Βελανιδιές, οξιές, πεύκα ψηλότερα. Κάθε λογής θάμνος και φτέρες, διάφορα αναρριχητικά ερωτοτροπούν με γέρικους κορμούς.
Ξαφνικά ψιχαλίζει αθόρυβα. Γραμμές και χρώματα, τα ξαφνιασμένα πουλιά η μυρωδιά της βρεγμένης γης μεθυστική.!
Κάτω από ένα συννεφιασμένο ουρανό φύγαμε από τη Βέροια για τον Άγιο Νικόλαο Νάουσας.
Αφήσαμε τον δρόμο που οδηγεί στον Κοπανό και στρίψαμε αριστερά για Νάουσα.
Στους πρόποδες του ανατολικού Βέρμιου σε μια φυσική αγκαλιά ξεπροβάλλει μπρος στα μάτια μας η πόλη της Νάουσας που είναι κτισμένη σε υψόμετρο 330 μ.
Από το 1955 χαρακτηρίζεται και ‘ηρωική πόλη’ (πλάι στο Μεσολόγγι, το Σούλι και το Αρκάδι) για τους αγώνες και τις θυσίες κατά την περίοδο των απελευθερωτικών αγώνων του 1822, από τον τουρκικό ζυγό.
Οι βόρειες και ανατολικές πλαγιές του Βέρμιου είναι καλυμμένες από δάση με κωνοφόρα και οξιές ενώ οι δυτικές πλαγιές του είναι σχεδόν γυμνές.
Φθάσαμε στον Άγιο Νικόλαο Νάουσας 8 παρά και η κίνηση ακόμη περιορισμένη.
Το ψιλόβροχο που μας ακολουθούσε από την πόλη έγινε δυνατή και καταρρακτώδη βροχή. Μπήκαμε βιαστικά για ένα δυναμωτικό καφέ και ένα ζεστό τσάι στο ξενοδοχείο Βέρμιο στον Άγιο Νικόλαο.
Προς απογοήτευση μας το εστιατόριο και η καφετέρια παραμένουν κλειστά. Το τελευταίο διάστημα (μετά τις τελευταίες δραματικές εξελίξεις της επιχείρησης για βιώσιμη πορεία μείωσε και απέλυσε προσωπικό).
Μόλις κόπασε λίγο ή νεροποντή πήραμε απόφαση να ορειβατήσουμε…
Μόνο εμείς μέσα στην υγρασία του πρωινού και τη βρεγμένη γη.
Τώρα ορειβατούμε δίπλα από τις πηγές του ποταμού Αράπιτσα.
Η πορεία ξεκινά δεξιά από το ξενοδοχείο ‘Βέρμιον’.
Περνώντας από την περίφραξη των πηγών μπαίνουμε σε κανονικό μονοπάτι σηματοδοτημένο με κόκκινα σημάδια.
Τώρα διαδρομή ονειρεμένη ανάμεσα σε πυκνά δάση, δρυς, οξιές, πεύκα και έλατα.
Είναι πρωί βρέχει αλλά εμείς απτόητοι συνεχίζουμε.
Τώρα αφήνεσαι στην καθαρότητα του τοπίου, η αύρα του ορεινού καθαρού αέρα εισβάλλει στα πνευμόνια μας.
Το απέραντο πράσινο του δάσους μας ταξιδεύει, το θρόισμα του δροσερού αέρα σε κάνει να νοιώθεις μέρος και εσύ αυτής της ανεπανάληπτης φύσης.
Βρεθήκαμε σε πυκνό δάσος οξιάς μας μεταφέρει μυρωδιές και ήχους γνώριμους, το μονοπάτι φιδοσέρνεται τώρα ανηφορικό, δύσβατο, απτόητοι συνεχίζουμε.
Βγήκαμε σε ξέφωτο, συναντάμε δασικό δρόμο, πήραμε πορεία αριστερά, γυμνό τοπίο και σύννεφα κυνηγημένα που μας ακολουθούν.
Οδοιπορούμε, απολαμβάνουμε την ερημιά τις χορογραφίες της βροχής.
Τα λεπτά της ώρας περνούν μαζί με την ομορφιά του άγριου τοπίου κάνουν την πορεία μας ονειρική , ησυχία…. μόνο εμείς και οι στάλες της βροχής που μας κρατάνε συντροφιά.
Οδοιπορούμε για 2 ώρες και συνεχίζουμε προς την κορυφή. Η μέρα συννεφιασμένη και βροχερή.
Τριγύρω κορυφές γεμάτες αίγλη, κρύβουν μονοπάτια που κυλάνε μαζί με ρυάκια, που γίνονται παραπόταμοι και ορμητικά νερά.
Αγριοτριανταφυλλιές, κυκλάμινα, κρίνα αγριολούλουδα, ένα πολύχρωμο χαλί που αλλάζει με τις εποχές.
Πυκνά δάση από δρυς, καστανιές, οξιές, μαύρη πεύκη, να ξετυλίγονται μπροστά μας.
Φθάσαμε στο καταφύγιο μετά από 3ωρη επίπονη πεζοπορία. Συνεχίζουμε για την κορυφή Μουντάκι (1.708μ.) υψόμετρο.
Η επιστροφή μας σημαδεύτηκε από τη βροχή που κατά διαστήματα ήταν δυνατή και βροντερή με θορύβους και λάμψεις με λασπερά και γλιστερά μονοπάτια μέσα από πυκνό δάσος οξιάς και ατέλειωτες ομίχλες.
Τώρα άγρια μουσική παγωμένου αέρα ανακατεμένη με βροχή μας μαστιγώνει το πρόσωπο.
Χαθήκαμε στον τόπο και τον χρόνο, την υγρασία της βρεγμένης βουνοπλαγιάς, τον αέρα, το γυμνό τοπίο, η ερημιά δεν μας αφήνουν περιθώρια.
Συνεχίζουμε την κατάβαση…
Αφήσαμε πίσω τη σημερινή άγρια ομορφιά του βουνού και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.
Σήμερα το βουνό ήταν τρομερά απαιτητικό, πολύωρο (8 ώρες) και δύσκολο, όμως όλοι εμείς μια συντροφιά τα καταφέραμε θαυμάσια.
Σταθήκαμε τυχεροί και σήμερα.
Παρόλη την ταλαιπωρία και την κούραση για άλλη μια φορά μάθαμε να σεβόμαστε και να αγαπάμε τη φύση -σήμερα- με το άγριο πρόσωπο.
Συγχαρητήρια σε όλη την ομάδα!
Τσιαμούρας Νικόλαος
