Υπάρχουν στιγμές, που στην προσπάθεια μας να καταλάβουμε και να εξηγήσουμε το πώς φτάσαμε έως εδώ ,αλλά και ποια είναι η διέξοδος, καταλογίζουμε ευθύνες εκεί που δεν πρέπει και απαλλάσσουμε πρόσωπα και συστήματα που είναι οι κύριοι υπεύθυνοι της σημερινής πραγματικότητας που γονάτισε τον λαό και την χώρα μας.
Όμως όλες αυτές τις σκέψεις μας αλλά και τις αντιδράσεις μας θα πρέπει να τις ενώνει μια “κλωστή” που λέγεται λογική, που αν κοπεί τότε κινδυνεύουμε σαν άτομα αλλά και σαν κοινωνία να γίνουμε ευάλωτοι, να παρασυρθούμε από πολύ καλά κρυμμένα συμφέροντα και στο τέλος να χαθούμε μέσα στα αδιέξοδα που οι ίδιοι δημιουργήσαμε.
Ας το πιάσουμε λοιπόν από την αρχή…
Ζούμε τον έκτο χρόνο μιας σκληρής λιτότητας που υπεβλήθη με αφορμή το χρέος και το έλλειμμα και με στόχο την δημιουργία μιας βιώσιμης και ανταγωνιστικής οικονομίας που θα μπορούσε να ανταποκριθεί στις προκλήσεις της καινούργιας, παγκοσμιοποιημένης εποχής. Το μέσο; Oι μεταρρυθμίσεις.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει κανείς που θα μπορούσε να υποστηρίξει με σοβαρότητα ότι η κοινωνία μας δεν χρειάζεται μεγάλες μεταρρυθμιστικές τομές.
Αλλά, όσο μεγάλη είναι η ανάγκη για μεταρρυθμίσεις, άλλο τόσο αναγκαίο είναι να συμφωνήσουμε και στο περιεχόμενο τους ,γιατί η λέξη μεταρρύθμιση έχει κακοποιηθεί τα τελευταία χρόνια.
Μεταρρύθμιση είναι η απόλυτη μείωση του κράτους ,η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, οι ανεξέλεγκτες αγορές, η κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων, η υγεία και η ασφάλιση στα χέρια των ιδιωτών, όπως υποστηρίζει ο νεοφιλελευθερισμός και οι πολιτικοί εκφραστές του.
Αλλά μεταρρύθμιση είναι και οι πολιτικές που έχουν στόχο την πλήρη απασχόληση, την δημόσια καθολική ασφάλιση, την προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων, και εν τέλει τον έλεγχο, της ανεξέλεγκτης αγοράς.
Είναι δύο λογικές, που τις χωρίζει μεγάλη απόσταση, αλλά βρίσκονται στα πλαίσια του ίδιου συστήματος. Θα πρέπει να επιλέξουμε!
Το μείγμα όμως της πολιτικής που μας υποβλήθηκε ήταν κατά γενική ομολογία “τοξικό” και ο εκβιασμός αξεπέραστος. Αν σε όλα αυτά προστεθεί το προσφυγικό ζήτημα και οι γεωπολιτικές αναταράξεις οφείλουμε να αντιληφθούμε την κρισιμότητα της κατάστασης.
Οι πρόσφατες κινητοποιήσεις των αγροτών και των άλλων εργαζομένων
αναδεικνύουν την σοβαρότητα των προβλημάτων τους, που είναι αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας στρεβλής οικονομικής ανάπτυξης, ενώ ο τρόπος με τον οποίο προβάλλονται πολλές φορές δηλώνει στενά και ιδιοτελή κίνητρα. Και ενώ θα περίμενε κανείς από τους αγρότες να προβληματιστούν , γιατί απέτυχε αυτό το μοντέλο παραγωγής που οδήγησε σε φτωχοποίηση χιλιάδες μικρούς αγρότες, σε κατάρρευση αγροτικών συνεταιρισμών και ενώσεων και την χώρα να εισάγει αγροτικά προϊόντα ( παρά που είχαν ένα ευνοϊκό σύστημα εισφορών και φορολογίας και άλλες διευκολύνσεις) προβάλουν αιτήματα που κάποια από αυτά είναι ανέφικτα.
• Πόσο δίκαιο είναι, το μεγάλο αφορολόγητο που προτείνεται για μία αγροτική οικογένεια, όταν όλοι οι επαγγελματίες φορολογούνται από το πρώτο Ευρώ?
