Ιστορίες της καθημερινότητας «Οι κόμποι»

Στην Ιστορία της Δ΄ Δημοτικού διδάσκονται και τα «Κλασικά Χρόνια», στα οποία περιέχεται και η εκστρατεία του Μ. Αλέξανδρου. Εκεί έμαθε ο μικρός Τσάρλι για το αρχαίο γνωμικό που είχε αναφωνήσει, σύμφωνα με κάποιους ιστορικούς, ο μεγάλος εκείνος Έλληνας στο Γόρδιο : « Ό,τι δεν λύεται κόπτεται»… και άρχιζε να το εφαρμόζει…

Είχε πάντα μαζί του ένα μικρό ψαλιδάκι κι έναν παλιό σκουριασμένο σουγιά με τον οποίο, όπως μας έλεγε όλο καμάρι στα διαλείμματα, κυνήγησε ολομόναχος ολόκληρη συμμορία ληστών που προσπάθησε ένα βράδυ να τρυπώσει στο σπίτι που έμενε…

Το πρώτο θύμα του ήταν η Αννούλα που την είδε καθισμένη σε ένα σκαλοπάτι να προσπαθεί να λύσει τα κορδόνια από το παπουτσάκι της. Είχα προσπαθήσει κι εγώ να τη βοηθήσω, αλλά τα κορδόνια της ήταν βρεγμένα και ο κόμπος που είχαν κάνει είχε κολλήσει και έκανε αδύνατη την όποια προσπάθεια να περάσει δάχτυλο ανάμεσά του για να τον τραβήξει. Τότε εμφανίστηκε ο Τσάρλι – τον φωνάζαμε έτσι, επειδή ήταν κοντόχοντρος:

- Αφήστε το σε μένα, είπε και έβγαλε από την πίσω τσέπη τον σουγιά του.

Είμαι σίγουρος πως κι η Αννούλα σκέφτηκε το ίδιο πράγμα: Προφανώς θα άνοιγε με τη λεπτή μύτη του σουγιά τον κόμπο και κατόπιν θα ήταν εύκολο να λυθεί…

Όμως…

- Εντάξει! Ό,τι δεν λύεται κόπτεται! είπε όλο καμάρι.

Με μια ταχυδακτυλουργική κίνηση έκοψε τον κόμπο! Αφού η Αννούλα έμεινε για λίγα δευτερόλεπτα με ανοιχτό στόμα κοιτώντας με απορία μια αυτόν και μια το «ετοιμοθάνατο» παπουτσάκι της, άρχισε να βουρκώνει:

-  Μαμάαααα! Μαμάαααα! Καινούρια ήταν! Θα το πω στη δασκάλααααα!

Ο Τσάρλι την κοίταξε με περιφρόνηση: «Δε φτάνει που σε βοήθησα!...», είπε και έφυγε νευριασμένος.

Η καημένη η Αννούλα πήγε, εκείνη τη μέρα, σπίτι της σέρνοντας το ποδαράκι με το «τραυματισμένο» παπούτσι…

Το δεύτερο θύμα του ήταν που έδωσε τέλος στην καριέρα του ως νέος Μ. Αλέξανδρος! 

Τότε, και κάθε πρωί στα σχολεία, γινόταν έπαρση της ελληνικής σημαίας. Εκείνη την ημέρα όμως κόλλησε κάπου στη μέση του στύλου της και μες στα νεύρα ο διευθυντής του σχολείου, ο αείμνηστος κ. Ζάχος, προσπαθούσε να λύσει τον κόμπο των σχοινιών της. Τότε αποφάσισε να παρέμβει ο Τσάρλι:

-Κύριε, εγώ μπορώ να τη φτιάξω.

Ο διευθυντής, αν και ήξερε καλά τον Τσάρλι – αρκετές φορές τον είχε πάει για παρατηρήσεις στο γραφείο του η δασκάλα του – μάλλον θα σκέφτηκε πως τα μικρά δάχτυλα ενός παιδιού ήταν πιο κατάλληλα για λύσιμο κόμπων. Έτσι τον άφησε να «εργαστεί».

Ο Τσάρλι, με θεατρινίστικες κινήσεις, καθώς τον παρακολουθούσαν όλα τα παιδιά του σχολείου, έβγαλε τον σουγιά του. Πριν προλάβει ο διευθυντής να του τον πάρει, έκοψε το σχοινί της σημαίας με αποτέλεσμα αυτή να σωριαστεί σαν πατσαβούρα στο έδαφος.

- … και … και … (αν τα έλεγε στις μέρες μας αυτά δάσκαλος σε παιδί, θα έπρεπε να αρχίσει, άμεσα, να ψάχνει καινούρια δουλειά), ούρλιαξε ο διευθυντής αρπάζοντας τον σουγιά από τα χέρια του.

«Καπνός», ο φουκαράς, ο Τσάρλι…!

Τώρα θυμήθηκα πως κι εμένα είχε προσπαθήσει να με «βοηθήσει», όταν είχε κολλήσει κάτω κάτω το φερμουάρ του μπουφάν που φορούσα. «Ας το! Επίτηδες το έχω έτσι. Έτσι δε φορούν τα μπουφάν τους κι οι μάγκες στο σινεμά;», του είχα πει. 

Θαύμασε την απάντησή μου και με παράτησε στην ησυχία μου…

Πού να είσαι τώρα φίλε και συμμαθητή, Τσάρλι; Όπου και να είσαι εύχομαι να συνεχίζεις να λύνεις «κόμπους», ακόμη και με τον τρόπο σου! 

… Γιατί, σήμερα, μάς ετοιμάζουν και μάς φορούν «κόμπους» στον λαιμό που το σουγιαδάκι σου δε θα μπορούσε να κόψει… Λέτε να χρησιμοποιούν τεχνητή νοημοσύνη για να βελτιώσουν τις «θηλιές»; Εγώ το πιστεύω, καθώς η νοημοσύνη τους είναι κατεστραμμένη – «Η υπερβολική φροντίδα στον εαυτό καταστρέφει τη νοημοσύνη» – Σαρτρ!