Τέλειωσαν οι προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης, αύριο παίρνει και ψήφο εμπιστοσύνης και το μόνο που απομένει από την πολιτική ατζέντα που άνοιξε με την παραίτηση Σαμαρά είναι η εκλογή Προέδρου τη Δημοκρατίας. Αυτό δηλαδή που υπήρξε η αφορμή για τις πολιτικές εξελίξεις. Και λέμε αφορμή γιατί η αιτία ήταν βαθύτερη και την είχε νοιώσει στο πετσί του ο ελληνικός λαός τα τελευταία χρόνια.
Εδώ Πρόεδρος λοιπόν, εκεί Πρόεδρος, που είναι ο Πρόεδρος; Κάπου φαινόταν ότι είχαν καταλήξει δεξιοί και αριστεροί λίγο πριν και λίγο μετά τις εκλογές, αλλά με παρέμβαση του ξένου παράγοντα για άλλη μια φορά, το ενδεχόμενο αυτό απομακρύνθηκε. Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος πρέπει να παραμείνει στη θέση του επιτρόπου, είπε και έλεγε ο Γιουνκέρ. Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς Αβραμόπουλο; Πού να βρεθεί πρόσωπο που να είναι αποδεκτό και από την κυβέρνηση και από το μεγαλύτερο τμήμα της αντιπολίτευσης; Πάμε αναγκαστικά σε Πρόεδρο που δεν θα εκλεγεί με 180 ψήφους;
Όμως, γιατί κατ’ ανάγκη ο ζητούμενος Πρόεδρος να είναι πολιτικό πρόσωπο; Τόσους και τόσους μεγάλους επιστήμονες και άλλα σημαίνοντα πρόσωπα έχει αυτή η χώρα, γιατί σώνει και καλά να βρούμε πολιτικό για τη θέση αυτή; Μια θέση που, στο κάτω-κάτω της γραφής το πρόσωπο που θα την καλύψει κάθε άλλο παρά ουσιαστική πολιτική αρμοδιότητα θα ασκεί. Είναι αξίωμα-σύμβολο και θα ήταν προτιμότερο και για εσωτερικούς και για εξωτερικούς λόγους, να μην επανδρωνόταν από πολιτικό και δη με έντονη κομματική προέλευση, αλλά από πρόσωπο μακράν και υπεράνω κομμάτων. Και το πρόσωπο αυτό να ψηφισθεί όχι από 150, ούτε από 180, αλλά και από τους 300 βουλευτές.
Είναι μια καλή ευκαιρία για τη χώρα μας να αναδείξει και σ’ αυτή την περίπτωση το διαφορετικό. Μετά την ιστορική πράγματι αλλαγή που έγινε στον τόπο μας με την εκλογή για πρώτη φορά αριστερής κυβέρνησης, και την καταψήφιση των πολιτικών εκείνων που οδήγησαν το λαό σε οικονομική ασφυξία, είναι η άριστη συγκυρία να στείλει μήνυμα η χώρα μας και προς τα μέσα αλλά κυρίως προς τα έξω, ότι το σύμβολο του έθνους πρέπει να είναι αμόλυντο από κομματικές αδυναμίες και επιρροές, να μην έρχεται από το “αμαρτωλό” κομματικό παρελθόν και να είναι αποστασιοποιημένο από έντονες πολιτικές τακτικές και διαφορές. Με δυο λόγια να ...θυμίζει κάτι το καινούργιο!
Τ.Π.
