Το ρεπορτάζ για τις αιτήσεις της επισιτιστικής βοήθειας που κατατίθενται στην Περιφερειακή Ενότητα και τους δήμους της Ημαθίας, πραγματικά συγκλονιστικό. Τα πρόσωπα καθημερινά, οικεία, γνώριμα. Είναι οι γείτονες της διπλανής μας πόρτας και όχι οι γνωστοί επιτήδειοι που λυμαίνονται τον χώρο των κοινωνικών επιδομάτων. Νεαρά παιδιά, γυναίκες με μωρά, φοιτητές, ζευγάρια, γέροντες και γερόντισσες.
Η κοινωνική εξαθλίωση δεν είναι πλέον προ των θυρών της ελληνικής, της ημαθιώτικης οικογένειας, έχει περάσει στο εσωτερικό των νοικοκυριών μας. Εκατοντάδες οι συμπολίτες μας που στήνονται στη σειρά καθημερινά (η ζήτηση είναι τόσο μεγάλη που η κατάθεση αιτήσεων πήρε παράταση μέχρι τις 26 Αυγούστου!) για να εξασφαλίσουν τροφή, ρούχα και παπούτσια. Την ίδια στιγμή που το κεντρικό πολιτικό σύστημα αδυνατεί, πλην ίσως ελαχίστων εξαιρέσεων, να αντιληφθεί τι συμβαίνει στους Έλληνες.
«Η κατάσταση μου θυμίζει πέντε έξι γραβατωμένους κυρίους που κάθονται πάνω από έναν ξαπλωμένο ρακένδυτο κουρελή, επιζητώντας να του αφαιρέσουν και το τελευταίο κομμάτι αξιοπρέπειας που του έμεινε» μου είπε ένας καλός μου φίλος. Έχει απόλυτο δίκαιο. Απωλέσαμε κάθε ίχνος αξιοπρέπειας εδώ και πολλά χρόνια. Παρά τις διάφορες «κολυμβήθρες του Σιλωάμ», όπως ήταν το «λεφτά υπάρχουν», τα «Ζάππεια» και οι «Θεσσαλονίκες»!
Θόδωρος Ελευθεριάδης
