Ένα διχασμό ως προσωπικότητες τον έχουμε πάντως. Ή εμείς έχουμε θέμα ή αυτοί. Κι όταν λέω αυτοί, εννοώ το πολιτικό σύστημα και δη τη συγκυβέρνηση… αλλά και κάποιους αρμόδιους των οίκων αξιολόγησης του τραπεζικού συστήματος και άλλων οικονομικών παραγόντων που μάλλον τους αρέσει πολύ η χώρα μας αλλά δεν χωνεύουν εμάς ως κατοίκους της χώρας αυτής της ευλογημένης. Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να βλέπουν θετικό το οικονομικό υπόβαθρο της Ελλάδας και να πιστεύουν ότι η χρονιά που περνάμε (και ήδη τη φάγαμε τη μισή) ο ρυθμός ανάπτυξης είναι θετικός. Κι αν ρωτήσεις πού το βλέπουν αυτό, θα σου μιλήσουν μόνο με αριθμούς και οικονομικές θεωρίες που καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματική, την καθημερινή, τη δική μας ζωή. Εκτός εάν οι περισσότεροι Έλληνες έχουν διπλή ζωή, μια καλή στο δρόμο της ανάπτυξης και μια κακή στο δρόμο της μιζέριας και της φτώχιας. Το 2014 έρχεται η ανάπτυξη ισχυρίζεται από τις αρχές του χρόνου και ο πρωθυπουργός. Θάθελα μια μέρα να δω αυτή τη χώρα με τα γυαλιά του μήπως βλέπει κάτι που εμείς ούτε που το ψιλιαζόμαστε.
Εγώ οικονομολόγος δεν είμαι, αλλά κάτι διαισθάνομαι και από το δικό μου νοικοκυριό αλλά και από φίλους, συγγενείς και γείτονες. Κάτι παρόμοιο τεκμηριώνουν και οι πανελλαδικές έρευνες των καταναλωτικών οργανώσεων που πρόσφατα αποφάνθηκαν ότι το 70% των ελλήνων δεν έχει τη δυνατότητα να κάνει διακοπές και θα τη βγάλει σε εξοχικά φίλων, που μάλλον έχουν μετανιώσει που πήραν σπίτι στη θάλασσα ή στο βουνό γιατί έχασαν την ησυχία τους και το όνειρό τους να το απολαύσουν ξεκούραστα. Και δυστυχώς ούτε να το απολαύσουν μπορούν με τους συγγενείς και τους φίλους που «περνάνε» να τους δούνε για 2-3 μέρες ο καθένας, αλλά ούτε να το χαρούν με τα χαράτσια που πληρώνουν.
Θέλω να πω ότι και στο χειρότερο λεξικό η ανάπτυξη ορίζεται ως κάτι καλό και θετικό για τη ζωή των πολιτών αλλά και για τα οικονομικά των εργαζομένων και κυρίως των μικρομεσαίων που κρατούν ακόμα τον κορμό της οικονομίας αυτής της χώρας. Αντίθετα οι περισσότεροι βλέπουμε τη ζωή μας και τα όνειρά μας για το μέλλον (!) να συρρικνώνονται και είμαστε όλοι με ένα «ωχ Παναγιά μου βάλε το χέρι σου να τη βγάλουμε και σήμερα» έστω και με ένα ελάχιστο ταμείο ή με λιγότερα βερεσέδια και δανεικά, ενίοτε.
Μάλλον ζούμε και συναναστρεφόμαστε σ’ αυτή τη χώρα δύο διαφορετικοί κόσμοι, οι πολίτες και οι πολιτικοί που κατά ένα περίεργο, στο εδώ και αιώνες συντηρούμενο σύστημα, μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε. Μόνο που οι δεύτεροι έχουν μια εντελώς διαφορετική ματιά, αντίληψη και προφανώς ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο ζωής (παρά το κοινό γεωγραφικό μας μήκος και πλάτος), με εμάς τους πολίτες.
Μια ματιά κοντόφθαλμη που δεν μπορεί να βγει και να κατέβει πέρα από τις καρέκλες και τα νυχθημερόν κλιματιζόμενα γραφεία τους. Ή τα βλέπουν από πολύ ψηλά, από τα παράθυρα των αεροπλάνων στις διαδρομές Βρυξέλες-Αθήνα, που μοιάζουν οι άνθρωποι μυρμήγκια… «Θα σας δείξουμε εμείς τι εστί ανάπτυξη».
Τί δεν καταλαβαίνεις, μυρμηγκάκι; Μέχρι και παραμύθι έγινες με τον τζίτζικα…
Σοφία Γκαγκούση
