Το γεγονός που περιγράφω πραγματικό. Αρχές της δεκαετίας του 70 και ο νέος επιστήμονας, απόφοιτος της τότε οικονομικής σχολής, επιλέγει να προσληφθεί στα «Κλωστήρια Νάουσας» από την Τράπεζα, αφού ο μισθός που θα λάβει είναι υπερδιπλάσιος! Στη Νάουσα εκείνης της εποχής συντελείται ένα οικονομικό θαύμα. Πάνω από 5.000 εργαζόμενοι στην κλωστοϋφαντουργία, ενώ χιλιάδες είναι οι εποχιακές θέσεις στις κονσερβοποιίες , με «βασίλισσα» τη «Βέρμιον-Νάουσα»,στα διαλογητήρια, στα κιβωτοποιία, οι οποίες εξασφαλίζουν το χαρτζιλίκι στους μαθητές της εποχής την καλοκαιρινή περίοδο, μαζί με τα μεροκάματα στα κτήματα της περιοχής. Η επιλογή να βρεις δουλειά στου «Λαναρά» με διπλάσιο μισθό, από το να διοριστείς στο δημόσιο με μισθούς πείνας, θεωρείται απόλυτα φυσιολογική.
Με την έλευση της δεκαετίας του 80 η ισορροπία της οικονομικής ανάκαμψης της περασμένης περιόδου, από τον εμφύλιο και μετά, ανατρέπεται άρδην. Η πρόσληψη στο δημόσιο με κυριότερο... «προσόν» τον κομματισμό και την αναξιοκρατία, γίνεται η πρώτη επιλογή του νεοέλληνα. Οι μισθοί διπλασιάζονται κάπου στις αρχές του 82, τα υπερπρονόμια στις συνδικαλιστικές ηγεσίες του χώρου και τα προνόμια στους απλούς εργαζομένους, γίνονται καθεστώς. Η κατάληξη είναι γνωστή με τα προηγούμενα μνημόνια και το έσχατο μνημόνιο της «αριστεράς», η οποία υποσχέθηκε στη Θεσσαλονίκη και νέα υπερδιόγκωση του δημόσιου τομέα, αντί να επιλέξει το αντίθετο. Εξοντωτικά χαράτσια και αντικίνητρα στους ελεύθερους επαγγελματίες, στους εξαγωγείς, τους εμπόρους, απίστευτα σκαρφίσματα για την εξόντωση των αγροτών, αρκεί να βρεθούν στην ώρα τους οι μισθοί της «ιερής αγελάδας».
Η μόνη λύση για την, χρεοκοπημένη, εθνική οικονομία είναι η διακομματική υπερψήφιση αντικινήτρων στο κοινοβούλιο για την πρόσληψη στο δημόσιο τομέα. «Πενία τέχνας κατεργάζεται» αναφέρει η ρήση των αρχαίων μας προγόνων. Ας το επιχειρήσουμε, έστω και την ύστατη ώρα.
Θόδωρος Ελευθεριάδης
