Τον Παρισαίο ποιητή Γιάννη Ζαρογιάννη τον εγνώρισα όταν αυτός και η ευγενική σύζυγός του επισκέφθηκαν τη γέφυρα Καραχμέτ για να ιδούν από κοντά το φημισμένο ποτάμι της Βέροιας, τον Τριπόταμο.
«Την αγάπησα την πόλη σας» μου είπε και απαρίθμησε τις περιοχές και τα σημεία της Βέροιας που επισκέφθηκε στη σύντομη περιήγησή του.
Το ποτάμι μας, ο πεντακάθαρος και φορτωμένος με οργιώδη βλάστηση Τριπόταμος, κέρδισε το θαυμασμό του συμπαθητικού επισκέπτη. Θυμάμαι τις κολακευτικές εντυπώσεις του και το αυθόρμητο συμπέρασμά του: «Ασφαλώς θα έρχεται κόσμος για να επισκεφθεί το ποτάμι σας!».
Ποιός κόσμος και ποιό ποτάμι, συλλογίστηκα πικραμένος. Όμως δε θέλησα να τον διαψεύσω: «Πώς, πώς» είπα και άφησα το συνομιλητή του να με κοιτάει απορημένος.
Ήθελα πάντα να δημοσιεύσω τις σειρές αυτές. Με πρόλαβε ο ταχυδρόμος με μία κομψή και μεστή σε περιεχόμενο ποιητική συλλογή με τον τίτλο «Διαδρομές».
Την ξεφύλλισα και τη διάβασα με την ίδια ανυπομονησία που διαβάζει κανείς το γράμμα ενός αγαπημένου φίλου. Με κινούσε το ενδιαφέρον να δω την πορεία της ποιητικής ευαισθησίας του. Ήθελα επιπλέον να βεβαιωθώ για την ανταπόκρισή του στις προσδοκίες μου.
Ο Λαρισαίος ποιητής δε με διέψευσε. Το ένα ποίημα καλύτερο από το άλλο.
Θα σταθώ στο πρώτο ποίημα της συλλογής που έχει τον τίτλο: «Λαϊκισμός»:
«…γραφιάδες και πολιτικάντηδες αγκαλιασμένοι
ωρύονται για τα συμβάντα,
της λεωφόρου ακολουθώντας την οδό.
Οι φαρισαίοι!
Τα λόγια τους στο βήμα της Βουλής,
έντασης ανάλογης, στρογγυλοποιημένα,
τυλιγμένα με χρυσόχαρτο.
……………………………………………
Ένα παραμύθι διατρέχει διαρκώς
τη χώρα απ’ άκρη σ’ άκρη
Εισβάλλει στα σπίτια καθημερινά,
σκεπάζει γεγονότα και προβλήματα
με ζαχαρένια σκόνη.
Η πολιτεία σειέται,
μάγμα καυτό ξεχύνεται.
Το παραμύθι όμως πάει κι έρχεται
ανενόχλητο σ’ όλη τη χώρα».
Θα κλείσω το λιτό σημείωμά μου με μιαν αναφορά του ποιητή στον δικό μας άνθρωπο, τον αείμνηστο Χρήστο Τσολάκη, τον μεγάλο Δάσκαλο!
«… Γύριζες μεσ’ στο πλήθος κορφολογώντας
κοιτάσματα χρυσά της γλώσσας.
Από τον πλούτο που συσσώρευσες
τίποτε δεν κράτησες για σένα.
………………………………………....…
Ο λόγος σου γλυκύς σα μέλι,
στέρεος σαν κρηπίδωμα ναού αρχαίου.
Η φτερωτή του πνεύματός σου,
δρόμους και μονοπάτια χάραζε.
Δάσκαλε μαχητή, Δάσκαλε φωτεινέ!
Το δέντρο που έσπειρες, βλαστούς θα ξεπετάξει.
Η πάχνη των διανοημάτων σου παντοτινά
στα διψασμένα στόματα των νέων
δροσιά θ’ απλώνει».
Επίκαιρος
