H ματιά μου σαν αέρινη δρασκελιά πέρασε πάνω από την κοίτη του ρυακιού, μέσα από το δάσος και πέταξε απέναντι μακριά στην κορυφή του βουνού.
Το βουνό ασκεί επάνω μας μια μυστική έλξη, ψιθυριστά μάς γνέφει να διαβούμε τη ράχη του και να ανεβούμε στην κορφή του.
Φύγαμε από τη Βέροια στις 7 η ώρα. Διαδρομή Βέροια –Σκύδρα –Αριδαία – Φούστανη – Αετοχώρι.
Βρισκόμαστε στην Αλμωπία. Κατοικήθηκε την εποχή του χαλκού από τους Άλμωπες, στα μέσα του 6ου π.Χ. αιώνα.
Μπροστά μας ξεπροβάλλει η οροσειρά του όρους Βόρα .
Είναι ένα όμορφο βουνό με υψόμετρο 2.524 μέτρα, έντονα δασωμένο με απότομες πλαγιές και άφθονες χαράδρες όπου κυλούν τα βιαστικά και γάργαρα νερά τους πολλά μικρά ρέματα.
Στις κατάφυτες πλαγιές του κυριαρχούν εκτεταμένα δάση από έλατα, πεύκα, οξιές και βελανιδιές. Εδώ ζουν σε μικρούς αριθμούς ελάφια , ζαρκάδια, αγριογούρουνα, λύκοι, αλεπούδες και η καφέ αρκούδα
Η διαδρομή αρχίζει αμέσως μετά από την πλατεία του χωριού.
Το Αετοχώρι (παλιά Τούσιανη ) - ένα ξεχασμένο χωριό - χαμένο στη μελαγχολία του Χειμώνα. Η εγκατάλειψη σε όλο της το μεγαλείο. Το 1945 είχε 1100 κατοίκους σήμερα 62.
Αυτοί που απέμειναν ασχολούνται με την κτηνοτροφία και την καλλιέργεια πατάτας. Θαυμάζουμε την εκκλησιά του Αγίου Δημητρίου, χτίσθηκε το 1842.
Πετρόκτιστη, με ψηλό τετραώροφο καμπαναριό και τρίκλιτη βασιλική.
Αφήσαμε πίσω μας το χωριό και αμέσως μπήκαμε σε μονοπάτι χαμένο σε βατσινιές και αγριοτριανταφυλλιές.
Μετά από διαδρομή 30 λεπτών και μέσα από ένα δάσος βελανιδιάς φθάσαμε στην καρδιά του δάσους .
Φύση παραμυθένια γύρω μας . Δρυς , οξιές και πεύκα σε ένα αιώνιο αγκάλιασμα στα χρώματα του Χειμώνα , μας αποπνέουν μια μελαγχολία .
Με τον σάκο στον ώμο και τα απαραίτητα , η πορεία στο δάσος αρχίζει. Βρισκόμαστε στον δασικό δρόμο , προσπερνάμε ένα πυκνό δάσος με πεύκα και τώρα τριγύρω μας ατέλειωτο δάσος οξιάς .
Το δάσος μας ταξιδεύει δίνοντας μια νότα ευαισθησίας στον ρομαντισμό μας .
Οι εικόνες που παρελαύνουν μπρος τα μάτια μας προκαλούν μια ανεξάντλητη ευθυμία.
Το θέαμα συμπληρώνεται με το θρόισμα των πεσμένων φύλλων και το παγωμένο αεράκι, νοιώθεις και εσύ μέρος της φύσης.
Πολλές ανάσες καθαρού αέρα.
Μέσα από τα δένδρα μπροστά μας και δεξιά πολύ ψηλότερα ξεπροβάλλει η κορυφή του Καλόγερου . Η κορυφή Καλόγερος βρίσκεται στο ορεινό σύμπλεγμα Πινόβου – Τζένας. Ονομάσθηκε έτσι από κάποιον καλόγερο που ασκήτεψε στην περιοχή.
