Του Ιωάννη
Ιασ. Βελέντζα
Διπλ. Ηλεκτρολόγου
Μηχανικού
Αγαπημένοι μου φίλοι, καλή σας μέρα
Σήμερα θα ξεκινήσουμε τον μικρό μας περίπατο με χαρά, με αισιοδοξία. Επιτέλους αρχίζει να φαίνεται φως στο τούνελ και μάλιστα από εκεί που δεν το περιμέναμε!
Ο Πάπας, το τριήμερο που διανύουμε, επισκέπτεται την Κωνσταντινούπολη, όπου θα συναντηθεί και με τον Πατριάρχη μας. Και αφού το θέμα δεν είναι τα δόγματα (ή μήπως είναι;), τι απομένει να συζητήσουν εκτός από Aτην τρέχουσα πολιτικοοικονομική κατάσταση; Εφόσον λοιπόν το Βατικανό είναι πάμπλουτο, εφόσον ο Πάπας είναι υποστηρικτής των φτωχών, εφόσον εμείς είμαστε φτωχοί και χωρίς μέλλον, άρα η Καθολική Εκκλησία θα μας βοηθήσει, θα μας στηρίξει. Να λοιπόν γιατί πρέπει να αισθανόμαστε χαρούμενοι. Εγώ βέβαια είμαι διπλά χαρούμενος διότι όταν πληκτρολογώ, θα έχω πλέον και την ευλογία του Πάπα!
Επειδή όμως δεν θα συζητηθούν, προφανώς, τα δεινά της πατρίδας μας, συνεχίζω ακάθεκτος. Ένα θέμα που μας απασχόλησε τις προηγούμενες ημέρες, δημιουργώντας και “εντάσεις”, είναι οι σκουπιδοσακούλες των φοιτητών. Στο γραφείο του κ. αντιπρύτανη “προσγειωθήκανε” κουτάκια αναψυκτικών, μουστάρδα, κέτσαπ και ίσως… ένας ψόφιος αρουραίος! Εικόνα ομολογουμένως άσχημη. Και… αρχίσαμε. Οι αλήτες, οι αριστεροί, οι τεμπελχανάδες, οι τραχανάδες, οι μαλλιαροί, τα θρασίμια που δεν έχουν αγωγή από το σπίτι τους, οι βρωμιάρηδες, οι άπλυτοι, οι … πριτι μπρα με έκπτωση!
Φίλοι μου, να δεχθώ ότι οι “δράστες” είναι εκφραστές συγκεκριμένης φοιτητικής παράταξης. Να δεχθώ, επίσης, ότι ο χειρισμός ήταν βίαιος και να συμφωνήσω ότι οι μαλλιάδες και οι γενειοφόροι είναι “εξωπραγματικές” εικόνες στα ξένα πανεπιστήμια. Να συμφωνήσουμε, όμως, όταν ρίχνουμε το ανάθεμα στους φοιτητές, ότι τα πανεπιστήμια χρειάζονται κονδύλια, το απαραίτητο εκπαιδευτικό προσωπικό, εργαστήρια, καθαρές και ζεστές αίθουσες.
Δηλαδή θέλετε να πιστέψω ότι στο πανεπιστήμιο που ο Βαγγέλης Σαμαράς έμαθε την τέχνη της πίτσας, δεν δίδονται επαρκείς πόροι για τη λειτουργία του; Στα πανεπιστήμια του εξωτερικού, οι χώροι υγιεινής είναι απροσπέλαστοι από τη βρώμα και τη μπόχα; Δηλαδή εκεί οι φοιτητές είναι “καθαροί” και δεν απαιτείται φασίνα;
Αρκετά. Ως εδώ.
