Πώς αισθάνεστε από την Κυριακή που ο αέρας της χώρας μας φυσάει από αριστερά; Προς το παρόν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο παρά να σαλιώνουμε το δάχτυλο και να το σηκώνουμε ψηλά για να πάρουμε λίγο από το κλίμα… Οι εξαγγελίες θα υλοποιηθούν άμεσα, διαβεβαίωσε η νέα κυβέρνηση και εμείς περιμένουμε τις πρώτες 100 ημέρες, ως είθισται, για να έχουμε τις πρώτες εκτιμήσεις και να απαντηθεί επιτέλους το προεκλογικό ερώτημα – που έμεινε μετέωρο – πού θα βρεθούν τα λεφτά; Διότι, εάν βρεθούν χωρίς να ξαναματώσει ο κόσμος, τότε ανοίγει ένα μεγάλο θέμα για τις επώδυνες επιλογές της τέως κυβέρνησης (συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ). Εάν πάλι δεν βρεθούν και ξαναματώσει ο κόσμος τότε ανοίγει ένα ακόμα μεγαλύτερο θέμα για την κυβέρνηση που ήρθε.
Και θα είναι η χαριστική βολή, καθότι αυτό θα χτυπήσει κατευθείαν στην καρδιά των Ελλήνων γκρεμίζοντας ότι τελευταίο έμεινε, την ελπίδα. Και ο ΣΥΡΙΖΑ με την ελπίδα να έρχεται, ήρθε στην εξουσία. Και με την ελπίδα ότι κάτι, ίσως αρχίσει να αλλάζει και στην Ευρώπη. Και επίσης διότι μίλησε για την κρίση των ανθρώπων και όχι των αριθμών. Γιατί ακούστηκε ένα «όχι».
Το κακό, είναι ότι η ιστορία αυτής της χώρας αλλά και όλου του πλανήτη, όπου υπάρχουν ανθρώπινα πολιτικά όντα, έχει αποδείξει ότι τα προεκλογικά «όχι», γίνονται πολύ εύκολα και γρήγορα «ναι», και μάλιστα με «πειστικά» επιχειρήματα. Οι κοινώς γνωστές πολιτικές κολωτούμπες δηλαδή, που συνήθως καταφέρνουν να πέφτουν στα μαλακά! Αυτό ωστόσο που πάντα φοβόμουν, είναι το ναρκωτικό της εξουσίας, το μικρόβιο που βυθίζεται αργά-αργά στους πολιτικούς οργανισμούς και δεν γιατρεύεται με τίποτα. Με συνέπεια, τα συμπτώματα να τα απορροφούν πάντα τα σώματα των ψηφοφόρων…
Σοφία Γκαγκούση
