Μια από τα ίδια αποδεικνύεται και αυτή η κυβέρνηση με πολύ μικρές διαφορές από την προηγούμενη. Και οι δύο ξεκίνησαν ως φανατικές αντιμνημονιακές αλλά γρήγορα κατάλαβαν το… λάθος τους. Απλά ο Σαμαράς δεν άφησε τα πράγματα να φθάσουν ένα βήμα πριν την χρεοκοπία. Δήλωσε στη Μέρκελ «ουδείς αναμάρτητος» και όλα άρχισαν να πηγαίνουν κατά τις βουλές των δανειστών.
Ο Τσίπρας το τράβηξε μέχρι εκεί που δεν τον έπαιρνε πλέον και τώρα δίνει «γη και ύδωρ» στους δανειστές. Φαίνεται ότι το πάθος για κατάληψη της εξουσίας είναι τόσο ισχυρό που σε κάνει να λες και να υπόσχεσαι πράγματα που ξέρεις ότι δεν θα μπορέσεις να τα τηρήσεις.
