Την Ελλάδα που αντιστέκεται στον συγκρητισμό της Νέας Εποχής εξέφρασε απόλυτα ο μεστός, συγκινητικός, πανηγυρικός λόγος του δάσκαλου του 8ου δημοτικού σχολείου Βέροιας κ.Σωτήρη Ζερδαλή, στον Ιερό Ναό Αγίου Αντωνίου Βέροιας κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας. Τον ευχαριστώ ιδιαίτερα γιατί μας αξίωσε να δούμε ότι στον χώρο της εκπαίδευσης υπάρχουν ακόμη δάσκαλοι με αξίες και ιδανικά, προερχόμενα από τους προγόνους μας, που με τη βοήθεια του Θεού ελευθέρωσαν το Ρωμέικο, μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς. Δυστυχώς στον Ναό δεν ήταν οι γνωστοί "φαρισαίοι" του "προοδευτισμού" για να ακούσουν τον αγαπητό μου Σωτήρη να αναφέρεται στο ένα εκατομμύριο Έλληνες και τους 35.000 Νεομάρτυρες,μεταξύ τους και οι 2.000 Ναουσαίοι, που δεν θυσίασαν την Πίστη τους στον Τριαδικό Θεό και την Πατρίδα για την πρόσκαιρη ζωή.Ευχές στον κ. Ζερδαλή ο Άγιος Θεός, η Θεοτόκος και οι Άγιοι Πάντες να σκέπουν την οικογένεια του.
Θόδωρος Ελευθεριάδης.
«Διό καί ἡμεῖς σύν αὐτῷ τῇ Θεοτόκῳ βοήσωμεν• Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά σοῦ».
Με ιδιαίτερη χαρά και υπερηφάνεια εορτάζουμε σήμερα την επέτειο της 25ης Μαρτίου. Άλλη μια φορά η Πατρίδα μας, πανηγυρίζει για δύο «Χαίρε». Το «Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία» και το «Χαίρε ω Χαίρε Λευτεριά». Τιμούμε τη μέρα κατά την οποία ο Αρχάγγελος Γαβριήλ ανακοίνωσε στην Παναγία μας το χαρμόσυνο μήνυμα ότι θα φέρει στον κόσμο τον Χριστό, γεγονός που καθιερώνει την εορτή του Ευαγγελισμού, ως απαρχή της Θείας Οικονομίας για τη σωτηρία των ανθρώπων.
Πέρα όμως από την αναγγελία του ερχομού του Κυρίου μας στη Γη, η 25η Μαρτίου για μας τους Έλληνες έχει μια ακόμη εξίσου ιερή συμβολική σημασία. Συμβολίζει την πιο σημαντική και οργανωμένη προσπάθεια που έκανε το Ελληνικό Έθνος για να μπορέσει να αποτινάξει από τις πλάτες του τον τουρκικό ζυγό και να καταφέρει και πάλι να ζήσει ελεύθερο και περήφανο!
Οι επαναστάσεις και οι πόλεμοι που γίνονται στις μέρες μας είναι συνήθως πόλεμοι συμφερόντων. Η Επανάσταση όμως του 1821, δε μοιάζει μ’ αυτούς τους πολέμους, διότι είχε άρωμα πίστεως, απόφαση θανάτου, φρόνημα μαρτυρικό!
Μια χούφτα άνθρωποι, βασανισμένοι, κυρτωμένοι από το ασήκωτο βάρος της τουρκικής σκλαβιάς τετρακοσίων και πλέον ετών, ξεσηκώθηκαν να διώξουν τον βάναυσο κατακτητή, χωρίς να έχουν όπλα και τακτικό στρατό. Μόνα τους όπλα ήταν η καταφυγή τους στο Θεό και την Υπέρμαχο Στρατηγό και η απόφασή τους να πεθάνουν πολεμώντας «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία».
Οι προπάπποι μας, χωρίς να ξέρουν γράμματα, γνώριζαν το δυσκολότερο μάθημα της πνευματικής ζωής, το μάθημα του σταυρού και της θυσίας. Τα χώματα της ελληνικής γης, που ελεύθεροι εμείς πατάμε, ζυμώθηκαν με τα αίματα και σπάρθηκαν με τα οστά ενός εκατομμυρίου Ελλήνων αγωνιστών. Δίκαια λοιπόν ο ποιητής Βασίλειος Ρώτας έγραψε:
Διαβάτη, στάσου προσοχή
δω χάμω κείτονται νεκροί
που δεν επρόδωσαν ποτέ,
ποτέ δεν είπαν ψέματα,
τύραννο δεν προσκύνησαν.
