H εορτή των συναθλητών του Αγίου Δημητρίου στην Ξεχασμένη και στο Σχοινά

Τη Δευτέρα 27 Οκτωβρίου o Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου Ξεχασμένης για την εορτή των συναθλητών του Μεγαλομάρτυρος, Αγίων Νέστορος και Λούπου. Στο τέλος της Θείας Λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος χειροθέτησε Αναγνώστη τον κ. Απόστολο – Ραφαήλ Ματθαιόπουλο, ο οποίος διακονεί στο ιερό βήμα και στο αναλόγιο της ενορίας.

Παράλληλα, ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Δομενίκου κ. Αθηναγόρας, ως εκπρόσωπος του Μητροπολίτου κ. Παντελεήμονος λειτούργησε και κήρυξε τον θείο λόγο στον πανηγυρίζοντα Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου Σχοινά.

Ο Ποιμενάρχης μας κ. Παντελεήμων κηρύττοντας τον θείο λόγο ανέφερε χαρακτηριστικά: «Ὁ Θεός τοῦ Δημητρίου βοήθει μοι». Ἑόρτασε χθές ἡ Ἁγία μας Ἐκ­κλησία καί πανηγύρισε ἰδιαιτέρως ἡ ἐνορία σας τή μνήμη τοῦ μεγά­λου ἁγίου της, τή μνήμη τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ μυροβλύτου. Ἀλλά ὅπως, κατά τήν παλαιά παράδοση, ἡ τιμή τῆς μνή­μης τοῦ ἁγίου Δημητρίου ἀρχίζει πολλές ἡμέρες πρίν ἀπό τήν ἑορτή τοῦ ἁγίου, ἔτσι συνεχίζεται καί μετά ἀπό αὐτήν, καθώς σήμερα τι­μοῦμε ἕναν νεαρό μαθητή τοῦ ἁγίου Δημητρίου καί συναθλητή του, τιμοῦμε τόν ἅγιο μεγαλο­μάρ­τυρα Νέστορα.

Καί συνεχίζεται ἡ ἑορτή τοῦ ἁγίου Δημητρίου, γιατί ὁ ἅγιος Νέστορας βαδίζει στόν ἀγώνα του κατά τοῦ Λυαίου καί στό μαρτύριο χάριν τοῦ Χριστοῦ ἐμπλέκοντας, κατά κά­ποιο τρόπο, καί τόν διδάσκαλό του, τόν ἅγιο Δημήτριο, καθώς ζητᾶ τήν εὐχή του καί ἐπικαλεῖται τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, τόν ὁποῖο εἶχε γνωρίσει ἀπό τόν μεγαλομάρτυρα ἅγιο Δημήτριο.

«Ὁ Θεός τοῦ Δημητρίου βοήθει μοι», λέγει ὁ ἅγιος μεγαλομάρτυς Νέστωρ, πρίν νά ἐπιχειρήσει ἕναν δύσκολο ἀγώνα κατά τοῦ ὑπερ­φί­αλου καί προκλητικοῦ μονομάχου Λυαίου, τοῦ ἀγαπημένου τοῦ αὐτο­κράτορα, πού διαφήμιζε τή δύναμή του ὡς ἀπόδειξη τῆς δυνάμεως καί τῆς εὐνοίας τῶν ψεύτικων θεῶν πού πίστευε.

«Ὁ Θεός τοῦ Δημητρίου βοήθει μοι», λέγει ὁ ἅγιος μεγαλομάρτυς Νέστωρ, πρίν νά κατέλθει στό ση­μεῖο τῆς πάλης μέ τόν Λυαῖο, στό στάδιο τῆς Θεσσαλονίκης, ὁμολο­γώ­ντας συγχρόνως σέ ποιόν Θεό πιστεύει καί διαφοροποιούμενος ἀπό τούς θεούς τῶν εἰδώλων.

Ἐπικαλεῖται τόν Χριστό, στόν ὁποῖο πιστεύει καί ὁ Δημήτριος, ἀλλά δέν λέγει ἁπλῶς «Ὁ Θεός βοήθει μοι», γιατί προσδιορίζοντάς τον ὡς Θεό τοῦ Δημητρίου, ἐπικα­λεῖται καί τή δική του μεσιτεία καί τή δική του πρεσβεία γιά τήν ἐκ­πλήρωση τοῦ αἰτήματός του.