Επειδή η τροϊκανή κυβέρνηση αποφάσισε να κλείσει στρατόπεδα, δεν θα μετατρέψουμε τα πανεπιστήμιά μας σε κέντρα υποδοχής νεοσυλλέκτων. Ο φοιτητής δεν είναι στρατιώτης, ο καθηγητής δεν είναι ταξίαρχος και ο πρύτανης δεν είναι ο αρχηγός ΓΕΕΘΑ! Το ελληνικό πανεπιστήμιο ήταν και πρέπει να παραμείνει χώρος παραγωγής και διακίνησης ιδεών και γνώσης, χώρος αμφισβήτησης. Αλίμονο στις χώρες όπου η νέα γενιά δεν αμφισβητεί.
Δεν μας ενοχλεί δηλαδή το γεγονός ότι καθηγητές που συνταξιοδοτούνται δεν αναπληρώνονται, με αποτέλεσμα να μένουν κενές θέσεις και να μην διδάσκονται βασικά μαθήματα; Δεν μας ενοχλεί που οι έλληνες φοιτητές ψάχνουν στα σκουπίδια των σούπερ μάρκετ, προκειμένου να βρουν υλικά για να κατασκευάσουν τις μακέτες για τις εργασίες τους; Σε αυτό το σημείο καταντήσανε οι τροϊκανοί το ελληνικό πανεπιστήμιο και αντί οι πρυτάνεις να κλείσουν από μόνοι τους τα πανεπιστημιακά ιδρύματα και να πουν στην τροϊκανή αθλιότητα ως εδώ και μην παρέκει, ζητούν ιδιωτική αστυνόμευση!
Ακούσαμε και το απίστευτο ότι σοβαρή χώρα είναι εκείνη όπου πέφτει και καμιά σφαλιάρα. Χωρίς να αναλογιστούν που μπορεί να οδηγήσουν τέτοιες λογικές. Σοβαρό κράτος αυτό που έφερε ως παράδειγμα ο αντιπρύτανης, το οποίο έστειλε ανθρώπους στους φούρνους και τους έψησε!
Φίλοι μου,
δυστυχώς η αγαπημένη μας πατρίδα βιώνει μία βαθύτατη παρακμή. Πολιτισμική, οικονομική, πνευματική, πολιτική. Εκείνοι που μας αποκαλούν θρασίμια είναι εκείνοι που καταστρέψανε το παραγωγικό δυναμικό της χώρας μας, είναι εκείνοι που διαλύσανε την εκπαίδευση - παιδεία, είναι εκείνοι που δημιούργησαν (επίτηδες) ανεύθυνους και απαίδευτους πολίτες.
Τα ψέματα τελειώσανε και πρέπει να δώσουμε την μάχη της ύπαρξής μας. Πρέπει να προσπαθήσουμε για την επ – ανάσταση της συνείδησης. Επιβάλλεται να μετατρέψουμε την αγανάκτησή μας σε όραμα. Είμαστε υποχρεωμένοι να προχωρήσουμε μόνοι μας, επιστρατεύοντας όλες τις δυνάμεις μας. Σε αυτή τη μάχη δεν περισσεύει κανείς, ούτε τα “θρασίμια”.
Περιττοί είναι οι περισσότεροι απόφοιτοι των κολεγίων, “πετυχημένοι” επαγγελματίες πλέον (οικονομολόγοι, τεχνοκράτες, διευθυντές, πολιτικοί…) που “υπηρετούν” συμφέροντα και σαρώνουν καθημερινά τις ζωές και την αξιοπρέπεια όλο και περισσότερων συνανθρώπων μας. Στον αντίποδα, προφανώς των «θρασιμίων», όταν ήταν φοιτητές, βυθισμένοι όμως σήμερα στη διαφθορά και τη φθορά. Ας έχουμε πίστη στη νεολαία μας, που η κρίση της στέρησε όνειρα και βεβαιότητες για ένα ομαλό, δημιουργικό αύριο. Ας αναλογιστούμε διπλά, πριν ρίξουμε το ανάθεμα, όταν τους έχουμε στερήσει φροντίδα και ελπίδα.
