Προς τη Δ/νση
της εφημερίδος “ΛΑΟΣ” Βέροιας,
Ευχαριστώ θερμά για την έκφραση της λύπης σας και τη συμπαράστασή σας για την απώλεια της συζύγου μου κ. Τασούλας. Ευχαριστώ και εκείνους που στάθηκαν για λίγες στιγμές σιωπηλοί στη μνήμη της, και όλους, που με κάθε τρόπο συμμετείχαν στον πόνο μας.
Μετά την ταφή, ήρθα στο σπίτι και άνοιξα τη Γραφή στο “Άσμα Ασμάτων”. Το διάβασα εξ αρχής. Στάθηκα σε δυο κομμάτια που παραθέτω. Τα αφιερώνω στη μνήμη της, σε αναγνώριση ότι ήταν το στήριγμά μου, το δικό μου κάστρο και μου λείπει.
Το πρώτο κείμενο
“Ἀδελφή ἡμῶν μικρὰ καὶ μαστούς οὐκ ἔχει.
Τὶ ποιήσωμεν τῇ ἀδελφῇ ἡμῶν, ἐν ἡμέρᾳ ᾗ ἐάν λαληθῇ ἐπ΄ αὐτήν;
Εἰ τεῖχὸς ἐστιν οἰκοδομήσωμεν ἐπ’ αὐτήν ἐπάλξεις ἀργυρᾶς.
Καὶ εἰ θύρα ἐστὶ, διαγράψωμεν ἐπ’ αὐτήν σανίδα κεδρίνην.
Εγὼ τεῖχος, καὶ μαστοὶ μου ὡς πύργοι,
ἐγὼ ἢμην ἐν ὀφθαλμοῖς αὐτῶν ὡς εὑρίσκουσα εἰρήνην” (Άσμα Η΄, 8 - 10).
Μετάφραση
Τ΄ αδέλφια μου με έβλεπαν όταν ήμουνα μικρή,
χωρίς να έχω ακόμη στήθος
και σκέφτονταν πώς θα είμαι όταν φτάσω σε ηλικία γάμου
και θα συζητιέμαι σαν υποψήφια νύφη.
Αποφάσισαν, λοιπόν, αν έμοιαζα με τείχος
να χτίσουν επάνω μου ασημένιες επάλξεις
και, αν έμοιαζα με πόρτα,
να με ασφαλίσουν με κέδρινες σανίδες.
Όμως, εγώ είμαι κάστρο,
οι μαστοί μου πύργοι
και οι αδελφοί μου χαρούμενοι
που με βλέπουν χαριτωμένη.
Το δεύτερο κείμενο
“Ὁ καθήμενος ἐν κήποις, ἑταῖροι προσέχοντες τῇ φωνῇ σου. Ἀκούτισόν με.
Φύγε, ἀδελφιδέ μου, καὶ ὁμοιώθητι τῇ δορκάδι ἢ τῷ νεβρῷ τῶν ἐλάφων ἐπὶ ὄρη τῶν ἀρωμάτων” (Άσμα Η΄, 13 - 14).
Μετάφραση
- Συ, αγαπημένη, που μένεις στους κήπους, οι φίλοι προσμένουν ν΄ ακούσουν τη φωνή σου. Μίλησέ μου, πες μου κάτι, σε ακούω.
- Φύγε, τρέξε, αγαπημένε μου, σαν το ζαρκάδι, σαν το μικρό ελάφι πάνω, ψηλά στων βουνών τα μυρωμένα λιβάδια.
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
Σημ. Το ποίημα “Άσμα Ασμάτων” είναι ποίημα αγάπης, αλληγορικό. Κάποια μέρα μπορεί να μας δοθεί ευκαιρία να πούμε δυο λόγια γι’ αυτό. Είναι δύσκολο στην ερμηνεία του, όπως κάθε ποίημα. Επιχείρησα ελεύθερα έναν συγκερασμό των ερμηνειών που κατά καιρούς δόθηκαν.
