Του Θανάση Μελετίδη
Σάββατο απόγευμα ήταν και είπα, μετά από δυο χρόνια που είχα να κάνω «έξοδο», να πάω να φάω κάτι, μια και μου είχαν τελειώσει οι πατάτες, τα μακαρόνια και τα αυγά. Τι άλλο να έκανα; Βέβαια έφταιγα αποκλειστικά εγώ, καθώς δεν είχα προνοήσει να έχω σπίτι ούτε παξιμάδια με τα οποία την «έβγαζα» πολλές φορές τα τελευταία χρόνια, συνοδεία κρεμμυδιών…
Μετά από μικρή περιπλάνηση αντίκρισα ένα κατάστημα με αλλοδαπά γράμματα «Döner Klmg»: «Πο! πο! Τι πιάτα ήταν αυτά! Σουβλάκους και μπιφτέκους που νόμιζες πως μοσχοβολάνε κατευθείαν από τις πολύχρωμες διαφημιστικές εικόνες τους!
Τη στιγμή που από το απέναντι «φαγάδικο» ακουγόταν το τραγούδι του μεγάλου Ζαμπέτα ,»Ο Αράπης», ξέρετε … «ο ταμ, ταμ, ταμ …», αποφάσισα να πάω να αγοράσω και να φάω καμιά δεκαριά «τυλιχτά», καθώς έτσι θα μείωνα κατά 1% - περίπου, όπως υπολόγισα - τις θρεπτικές ελλείψεις του οργανισμού μου…
- Θέλω πέντε σουβλάκους και πέντε μπιφτέκους, είπα στον ψηλό, μελαψό υπάλληλο.
- Γκια σπίτι ή φάει εντό;
«Αμάν, ούτε ελληνικά δεν ξέρει! Άρα ούτε θα γνωρίζει τίποτα και για την ευλογιά των αιγοπροβάτων…» – ως γνωστό τα καταστήματα αυτά χρησιμοποιούν κρέας αιγοπροβάτων. Ξεροκατάπια και ρώτησα :
- Φίλε, έχει χαρτί – και τού ‘δειξα ένα παλιόχαρτο – να βεβαιώνει – και τού έκανα το σύμβολο της νίκης – πως το κρέας ντεν είναι από ζα που ασθένησαν – με την παλάμη έκανα πως κόβω τον λαιμό μου – από την ευλογιά των αιγοπροβάτων – λέγοντας «μπεεεε»;
- Ναι! Πολύ χαρτί! Ευλογκημένο κρέας έκω! Εσύ μακάκα είσαι;
- Ας το, μεγάλε. Άγκυρο το παραγγελία μου – μάλλον κατάλαβε τι είπα από τη χειρονομία αποδοκιμασίας που έκανα φεύγοντας…
- Εσύ πολύ μεγάλο ....., απάντησε.
Έστριψα γρήγορα στην πρώτη γωνιά που βρήκα, προσπερνώντας τον χαρακτηρισμό του χάρη στην ανωτερότητα … που με διακρίνει … Στο κάτω κάτω είχε τα δίκια του …
Άρχισα να ψάχνω για ελληνικό γυροπιτάδικο. Δεν άργησα να βρω:
-Καλησπέρα, θέλω πέντε πιτόγυρα με χοιρινό που δε νόσησε από την γρίπη των χοίρων και πέντε πιτόγυρα με κοτόπουλο που δε νόσησε από τη γρίπη των πτηνών. Με πατάτες βιολογικές, ντομάτες «ελευθέρας βοσκής» και ρωσική σαλάτα που τα αυγά της είναι παστεριωμένα. Έχετε;
Νόμισε πως τον δουλεύω! Άρχισε να κατευθύνει με τρόπο το μαχαίρι που κρατούσε, για να κόβει τον γύρο, προς τη μούρη μου:
- Και βέβαια έχω! Όμως κοστίζει το καθένα 50 ευρώ! Να βάλω;
«Νομίζει πως μπορεί να με δουλέψει», σκέφτηκα:
-Καλά! Θα πάρω μόνο μια πίτα με βιολογικές πατάτες, ντομάτες «ελευθέρας βοσκής» και ρωσική σαλάτα που τα αυγά τα οποία χρησιμοποιήθηκαν για την παρασκευή της ήταν παστεριωμένα. Πόσο κάνει; απάντησα τελείως αδιάφορα.
- Είσαι και πολύ ......, απάντησε.
