριθμός 11 – πολύ πικραθήκαμε όσοι και όσες περάσαμε εκεί τα παιδικά μας χρόνια, αφού παίζαμε ατελείωτες ώρες στην αυλή του). Όποιος/α θυμάται το 11ο με καταλαβαίνει. Αριστερά μου καμάρωνε η καλή παιδική μου φίλη, η Αναστασία, και δεξιά ο «κολλητός» για πάρα πολλά χρόνια – πολύ αργότερα οι ανάγκες της ζωής μάς χώρισαν – πολύ αγαπητός παιδικός φίλος, ο Κύρος, με τον οποίο εναλλασσόμασταν συχνά ως σημαιοφόροι.
Πέρα από τη γλυκιά νοσταλγία που μού προκάλεσε η παρατήρηση της φωτογραφίας αυτής, με έκανε και να γελάσω καθώς θυμήθηκα τις πρόβες που είχαμε κάνει, τότε, για να προετοιμαστούμε για την παρέλαση εκείνη. Και μόνο που άκουγα «παρέλαση» έβγαινα εκτός εαυτού. Από μικρός μισούσα τις κάθε είδους υποχρεωτικές «γραμμές». Και τώρα που εργάζομαι ως δάσκαλος, αποφεύγω συστηματικά να διατάζω τα παιδιά και πολύ περισσότερο να τα βάζω σε «γραμμές». Βέβαια αυτό με οδήγησε πολλές φορές σε μπελάδες, αφού είχα προστριβές με κάποιους - ευτυχώς υπήρχαν και πολλοί που καταλάβαιναν - «ανωτέρους» μου.
Στις πρόβες εκείνες, και για να τους σπάσω τα νεύρα, βημάτιζα μετακινώντας πού και πού ταυτόχρονα το δεξί πόδι με το δεξί χέρι και το αριστερό πόδι με το αριστερό χέρι! «Πού τον βρήκες τέτοιον σημαιοφόρο» είχε πει ένας δάσκαλος στον δικό μου. Εκείνος κουνούσε το κεφάλι του συμφωνώντας, κοιτάζοντάς με με ένα μείγμα αηδίας και περιφρόνησης, που ακόμη και σήμερα νιώθω την «πληγή». Περιττό να πω πως τότε, ως παιδί, τον αντιπαθούσα και τώρα ως δάσκαλος τον περιφρονώ, συνειδητοποιώντας πως δεν ήταν ικανός, όχι μόνο για δάσκαλος, αλλά ούτε για βοηθός κηπουρού!
Τα τελευταία χρόνια που δούλευα στην Αθήνα είδα δεκάδες φορές «γραμμές» Συρίων που κατευθύνονταν από τον Σταθμό Λαρίσης στην Πλατεία Βικτωρίας. Μια απόσταση ενός δυο χιλιομέτρων. Σε μια «γραμμή»! Ο ένας άνθρωπος πίσω από τον άλλο! Αμίλητοι, κουρασμένοι, ταλαιπωρημένοι, απελπισμένοι … Παρατηρώντας τους ερχόταν στον νου μου το δυστοπικό μυθιστόρημα «1984» του George Orwell. Σίγουρα είχε δίκιο : «Ο μεγάλος αδερφός» διέταζε …
Η αγανάκτησή μου έγινε θυμός όταν, δουλεύοντας ως δάσκαλος, τούς γνώρισα πολύ καλά, καθώς για χρόνια είχα στην Τάξη μου παιδιά τους : υπέροχα αγγελούδια – κάποια φασιστόμουτρα κορόιδευαν το τουρμπάνι που φορούσαν τα κορίτσια – που πάντα στην αρχή με κοίταζαν, απόλυτα δικαιολογημένα με όσα «τράβηξαν», με δυσπιστία μέχρι να καταλάβουν ποιος και τι είμαι. Περιττό να πω πως δάκρυζα όταν έφευγαν για άλλες χώρες της Ευρώπης. Πάντα, την τελευταία μέρα, ερχόταν οι συμπαθέστατοι, και πολύ ευγενικοί γονείς τους για να με αποχαιρετήσουν και να με ευχαριστήσουν! Εδώ με έχουν πολύ πρόσφατα ευχαριστήσει – ευτυχώς ελάχιστοι (που ζούνε 800 χρόνια πίσω από τα βόδια) κάνοντάς μου Ε.Δ.Ε. και για λόγους που δικαιώνουν απόλυτα το «παράλογο» του Ευγενίου Ιονέσκο …
Θα αποφύγω να κάνω σύγκριση μεταξύ των δυο λαών, γιατί δε συμφέρει ούτε σε εμένα ούτε, ίσως, και σε εσάς …
«Πατήστε τους, φυλακίστε τους στα ίδια τους τα σπίτια – βλέπε covid –, κάντε τους να ξεχάσουν τι θα πει ελευθερία, βάλτε τους στη «γραμμή» διέταξε ο «μεγάλος αδερφός» που για μένα αντιπροσωπεύει ό,τι πιο σάπιο και διεφθαρμένο υπάρχει στην «Αλλοδαπή» : μια τσογλανοπαρέα από εθισμένους στην κακία – και όχι μόνο – σατανάδων!
«Μάλιστα! Αμέσως!» είμαι σίγουρος πως ήταν η απάντηση κάποιων μη αλλοδαπών … σατανάδων.