• Ποιος θα πληρώσει φόρους και εισφορές, ώστε να υπάρξει βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα, όταν οι φορολογικές δηλώσεις στο 70%-80% βρίσκονται στα όρια της φτώχειας?
• Πόσο λογική είναι η απαίτηση διατήρησης του ταμείου [ΟΓΑ] όταν η χρηματοδότηση του γίνεται κυρίως από το κράτος ενώ υγιέστατα ταμεία ενοποιούνται σε ένα?
• Γιατί δεν συναινούν σε μικρές αυξήσεις που θα διασφαλίσουν την βιωσιμότητα των συντάξεων τους?
Η αγροτική οικονομία είναι ένας από τους βασικούς πυλώνες ανάπτυξης της χώρας μας. Οι αγρότες μαζί με την κυβέρνηση οφείλουν να σχεδιάσουν, με σύνεση και ρεαλισμό, την επόμενη ημέρα .ώστε να ανθίσει και πάλι η γεωργία σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο, για να γίνουμε αυτάρκεις και ανταγωνιστικοί.
Από την άλλη μεριά η ΑΔΕΔΥ και οι διάφορες επαγγελματικές ενώσεις και σωματεία ,που πρωτοστάτησαν στο δημοψήφισμα με την πλευρά του ΝΑΙ, του ΝΑΙ σε όλα, καλούν τώρα την κυβέρνηση να αποσύρει το ασφαλιστικό νομοσχέδιο και να υπάρξει συζήτηση από μηδενική βάση, όταν γνωρίζουν ότι είναι το πιο σοβαρό προαπαιτούμενο της πρώτης αξιολόγησης του 3ου μνημονίου που οι ίδιοι στήριξαν, ενώ παράλληλα δεν αξιοποίησαν την ευκαιρία για διορθώσεις στην κοινή συνάντηση με τον πρωθυπουργό.
Πόσο υποκριτικό, πόσο ανεύθυνο και άθλιο είναι να απαιτείται αυτήν την στιγμή, από την αντιπολίτευση (που επίσης υπέγραψε το 3ο μνημόνιο με τα προαπαιτούμενά του), απόσυρση του ασφαλιστικού, όταν είναι η προϋπόθεση της πρώτης αξιολόγησης, για να ανοίξει η συζήτηση για την ελάφρυνση του χρέους που θα είναι και η απαρχή της ανάπτυξης της χώρας? Παίζουν ζάρια ποντάροντας στην καταστροφή της πατρίδας . Είναι οι ίδιοι που μαζί με τα μεγάλα αφεντικά τους ,τα τελευταία χρόνια ,κατέστρεψαν συνειδήσεις, λήστεψαν τον πλούτο αυτής της χώρας ,δημιούργησαν καταστροφικά πρότυπα και σήμερα βλέπουν να χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια τους.
H χώρα μας βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι .Οι πιέσεις που δέχεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση για την ολοκλήρωση του προγράμματος , αλλά και για την λήψη δύσκολων μέτρων για την αντιμετώπιση του προσφυγικού ζητήματος είναι αφόρητες και τα εμπόδια φαντάζουν ανυπέρβλητα.
Τούτη την στιγμή όλες οι υγιείς δυνάμεις του τόπου, οι δυνάμεις της παραγωγής, οφείλουν, έχουν πατριωτικό καθήκον, να συζητήσουν με σύνεση και ρεαλισμό, με την κυβέρνηση για να σχεδιάσουν από κοινού το μέλλον τους. Οι δημιουργικές δυνάμεις του μόχθου και της εργασίας έχουν ένα μεγάλο σύμμαχο, την κυβέρνησή τους ,που οφείλουν να την προστατέψουν μέσα από τον διάλογο, την κριτική ,την δημιουργική προσέγγιση των προβλημάτων τους ,ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την ανάπτυξη προς το συμφέρον των πολλών, με νέους κανόνες, με κριτήρια αξιοσύνης και τιμιότητας.
Συνεπώς κάθε φορά θα πρέπει να δίνουμε καθαρή απάντηση στο διπλό ερώτημα:
• Ποιος ευθύνεται;
• Ποια πολιτική επιλέγουμε να εμπιστευθούμε;
ΤΣΑΠΑΡΟΠΟΥΛΟΣ ΠΕΤΡΟΣ