Διαβάτη, στάσου προσοχή
και μ’ άξιο νου, μελέτα τους,
τι αν χαίρεσαι τ’ ωραίο φως
κι αν όλο θάρρος περπατάς
κι αν σ’ αγαπάνε κι αγαπάς
κι ό,τι καλό ‘χεις στη ζωή
στο χάρισαν τούτ’ οι νεκροί.
Διαβάτη, στάσου προσοχή
και μ’ άξιο νου, μελέτα τους.
Πολλοί από αυτούς, βασανίστηκαν και κακοπάθησαν καταφρονώντας τον θάνατο. Πρώτοι οι Νεομάρτυρες! Κατά τον Φώτη Κόντογλου, 35.000 Νεομάρτυρες μαρτύρησαν στους χρόνους της Τουρκοκρατίας. Μεταξύ αυτών ο πρώτος γνωστός Νεομάρτυς της Εκκλησίας, ο συντοπίτης μας, Άγιος Αρσένιος Επίσκοπος Βέροιας, που μαρτύρησε κατά την άλωση της Βέροιας, και οι 2.000 Νεομάρτυρες του ολοκαυτώματος της Νάουσας το 1822.
Η Αγία Φιλοθέη, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός και οι λοιποί Διδάσκαλοι του Γένους καλλιεργούσαν στους κακοπαθημένους ραγιάδες το μαρτυρικό φρόνημα!
Απόφαση θανάτου είχαν και οι Κλέφτες, που ανέβαιναν στα βουνά να πολεμήσουν τους Τούρκους!
Οι Σουλιώτες και οι Σουλιώτισσες έδωσαν πολλά και μεγάλα δείγματα καταφρονήσεως του θανάτου!
Η Φιλική Εταιρία, που προετοίμαζε τους δουλωμένους Έλληνες για το «ποθούμενο», μέσα από τους όρκους των κατηχουμένων καλλιεργούσε και την καταφρόνηση του θανάτου. Οι σημαίες της Επαναστάσεως είχαν όλες Σταυρό, θυμίζοντας σ’ αυτούς που πολεμούσαν την πίστη στον Χριστό και την απόφαση του θανάτου.
Ο ηρωικότερος μαχητής της Επανάστασης στη Μολδοβλαχία, ο Γιωργάκης Ολύμπιος, έλεγε στα παλληκάρια του: «Εμπρός, αδέλφια, ας πεθάνουμε κοιτάζοντας άφοβα τον θάνατο στα μάτια».
Ο μαρτυρικός Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριος ο Ε΄ είπε στους συνοδικούς Αρχιερείς που του πρότειναν να τον κρύψουν: «Ο θάνατός μου θα ωφελήσει περισσότερο παρά η ζωή μου».
Ο επιφανέστερος πολέμαρχος της Επανάστασης, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, δίδασκε όχι μόνο τη στρατηγική του πολέμου αλλά και την καταφρόνηση του θανάτου. Ταυτόχρονα ενέπνεε και την πίστη στο Θεό και την ευσέβεια. Στα Δερβενάκια αποδεκάτισε τη στρατιά του Δράμαλη. Παρόλο που πολεμούσαν τρία ημερόνυχτα χωρίς να ξαποστάσουν, επειδή ξημέρωνε ημέρα Παρασκευή, είπε ο Γέρος του Μωριά στα παλληκάρια του: «Θα νηστέψουμε όλη την ημέρα με αυστηρή νηστεία, για να ευχαριστήσουμε τον Θεό και την Παναγία που μας χάρισαν τη νίκη».
Η ιστορία σημειώνει για τον Οδυσσέα Ανδρούτσο ότι κλείστηκε στο Χάνι της Γραβιάς χορεύοντας τον χορό «Κάτω στου Βάλτου τα χωριά». Ο χορός εκείνος ήταν ταυτόχρονα γλέντι θανάτου.
