Αν μπορούσα ν` αγκάλιαζα το Μέλλον!
Να τούλεγα λίγες λέξεις…
Να το ρωτούσα
Τι κάνεις;
Τι προβλέψεις έχεις για την Ουκρανία;
Μέχρι πού θα φθάσει η λαιμαργία
των ιδεολογιών;
Θα ξανάρθει άραγε το Πνεύμα
στη γειτονιά μας;
Τέτοιες σκέψεις με περιτριγυρίζουν
και νοιώθω
σαν προκεχωρημένο φυλάκιο
που ταχτοποιεί τα ορυχεία των ονείρων.
Ένα μακρόσυρτο τεριρέμ
που το ψάλλει η εφηβική απεραντοσύνη
κι` ο γιορτασμός της άνοιξης.
Πού τάχα να συγκεντρώνονται
οι προσευχές;
Στον κήπο με τις γαρδένιες;
Στο δωμάτιο των αναμνήσεων μήπως;
Πολλαπλασιασμένο το άγνωστο
κάνει ευεργεσίες χαϊδεύοντας
τους νηστεύοντες.
Είναι όλα ΛΕΥΚΑ εκεί.
Ακόμη και τα μαύρα.
Γιάννης Ναζλίδης
