Τον θυμήθηκα σήμερα που άναψα ένα κεράκι στην τελευταία του κατοικία, όπου αναπαύεται μέχρι την τελική κρίση των ανθρώπων. Εξαιρετικός άνθρωπος ο δάσκαλος μου Σταύρος Γουργουλιάτος. Με τα κορίτσια του, την Σμαρώ, την Μάτα, την Μαρία μεγαλώσαμε μαζί στην γειτονιά της Ζαφειράκη. Πάντα μου έκανε χαρά το πάτημα των σταφυλιών στους μεγάλους κάδους του ισογείου της αρχοντικής κατοικίας τους κάθε Σεπτέμβριο, απέναντι από την κληματαριά της "Ομόνοιας" και του παλιού ομώνυμου κινηματογράφου, στην σκονισμένη σκηνή του οποίου και τα ξύλινα καθίσματα του
οποίου παίζαμε πιτσιρικάδες κρυφτό. Σκεπάστηκαν οι αναμνήσεις από τους τοίχους μπετόν, μα κάπου-κάπου ζωντανεύουν στη μνήμη μου. Καλή ώρα σαν την σημερινή. Θυμάμαι που μας πήγαινε Πέμπτη-Έκτη τάξη ο Σταύρος στον γυναικωνίτη του Αγιαμηνά και ψάλλαμε χορωδιακά το "Χερουβικό" το "σε υμνούμεν" και τους άλλους ύμνους της Θείας Λειτουργίας. Και τα θρησκευτικά που μας δίδασκε με την ιδιαίτερη αγάπη που είχε στην Ορθοδοξία και την Ρωμιοσύνη.Πάντα χαμογελαστός και πρόθυμος ο δάσκαλος. Ειδικά τα καλοκαίρια στις κατασκηνώσεις της Αγίας Τριάδας, που φρόντιζε το συσσίτιο των μαθητών. Ο Κύριος τον κάλεσε σύντομα κοντά του, το 1990. Μόλις στα εξήντα του.Για να αναπαυθεί στα δεξιά Του, γευόμενος τα καλά των πράξεων του και των τόσων φτωχών οικογενειών που βοήθησε χωρίς να το ξέρει κανένας.
Αιωνία σου η μνήμη δάσκαλε των παιδικών μου χρόνων αγαπημένε.
Θόδωρος Ελευθεριάδης
