Ζουρνάς. Ένα κομμάτι ξύλο με ένα καλάμι στην άκρη. Στα χέρια του αδαή κανένας ήχος. Μα όταν τον πιάσουν οι Ψαθάδες μεταμορφώνεται σε μαγικό αυλό. Που βγάζει τα μεράκια, τους πόνους, τα πάθη, τους έρωτες με την ιστορία και τη λησμονιά τούτου του τόπου. Ήχος παραδείσιος, αργός, τσιριχτός, ντυμένος με το νταούλι, αραχνιασμένος στα ήθη και τα έθιμα χιλιάδων ετών. Βαγγέλης Ψαθάς ο αλησμόνητος. Βάγγος Ψαθάς, σπουδαίος αυλητής στον δρόμο του παππού. Πού κάπου εκεί στα επουράνια θα παίζει "Παπαδιά" στον Τρύφανη τον Χατζητρύφωνα και τις άλλες "μπούλες" της Άνω Ιερουσαλήμ,κρατώντας στο χέρι το "Αύρα" μεντόλ, όπως, τότε, τις καλές μέρες.
ΟΙ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΕΑ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ
Γράφει ο Αναστάσιος ΒασιάδηςΜε την γενικότερη έκφραση...
