Του Ιωάννη Ιασ. Βελέντζα, Διπλ. Ηλεκτρολόγου Μηχανικού
Φίλοι μου, καλή σας μέρα,
οι δανειστές και πάσης φύσεως τοκογλύφοι, για τους οποίους μιλήσαμε την τελευταία φορά, μου θύμισαν τον «Έμπορο της Βενετίας». Την γνωστή κωμωδία που έγραψε ο Σαίξπηρ τον 16ο αιώνα.
Στο έργο αυτό, ο έμπορος Αντόνιο μπαίνει εγγυητής για το χρέος του φίλου του Μπασάνιο προς τον τοκογλύφο Σάιλοκ. Σε περίπτωση αδυναμίας εξόφλησης του δανείου στο συμφωνημένο διάστημα, ο Αντόνιο θα ξεπλήρωνε το χρέος του με μια λίβρα κρέας από το σώμα του (εάν ο τοκογλύφος έβλεπε τη δικιά μου κορμάρα, φανταστείτε τι θα ζητούσε!).
Ο Σάιλοκ οδήγησε την υπόθεση στο δικαστήριο, όταν ο Αντόνιο έχασε όλα τα καράβια του. Και παρότι την τελευταία στιγμή ο Αντόνιο ήταν σε θέση να ξεπληρώσει το ληξιπρόθεσμο χρέος, και μάλιστα με τα διπλά χρήματα, ο τοκογλύφος επέμεινε να λάβει “ανθρώπινο κρέας”. Μετά από σπουδαία δικαστική μάχη (και δικηγόρος ο Βελέντζας!), βρέθηκε η λύση.
Ο δανειστής ενημερώθηκε ότι μπορεί να πάρει το κρέας αλλά με προσοχή, αφού δεν θα έπρεπε να χύσει ούτε μια σταγόνα αίμα. Γιατί κάτι τέτοιο δεν ήταν στη συμφωνία. Επιπλέον θα έπρεπε να κόψει μια λίβρα ακριβώς. Ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο. Στην αντίθετη περίπτωση ο τοκογλύφος Σάιλοκ θα έχανε τη ζωή του, κατηγορούμενος για απόπειρα φόνου, και η περιουσία του θα δημευόταν, όπως και έγινε τελικά.
Ο Σαίξπηρ από τότε είχε καταλάβει τις τραγικές συνέπειες του μεταγενέστερου αναρχοκαπιταλισμού- νεοφιλελευθερισμού για τις ανθρώπινες κοινωνίες. Γι αυτό περιγράφει τόσο ζωντανά την αρρωστημένη “δίψα” για χρήμα, τη θεοποίηση του χρήματος (και μετά λέμε πως είμαστε και Χριστιανοί Ορθόδοξοι, τρομάρα μας!).
Η τοκογλυφία ταλαιπώρησε και ταλαιπωρεί ανθρώπους, επιχειρήσεις, λαούς, τον κόσμο ολάκερο. Οι μόνες λέξεις που ακούμε πλέον είναι: παντοδύναμες αγορές, “funds”, δανειακές υποχρεώσεις, πρόστιμα, τόκοι, διμερή συμβόλαια, μνημόνια, αποπληρωμή χρεών, θεσμοί, λιμοί, σεισμοί, καταποντισμοί!
“Δάνειο δεν ήθελες ; Τώρα θα δεις ! Θα σου ρουφήξω το μεδούλι!”.
“Θέλω τα λεφτά μου! Θέλω τα συμφωνημένα!”.
Να τα πάρεις άπληστε. Και κράτα κομπόδεμα για να αποπληρώσεις τον χώρο υγειονομικής ταφής, στον οποίο θα βρεθείς σε λίγα έτη!
Έτσι ακριβώς και με μας. Με την πατρίδα μας, δηλαδή.
Η τρόικα - θεσμοί - δανειστές απαιτούν μια λίβρα κρέας από τον καθένα μας και από πολλούς την έχουν πάρει ήδη. Δες δύσπιστε τις αυτοκτονίες, τη δυστυχία, τον ανθρώπινο πόνο, τις κραυγές απόγνωσης, την ισοπέδωση των πάντων.
Στο χρηματιστήριο αξιών, η ανθρώπινη ζωή έχει μηδενιστεί.
Οι ζωές των ανθρώπων, η ευημερία των λαών, η κρατική υπόσταση των εθνών είναι κάνω από τα κέρδη των αδίστακτων τοκογλύφων.
Πριν από λίγες ημέρες ακούσαμε ότι η τρόικα ζήτησε την μη καταβολή μισθών και συντάξεων από την ελληνική κυβέρνηση, προκειμένου να αποπληρωθούν τα τοκοχρεολύσια στους δανειστές. Εάν αυτό δεν είναι μία λίβρα κρέας, τότε τι είναι;
Και να φαντασθεί κανείς ότι όλα αυτά “λαμβάνουν χώρα” στο όραμα της «ευρωπαϊκής πορείας της χώρας». Είναι προφανές ότι κάποιοι “λησμονήσανε” ότι η βάση του ευρωπαϊκού μας πολιτισμού είναι η προστασία της ζωής, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, βεβαίως, βεβαίως!
Εάν οι Γερμανοί που είναι φίλοι μας και κατευθύνουν την Ευρώπη (που άραγε;) πιστεύουν ότι η αποπληρωμή των τόκων είναι σημαντικότερη από την επιβίωση της χώρας, τότε ασφαλώς και βρίσκονται εκτός ευρωπαϊκού πλαισίου. Εκτός ευρωπαϊκού πολιτισμού, διατηρώντας τη γοτθική βαρβαρότητα, τα ήθη και τα έθιμα του Μεσαίωνα.
Εμείς τώρα βρισκόμαστε στην ώρα του δικαστηρίου. Στην κρίσιμη αυτή ώρα που πρέπει να συζητήσουμε για το περιβόητο χρέος. Να δούμε επιτέλους πόσο νόμιμο είναι. Και αναλόγως να πράξουμε.
Η ώρα της αντιμετώπισης του πιστωτή Σάυλοκ έφθασε.
Τα χρέη και δάνεια των αναρχοκαπιταλιστών είναι εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Ή θα αποδεχτούμε μία Ευρώπη μεσαίωνα ή θα προσπαθήσουμε για μία Ευρώπη, κοινότητα δημοκρατικών και κοινωνικών αξιών. Για μία ένωση κοινωνική και δημοκρατική. Που ο πυρήνας της θα είναι ο άνθρωπος.
Επιτέλους πρέπει να σταματήσουμε να παίζουμε αυτό το έργο.
Μπορεί το σώμα και η σάρκα του ανθρώπου να είναι αναλώσιμα αγαθά, αλλά όχι το αίμα. Τουλάχιστον όχι ακόμη.