«Μπα! Θα πάω για κάνα δυο πατσάδες» σκέφτηκα περπατώντας γρήγορα και ρίχνοντας ματιές πίσω μου … καλού κακού…
Μπήκα στο πρώτο πατσατζίδικο που βρήκα. Όλοι ήταν σκυμμένοι και ρουφούσαν σαν τις νεροφίδες από το πιάτο τους. Η ηχορύπανση με εκνεύρισε και, όπως ήμουν νηστικός και απογοητευμένος, άφησα στην άκρη ό,τι υπόλειμμα ευγένειας μου είχε απομείνει από εκείνο που μου είχε εφοδιάσει η οικογένειά μου και το κατηχητικό…
« Έναν πατσά από βοδινό που δεν έχει νοσήσει από σπογγώδη εγκεφαλοπάθεια, πολύ καυτερό και ένα μπουκαλάκι έξτρα παρθένο ελαιόλαδο», και στα γρήγορα, γιατί πεινάω πολύ», φώναξα και πήγα να καθίσω…
Η ηχορύπανση εξαφανίστηκε! Νεκρική σιγή! Κουτάλια και πιρούνια άρχισαν να με κοιτούν απειλητικά ή τέλος πάντων έτσι νόμιζα. Με την πείνα που είχα…
«Πειράζει που δε ρώτησα την αγελάδα, αν έχει … πώς την είπες»; είπε ο ιδιοκτήτης κοιτώντας με σαν τον εξωγήινο που προσγειώθηκε στη μέση της πλατείας…
«Σπογγώδη εγκεφαλοπάθεια, αγράμματε» …
- Ρε! Δεν πας να πνιγείς, παλιό..., ούρλιαξε κι αυτός …
Καπνός έγινα! Αν δεν πεινούσα τόσο πολύ, μπορεί και να πήγαινα να πνιγώ!
Άλλαξα, καλού κακού, περιοχή αναζήτησης και άρχισα να κοιτώ επιγραφές καταστημάτων, μπας και βρω κάτι να φάω. Μπήκα σ’ ένα εστιατόριο που διαφήμιζε τις ομελέτες του. Αποφάσισα να είμαι ευγενικός. Με διέταζε το στομάχι :
-Καλησπέρα! Μια τριπλή ομελέτα με αυγά απαλλαγμένα σαλμονέλας και όχι ελευθέρας βοσκής, γιατί, σύμφωνα με τους ειδικούς, εντοπίστηκαν σε τέτοια αυγά βαρέα μέταλλα, υπολείμματα φαρμάκων και φυτοφαρμάκων σε ιδιαίτερα υψηλές συγκεντρώσεις. «Μεταξύ αυτών ήταν και το εντομοαπωθητικό DEET. Στα περισσότερα από τα μισά αυγά που ελέγχθηκαν, τα χημικά βρίσκονταν σε συγκεντρώσεις που ξεπερνούσαν τα επιτρεπόμενα όρια βάσει των κανονισμών της Ευρωπαϊκής Ένωσης».
-Δυστυχώς, τα αυγά τελείωσαν. Μήπως θα θέλατε κάτι άλλο; απάντησε πολύ ευγενικά.
«Ετούτος είναι πολύ ξύπνιος», σκέφτηκα βγαίνοντας στους δρόμους…
Τα μαγαζιά είχαν αρχίσει να κλείνουν. Η πείνα με «θέριζε». Όλη μέρα είχα φάει μόνο ένα μικρό κρεμμύδι και ένα κομματάκι παξιμάδι που μου είχε βγάλει το σφράγισμα του δοντιού! Ίσως το έφαγα, από την πείνα μου, μαζί με τη βίδα του…
Αποφάσισα να πάω σπίτι και να κοιμηθώ νηστικός. Είπα, πρώτα, να πιω πολύ εμφιαλωμένο νερό για ευνόητους λόγους, αλλά τότε θυμήθηκα πως τα νερά αυτά, αν δε συντηρούνται σε θερμοκρασίες έως 18ο C και σε σκιερό μέρος, είναι γεμάτα μικροοργανισμούς. Μετά είπα να πιω λίγο από μια μπουκάλα ουίσκι που είχα για καιρό παρατημένη. Αλλά θυμήθηκα πως ένας φίλος μού είχε πει πως όταν είχε ντισκοτέκ γέμιζε, με τους κολλητούς του και κάθε απόγευμα, τις μπουκάλες του μαγαζιού με νοθευμένο αλκοόλ… «Να έτρωγα κάνα μήλο; Μπα! Και γεμάτο φυτοφάρμακα μπορεί να είναι, αλλά και θα μου άνοιγε περισσότερο την όρεξη»…
Δεν το σκέφτηκα περισσότερο. Έπιασα το τηλέφωνο:
«Ναι; Καλησπέρα, ή μάλλον καλημέρα! Μια παραγγελία ήθελα να κάνω. Θέλω 10 πίτσες. Οι δυο με μπόλικα λουκάνικα από τρελές αγελάδες, οι άλλες δυο με γριπωμένο κοτόπουλο και οι υπόλοιπες με κρέας που περιέχει σαλμονέλα, βαρέα μέταλλα και μπόλικο φυτοφάρμακο… Αααα! Και μια σαλάτα με είδη θερμοκηπίου! Έχετε;
«Φυσικά και έχουμε, κύριε! Η ποιότητα είναι η αρχή μας! Ευχαριστούμε για την παραγγελία! Τι προτιμάτε για δώρο; Ένα αναψυκτικό με γεύση που θυμίζει πορτοκάλι και περιέχει πορτοκαλιά λαδομπογιά ή μια μακαρονάδα από ραδιενεργά σιτηρά»;
«Ευτυχώς, στον κόσμο αυτόν, υπάρχουν και άνθρωποι με χιούμορ», σκεφτόμουν τρώγοντας τις πίτσες!