Ἡ ἐπιλογή τοῦ νεαροῦ χριστια­νοῦ, τοῦ ἁγίου Νέστορος, νά ἀντι­μετωπίσει τόν Λυαῖο, δέν εἶναι μία ἐπιπόλαιη ἀπόφαση τῆς νεότητός του, δέν εἶναι μία ἁπλῆ παρόρμηση πού τόν ὁδηγεῖ νά ἀντιπαρατεθεῖ πρός κάποιον, ὁ ὁποῖος προσέβαλε τήν πίστη του στόν Χριστό. Εἶναι ἀπολύτως συνειδητή ἀπόφαση τοῦ ἁγίου Νέστορος πού γνωρίζει ὅτι τό τέλος εἶναι ὁ θάνατος, ὄχι γιατί θά τόν νικήσει καί θά τόν σκοτώσει ὁ Λυαῖος, ἀλλά γιατί, ἀντίθετα σέ κάθε λογική, θά εἶναι τό τίμημα τῆς νίκης του κατά τοῦ Λυαίου. Ἀντί νά ἐπιβραβευθεῖ, ὅπως θά ἔπρεπε, γιά τή νίκη του ἐναντίον τοῦ ἀήττητου Λυαίου, θά ὁδηγηθεῖ στό μαρτύριο, γιατί ὁ Ρωμαῖος αὐτοκράτορας, ὁ Μαξιμιανός, δέν μπορεῖ νά ἀνεχθεῖ τή βοήθεια καί τή δύναμη τοῦ Χριστοῦ, δέν μπορεῖ νά ἀναγνωρίσει καί νά ἀποδεχθεῖ τήν καταισχύνη τοῦ Λυαίου καί τῶν εἰδώλων.

Ἡ ἐπίκληση τοῦ ἁγίου Νέστορος «Ὁ Θεός τοῦ Δημητρίου βοήθει μοι» δείχνει ὅτι ἔχει συνειδητο­ποιήσει ποῦ βαδίζει καί ἔχει ἐν­στερνισθεῖ ἀπολύτως τό βίωμα τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ἡ ὁποία προσεγγίζεται καί βιώνεται μέ ταπείνωση.

Δέν ἀποτολμᾶ ὁ ἅγιος Νέστωρ νά κατέβει στόν στίβο καί νά ἐπιλέξει τήν ὁμολογία καί τό μαρτύριο μό­νος του, βασιζόμενος στίς δικές σκέψεις καί δυνάμεις, ἀλλά μετά ἀπό τή σύμφωνη γνώμη καί τήν εὐχή τοῦ διδασκάλου του, τοῦ ἁγίου Δημητρίου. Ἀποδεικνύει μέ τόν τρόπο αὐτό ὅτι γνωρίζει πώς ὁ δρόμος πού ὁδηγεῖ στόν οὐρανό, ὁ δρόμος πού ὁδηγεῖ στόν Θεό, περνᾶ μέσα ἀπό τήν ταπείνωση, περνᾶ μέσα ἀπό τή μαθητεία.

Μαθητής τοῦ ἁγίου Δημητρίου ἦταν ὁ ἅγιος Νέστωρ καί μαθητής παρέ­μει­νε μέχρι τέλους, χωρίς αὐτό νά τόν ἐμποδίσει νά τιμᾶται ἀπό τήν Ἐκ­κλη­σία μας ὡς μάρτυρας καί ἅγιός της καί νά ἀπολαμβάνει τήν τιμή καί τή δόξα καί τοῦ Θεοῦ καί τῶν ἀνθρώπων.

Καί αὐτό διδάσκει καί σέ μᾶς, πού ἤλθαμε σήμερα γιά νά ἑορτάσουμε τή μνήμη του καί νά τόν τιμή­σουμε. Ὅ,τι καί ἐάν κάνουμε στή ζωή μας, ὅ,τι καί ἐάν προσπαθοῦμε νά ἐπιτύχουμε στήν πνευματική μας ζωή, ἄς τό κάνουμε μέ πνεῦμα μαθητείας. Ἄς μήν αὐτοσχεδιά­ζου­με, ἄς μήν ἀποφασίζουμε μόνοι μας, ἀκόμη καί ἐάν πρόκειται γιά μία προφανῶς εὐσεβῆ ἐπιλογή καί ἀπόφαση. Ἄς τό θέτουμε ὑπόψη τοῦ πνευματικοῦ μας, τοῦ ἱερέα, τοῦ Ἐπισκόπου. Ἄς ζητήσουμε τή γνώμη του, τήν προσευχή του, τήν εὐχή του, καί ἔτσι ἄς προχωρή­σουμε τήν προσπάθειά μας, ὅπως ἔκανε καί ὁ ἅγιος Νέστωρ.

Μέ αὐτό τόν τρόπο προφυλάσ­σου­με τόν ἑαυτό μας ἀπό κάποια τυχόν ἐσφαλμένη ἐπιλογή ἤ ἀπό­φαση. Δείχνουμε τήν ταπείνωσή μας καί λαμβάνουμε μέ βεβαιό­τη­τα περισσότερη χάρη ἀπό τόν Θεό, ὁ ὁποῖος «ἐπιβλέπει ἐπί τόν ταπει­νόν» καί «ταπεινοῖς δίδωσι χάριν», ὅπως ἔκανε καί μέ τόν ἅγιο μεγα­λομάρτυρα Νέστορα, ὁ ὁποῖος μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ νίκησε τόν ὑπε­ρήφανο Λυαῖο καί ὅσους τόν ὑπο­στήριζαν καί καυχῶντο γι᾽ αύτόν, καί κέρδισε τόν στέφανο τοῦ μαρ­τυρίου, γιά νά εὐφραίνεται πλέον στόν οὐρανό μαζί μέ τόν ἅγιο μεγα­λομάρτυρα καί μυροβλύτη Δη­μήτριο καί νά πρεσβεύουν γιά ὅλους μας καί ἰδιαιτέρως γιά τήν ἐνορία σας.