Νωρίς που ήρθε ο Νοέμβριος εφέτος!
Έπιασε στον ύπνο την πολιτεία.
Ούτε μια σάλπιγγα. Ούτε ένας κήρυκας!
Κι` αυτός ο σημαιοστολισμός των στιγμών
σε τίποτα δεν ωφέλησε.
Κάτι ακόμα όμως αργούσε!
Βράδυ τετάρτης,
μια ευγνωμοσύνη των γηραιότερων επιπλέει.
Βοσκοί στην απέναντι οροσειρά
ανάβουν φωτιές, να διαβάσουν
την απεραντοσύνη.
Είναι οι ώρες της αποθέωσης!
Οι ώρες που γυρίζουν οι δείχτες της Σελήνης.
Ωρες, που οι άνθρωποι
Της Τρίτης
Της Τετάρτης
Της Παρασκευής
Ξαναγυρνούν στο σχολείο του σύμπαντος!!!
Ακούσθηκε
πως,
ένα βαπόρι «έδεσε» στις ενοράσεις
του κόσμου,
πως
τα όνειρα σχημάτισαν Κυβέρνηση,
πως
μια γαλανομάτα περιμένει αρραβωνιαστικούς
στην παραλία,
πως
αυτός που κυνηγούσε την τύχη δραπέτευσε
πως
αυτοί που ζούσαν στα δυτικά παράλια
του νου τους,
πετάξαν το ντέφι από το τραμ που ταξίδευε
η Μνήμη
φωνάζοντας.
Ιδού η εξόριστη φαντασία!
Ιδού το αλάτι που έλειψε!
Γιάννης Ναζλίδης





