Οι εκπαιδευτικοί με τη μόρφωση που έχουν σήμερα, την πείρα, την παρατηρητικότητα και το ενδιαφέρον τους για τα παιδονομικά προβλήματα του σχολείου, είναι σε θέση να εντοπίσουν, αλλά και να προλάβουν φαινόμενα σχολικού εκφοβισμού και καταδυνάστευσης, τουλάχιστον μεταξύ των μαθητών του τμήματός τους. Και δεν πρέπει ποτέ να ξεχνούν ότι ψυχολογική και παιδαγωγική βοήθεια δε χρειάζονται μόνο τα θύματα αλλά και οι θύτες του bullying.
Ο εκπαιδευτικός πρέπει επίσης να δείξει ευαισθησία και παιδαγωγικό τακτ απέναντι και σε μια άλλη κατηγορία μαθητών που είναι επισφαλής και υποψήφια για εκφοβισμό: πρόκειται για παιδιά ιδιαιτέρως δειλά, συνεσταλμένα, φοβισμένα, χωρίς πρωτοβουλία και αυτοπεποίθηση. Αυτά τα παιδιά που φτάνουν στην αγκαλιά του σχολείου με διαμορφωμένη ήδη από το σπίτι μια τέτοια προσωπικότητα, θέλουν ιδιαίτερη προσοχή και μεταχείριση, γιατί είναι «θύματα» μιας πολύ αυστηρής και αυταρχικής μεταχείρισης από το οικογενειακό τους περιβάλλουν. Γιατί, κι αν ακόμα αυτά τα παιδιά έφεραν κάποιες κληρονομικές καταβολές προς αυτήν την κατεύθυνση, η οικογένεια όχι μόνο δε διέβλεψε ποτέ το πρόβλημά τους και δεν τα βοήθησε να απαλύνουν και να ελαχιστοποιήσουν αυτές τους τις προδιαθέσεις, αλλά, αντίθετα, με την υπερβολική της αυστηρότητα και αυταρχικότητα επέτεινε την κατάσταση. Είναι προφανές λοιπόν πως θα ήταν ολέθριο για την κατοπινή τους ζωή αν πέσουν σ’ ένα αυστηρό, καταπιεστικό και αυταρχικό σχολικό περιβάλλον ή αν πέσουν θύματα οποιουδήποτε bullying.
Για να μην πέσουν λοιπόν αυτά τα παιδιά « από το λύκο στην αρκούδα», ο εκπαιδευτικός οφείλει να λάβει τα κατάλληλα μέτρα, να επιφυλάξει σ’ αυτά μια ιδιαίτερη συμπεριφορά: να δείξει ιδιαίτερη στοργή και συμπάθεια, συνεχώς να τα ενθαρρύνει, να τα εγκαρδιώνει, να τα επαιτεί σε κάθε τους επιτυχία μικρή ή μεγάλη, να τους δίνει πρωτοβουλίες, ακόμα και αρχηγικά καθήκοντα σε ομάδα, γενικά να χρησιμοποιήσει μέτρα που θα διασκεδάσουν τους φόβους τους, την ατολμία τους και θα τους τονώσουν την αυτοπεποίθησή τους. Και να έχει τα μάτια άγρυπνα μήπως πέσουν θύματα διακρίσεων, ειρωνείας, ανοίκειων πραγμάτων και τελικά εκφοβισμού κάποιων επίδοξων «ηρώων» της τάξης τους, του σχολείου τους ή της γειτονιάς τους. κι ακόμα να έρχεται σε τακτική επαφή με τους γονείς αυτών των παιδιών και να τους καθοδηγεί και να τους συνιστά ότι οφείλουν να φέρονται στα παιδιά τους με τρόπο αποδεκτό.
Υπάρχουν δυστυχώς και γονείς που χρησιμοποιούν βία και σωματικές ποινές στα παιδιά τους. Ο εκπαιδευτικός κι αυτό ακόμα οφείλει να ερευνά και να πληροφορεί αυτούς τους γονείς ότι η βία αναπαράγει τη βία και ότι αυτά τα δειλά και συνεσταλμένα παιδιά του σήμερα μπορεί να γίνουν εξαιτίας αυτής της μεταχείρισης οι αυριανοί βιαστές και δολοφόνοι του αύριο.
Συνεχίζεται