Ο Κωνσταντίνος Κανάρης ανέλαβε την επιχείρηση να κάψει τη ναυαρχίδα του Καρά Αλή λέγοντας στον εαυτό του:
-Κωνσταντή, θα πεθάνεις!
Ο Μάρκος Μπότσαρης είπε στα παλληκάρια του, πριν ξεψυχήσει, στη μάχη του Κεφαλόβρυσου: «Αδελφοί, εγώ έκανα το χρέος μου προς την Πατρίδα και πεθαίνω ευχαριστημένος».
Την καταφρόνηση του θανάτου φανερώνει και η θυσία στον καταρράκτη «Αράπιτσα» της Νάουσας, που είναι το Ζάλογγο της Μακεδονίας, και των 7 γυναικών στο Γαλακτό λίγο έξω από τη Βέροια.
Αλλά εκεί που η καταφρόνηση του θανάτου ανέβηκε σε ύψη δυσθεώρητα, ήταν το Μεσολόγγι. Για το Μεσολόγγι έγραψε ο Νικόλαος Κασομούλης: «Κανένα δεν έβλεπα να σκύφτη από τα βόλια. Όλοι έτρεχαν εις την φωτιά. Ο πόλεμος είχε καταντήσει εις την ακοήν των ωσάν μία μουσική! Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι ήταν αποφασισμένοι να αποθάνουν εκ καρδίας διά την υπέρ Πατρίδος αγάπην, διά τον υπέρ Χριστού έρωτα και διά την ελευθερίαν». Ελάχιστοι επέζησαν. Οι περισσότεροι έπεσαν ηρωικώς μαχόμενοι! Ομολόγησε ο Ιμπραήμ σε συνομιλία του με τον Γάλλο Ναύαρχο Δεριγνύ, δείχνοντας την χιονισμένη κορυφή ενός βουνού:
-Όπως λιώνει εκείνο εκεί το χιόνι κάτω από τον ήλιο, έτσι θα έλιωναν και τα στρατεύματά μας στους βάλτους του Μεσολογγίου, αν οι πολιορκούμενοι είχαν τροφές για τρεις εβδομάδες ακόμη.
Θαυμάζουμε την αντοχή των αγωνιστών του ΄21, στην κακοπάθεια, την αυταπάρνηση και το μαρτυρικό φρόνημά τους! Κατανοούμε ότι όλα τα ωραία και τα μεγάλα γίνονται με κόπους και με θυσίες! Με σταυρό και με θυσίες έρχονται όλα τα δώρα του Θεού. Κι έτσι τιμούμε αληθινά τους αγωνιστές του 1821, που θυσιάστηκαν για να ζούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι.
Το μήνυμα λοιπόν της 25ης Μαρτίου που πρέπει να διαφυλάξουμε ως κόρη οφθαλμού είναι σαφές, επίκαιρο και διαχρονικό: χτίζουμε το παρόν και σχεδιάζουμε το μέλλον ακουμπώντας στο παρελθόν.
Αλήθεια, ποιος λαός και ποια φυλή στον κόσμο, ύστερα από τόσους αιώνες μακροχρόνιας σκλαβιάς, θα μπορούσε να κρατήσει άφθαρτα και αμείωτα τα εθνικά του ιδανικά μέσα από τους κατατρεγμούς και τις καταπιέσεις, στην ακατάσχετη ροή των αιώνων; Ο ελληνικός λαός, στο διάστημα της πολυκύμαντης ιστορίας του, όχι μόνο δεν έσβησε και δεν εξαφανίστηκε, αλλά κράτησε αμόλυντη την εθνική του συνείδηση, αγωνίστηκε, πάλεψε σκληρά και τελικά, κάτω από τη Σκέπη της Παναγίας μας, νίκησε. Έλληνας και σκλαβιά είναι δυο πράγματα τελείως αντίθετα, τελείως ασυμβίβαστα. Η ελληνική ψυχή δε ζει και δεν είναι δυνατόν να ζήσει ποτέ σκλαβωμένη.
Αθάνατοι ήρωες, σας ευχαριστούμε και σας ευγνωμονούμε για τη μεγάλη θυσία σας!
Ζήτω η 25η Μαρτίου 1821.