Παίρνουμε πορεία αριστερά μέσα από ένα δάσος οξιάς , παντού πεσμένα φύλλα και το ρέμα που κυλά τα παγωμένα νερά του.
Μετά από 3 ώρες πορεία γεμάτη αντιθέσεις, με συνεχή ανάβαση με υψομετρική διαφορά 1100 μέτρων βρισκόμαστε σε ένα πλατό γυμνό από βλάστηση, λίγο πριν την τελική ανάβαση στην κορυφή.
Τοπίο κατάσπαρτο από βράχους , είναι η ΄κοιλάδα των βράχων΄.
Το ρυάκι δίπλα μας συνεχίζει την πορεία του , μας χαϊδεύει την ακοή με το κελάηδημα του. Τώρα νερά τρέχουν από παντού υψόμετρο 1500 μ. και συνεχίζουμε.
Στα δεξιά μας όπως ορειβατούμε υψώνεται η κοιλάδα του Καλόγερου, και η κορυφή, είναι ένας βράχος ορθοπλαγιά.
Η κορυφή του Καλόγερου με την παράξενη μορφή της ξεπροβάλλει περήφανη μπροστά μας.
Δύσκολη ανάβαση για σκληρούς ορειβάτες, λίγο πριν την κορυφή δρασκελίζουμε το πέτρινο μονοπάτι που θυμίζει λίγο το ΄λούκι΄ του Ολύμπου.
Συγχαρητήρια σε όλους !
Από εδώ ψηλά θέα απεριόριστη.
Το βλέμμα μας περιπλανιέται στη μυστηριώδη σιωπή του βουνού και καταλήγει στο απέραντο γαλάζιο του ουρανού και των κορφών τριγύρω . Όλα γύρω μας σε τέλεια αρμονία .
Όταν η φύση δημιουργεί ο άνθρωπος σιωπά . Τα λόγια είναι περιττά μπροστά σε αυτή την εικόνα .
Οι γύρω βουνοκορφές , η καθαρότητα της ατμόσφαιρας ,το πλούσιο οξυγόνο που κατακλύζει τα πνευμόνια, μας κρατάνε για πολύ απορροφημένους στις σκέψεις μας, δέσμιους του ρομαντισμού μας , η μέρα ηλιόλουστη .
Στιγμές απόλυτης ηρεμίας διώχνοντας από το νου κάθε δυσάρεστη σκέψη .
Τούτη την ώρα είμαστε μακριά από κάθε τι .Το μπλε του ουρανού, ο αέρας, ο ήλιος που μας ακολουθεί , τα παγωμένα χαμόκλαδα, συνθέτουν ένα ονειρεμένο σκηνικό.
Ποιος άραγε ο σκηνοθέτης αυτής της ατέλειωτης ομορφιάς ;
Αναζητούμε τον δημιουργό αυτής της πανέμορφης φύσης.
Επιστροφή…
Επιστρέφουμε από την ίδια διαδρομή.
Κατάβαση δύσκολη αλλά όχι επικίνδυνη. Μπροστά μας και δεξιά όπως κατεβαίνουμε η κορυφή του Πίνοβο (χιόνι καθόλου), εμείς συνεχίζουμε την κατάβαση, ένα παγωμένο αεράκι μάς μιλάει ψιθυριστά για τον Χειμώνα που έρχεται.
Ξαφνικά θόρυβος σαν τουφεκιά, ένα σμήνος ορεινές πέρδικες , τρομαγμένο από το δικό μας θόρυβο πέταξε μακριά μας. Στις 4 παρά είκοσι είμαστε στα αυτοκίνητα.
Μια μέρα γεμάτη από μυρωδιές του δάσους , φθινοπωρινά φύλλα και χρώματα θα μείνουν χαραγμένα στην καρδιά και το μυαλό. Όπως σε κάθε επιστροφή έτσι και σήμερα μια γλυκιά μελαγχολία στην παρέα μας κυριαρχεί.
Τσιαμούρας Νικόλαος
