Του Ιωάννη Ιασ. Βελέντζα Διπλ. Ηλεκτρολόγου Μηχανικού
Φίλοι μου, καλή σας μέρα,
λίγες μέρες μετά την εβδομάδα των Παθών, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τον προβληματισμό μου. Υποθέστε ότι παίζουμε με τους Ευρωπαίους το γνωστό τηλεπαιχνίδι “άκου τι είπαν”. Το θέμα είναι “ρωτήσαμε 100 ανθρώπους και ψάχνουμε τις δημοφιλέστερες απαντήσεις στην ερώτηση: ποια χώρα είναι ο μεγαλύτερος ληστής όλων των εποχών”. Φοβάμαι ότι η ομόφωνη απάντηση θα ήταν: “η Ελλάδα”!
Είναι γνωστό ότι μας θεωρούν κλέπτες, τεμπέληδες, κοπρίτες, αραχτούς…
Με λίγα λόγια επισημαίνω ότι η πατρίδα μας βρίσκεται επάνω στο Σταυρό, στη θέση του ληστή. Και πρέπει να επιλέξει ποιος ληστής είναι. Αυτός που σώθηκε και “έγινε σωματοφύλακας” του Χριστού μας, ώστε να ελπίζουμε ότι θα δούμε Παράδεισο, ή ο άλλος που χάθηκε;
Όπως γνωρίζουμε, ο αμετανόητος ληστής επέμεινε σε ότι είχε κάνει και γι αυτό ειρωνευόταν και χλεύαζε τον Ναζωραίο. Ο άλλος όμως ομολόγησε τις αμαρτίες του και κατηγόρησε τον εαυτό του.
Δεν “έριξε” τις ευθύνες σε άλλον, αλλά τις ανέλαβε. Δεν δικαιολόγησε τον εαυτό του, δεν θεώρησε ότι είναι αθώος, δεν υποστήριξε ότι παρασύρθηκε, δεν είπε ότι φταίει η άτιμη κοινωνία. Δεν κατηγόρησε το δικαστικό σύστημα, δεν είπε ψέματα για να ελαφρύνει τη θέση του.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο βρισκόμαστε σήμερα. Είτε θα αποδεχτούμε τα σφάλματά μας και θα σωθούμε είτε θα συνεχίσουμε την πτώση μας στο κενό.
Είναι καιρός να κοιταχτούμε με θάρρος στον καθρέπτη (όχι αυτόν της κακιάς μητριάς!) και να κάνουμε την αυτοκριτική μας. Να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες με αξιοπρέπεια και τόλμη. Να παραδεχτούμε επιτέλους ότι το ελληνικό όνειρο ήταν μία φούσκα που έσκασε θορυβωδώς. Να ομολογήσουμε ότι το πρόβλημα σε μεγάλο βαθμό είμαστε εμείς. Είναι ο τρόπος με τον οποίο ζούμε, ενεργούμε, σκεφτόμαστε και αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο. Θα αλλάξουμε νοοτροπία;
Θα καταλάβουμε επιτέλους ότι καταστραφήκαμε λόγω της αμετροέπειας, της αλαζονείας μας, της καταπάτησης κανόνων και αρχών; Ότι ξεπουλήσαμε την ψυχή μας, τους εαυτούς μας για να αγοράσουμε σπιταρόνες και αμαξάρες που ξεπερνούσαν τις δυνατότητές μας;
Οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι ήμασταν προ πολλού χρεοκοπημένοι, ηθικά και πολιτικά. Η οικονομική κρίση ήρθε ως φυσικό επακόλουθο της πολιτισμικής μας παρακμής. “Βαφτίσαμε” την κρίση οικονομική, ενώ ουσιαστικά είναι πολιτισμική. Μία βαθιά κρίση αρχών και αξιών, την οποία δεν βλέπαμε γιατί είχαμε θαμπωθεί από τον υλισμό και λατρέψαμε την ατομικότητα.
Εάν φέρναμε στη μνήμη μας την Ορθοδοξία και ακολουθούσαμε τις διδαχές της πίστης μας, ουδέποτε θα ερχόταν τόσο βαθιά οικονομική ύφεση. Θα είχαμε τακτοποιημένα τα του οίκου μας και στις δυσκολίες θα αντιδρούσαμε με πνεύμα δημιουργικό, με φαντασία.
Αδιαφορήσαμε για τα κοινά. Σκοπός της ζωής έγινε ο διορισμός στο δημόσιο. Η ψήφος είχε ανταλλακτικά οφέλη. Καταπατήσαμε κάθε βουνοπλαγιά και κάθε παραλία, κατασκευάσαμε καταλύματα (χυδαίας αισθητικής), ταβέρνες και καφετέριες. Και αράξαμε περιμένοντας τουρίστες, να τους πουλήσουμε τον ελληνικό ήλιο, τη θάλασσα, το σουβλάκι και το τζατζίκι!
Με λίγα λόγια, “κάνω ότι μου γουστάρει και δεν δίνω λογαριασμό σε κανένα”.
Φίλοι μου, τα πράγματα είναι δύσκολα.
Θα συνεχίσουμε να επιλέγουμε το εφήμερο και την απραξία;
Θα εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι χαρούμενη είναι μόνο η ζωή με πλήθος υλικών αγαθών;
Θα διατηρήσουμε τον νεοελληνικό «πολιτισμό» του σκυλάδικου, του φραπέ και της αρπαγής; Τον πολιτισμό της μούντζας, της επίδειξης, της ασυδοσίας, της ασέβειας και της ψευτομαγκιάς;
Η ώρα της κρίσης έχει σημάνει ήδη στα ρολόγια μας. Τώρα είναι η στιγμή να αναγνωρίσουμε ότι όσα ζήσαμε μας απομάκρυναν από τη ζωή. Μόνο έτσι θα ζωντανέψουμε τις πολιτισμικές αξίες που κρατάνε όρθιο τον άνθρωπο σε δύσκολες καταστάσεις. Μόνο έτσι θα ξαναθυμηθούμε ότι το μεγαλύτερο αγαθό στη ζωή είναι η αρετή που οδηγεί στην μετριοπάθεια και στην απόρριψη της πλεονεξίας.
Λοιπόν αγαπημένη μου πατρίδα ή θα επιλέξεις την κουρτίνα με το ζονγκ, δηλαδή την κουρτίνα με τον ψευτοληστή, ή θα διαλέξεις την κουρτίνα με τον αληθινό ληστή. Εκείνον που την τελευταία στιγμή “έκλεψε” στην κυριολεξία, τον Παράδεισο!
Χριστός Ανέστη, φίλοι μου!
